LOVAC NA ZMAJEVE
Kasno Katnić na Kosovo stiže
Momir, Milo i Sveto bi davno izašli iz pritvora i živjeli bi sa izmijenjenim identitetom na nekoj bezbjednoj lokaciji u SAD. Budva ne bi bila u bankrotu, Đina ne bi imala račun u Švajcarskoj, Miloš jahtu, Aco Limenku, sestra Telekom a Milo Vučića
Da smo imali Katnića za SDT-a 1989. godine, druge bi nam ptice danas pjevale. Odavno bismo već bili punopravni član EU i NATO, GDP bi umjesto 7 bio 20.000 po glavi stanovnika, zaposlenost niža od 10 odsto, prosječna plata 1.000 eura... Ne bi, dakle, Crna Gora u crno bila zavijena državnim udarom 1989. da nam je SDT tada bio Katnić. A ne neki Šušović, tužilac DPS i mafije. Spasio bi te 1989. Katnić Crnu Goru od najvećeg krvoprolića nakon Drugog svjetskog rata. Ne samo Crnu Goru, već i čitavu Evropu. Jer kao što svi znamo, čak i predsjednik Filip, ono što se desilo nakon 1989, kao posljedica puča, bilo je najveće krvoproliće u Evropi nakon Hitlera.
Gdje nam tada bi Specijalni Katnić da osujeti državni udar, istinski, bez navodnika. Da uhapsi grupu terorista iz Srbije, predvođenu Miroslavom Šolevićem, i njihove pomagače iz jedne i tada jedine političke stranke, SK. Da li iko sumnja da bi Specijalni Katnić, nakon višemjesečnog praćenja Šolevićeve grupe, u zoru 11. januara 1989. dao nalog za hapšenje njih 20, koji su planirali da masovnim okupljanjem građana ispred Skupštine CG natjeraju na predaju tadašnje legitimno rukovodstvo CG, i na mjesto predsjednika Ivanovića i premijera Vukadinovića, dovedu mlade, lijepe i pametne iz iste političke strukture. Gdje bi danas CG i Evropa bili da smo 1988. na devetu imali Katnića za Specijalnog?! Koji bi bez premišljanja, i mimo znanja Đuranovića i Žarkovića, uhapsio višečlanu terorističku grupu iz Srbije a onda i njihove pomagače iz Crne Gore. Šolević bi odmah dobio status svjedoka saradnika koji bi Specijalnom izložio čitav plan rušenja ustavnog poretka u tadašnjoj Jugoslaviji i maloj Crnoj Gori. Da li treba sumnjati da bi se tada i Bulatović Momir zvani Brkica i Đukanović Milo zvani Britva, i Marović Svetozar zvani Sveto, prijavili za status svjedoka saradnika. Na osnovu svih prikupljenih dokaza Katnić bi onda ladno izmijenio optužnicu, sa Mila, Momira i Sveta skinuo teret terorizma i dao im šansu da propjevaju i prijave stvarne vođe i organizatore državnog udara. Dvoje državljana Srbije, Slobodana Miloševića i Veljka Kadijevića. Članove ruske obavještajne službe KGB koja će kasnije biti preimenovana u FSB. Kao što je SK promijenio ime u DPS.
Da se naježiš. Pri pomisli gdje bi danas bila CG da smo tada imali Milivoja Katnića za SDT?! Demokratija bi davno zavladala ovim prostorom, a pravna država besudnom zemljom. Momir, Milo i Sveto bi davno izašli iz pritvora i živjeli bi sa izmijenjenim identitetom na nekoj bezbjednoj lokaciji u SAD. Budva ne bi bila u bankrotu, Đina ne bi imala račun u Švajcarskoj, Miloš jahtu, Aco Limenku, sestra Telekom a Milo Vučića. Kao da čitam Katnićevu optužnicu iz te daleke 1989: Srpski državljani Milošević Slobodan i Kadijević Veljko organizovali su kriminalnu grupu od koje su tražili svrgavanje starog i odnarođenog rukovodstva i osvajanje Skupštine CG. Prema planu kriminalne organizacije, haos u noći 10. na 11. januar 1989. trebalo je da počne ispred Skupštine - grupa demonstranata koja bi se sukobila sa policijom bila bi pod kontrolom Miroslava Šolevića i trojice mladih, lijepih i pametnih političara iz SK. U naredbi tužilaštva za sprovođenje istrage pisalo bi da su se Srbi, Milošević i Kadijević, sreli 26. septembra u Beogradu sa Miroslavom Šolevićem zvanim Šole, izložili mu plan i dali mu uputstva za izazivanje haosa u Crnoj Gori.
Katnić bi naveo i da su Šolevića zadužili da pronađe što veći broj osoba u Srbiji, između 15 i 20 hiljada, koje će u Crnoj Gori bile stavljene pod kontrolu asistenta sa Ekonomskog fakulteta Momira Bulatovića i člana najužeg rukovodstva omladine SK Mila Đukanovića. Milošević i Kadijević su saopštili Šoleviću da ne smije da se prospe ni kap krvi jer bi to bio izgovor tadašnjem crnogorskom rukovodstvu da postupi po naređenju i pohapsi zavjereničku grupu. Sve se mora odvijati u formi mirnih demonstacija zbog ugroženog srpskog naroda na Kosovu ali i u drugim krajevima antisrpske i nepravedne Jugoslavije. Milošević i Kadijević su rekli Šoleviću da su i vojska i policija na strani naroda, to jest pučista, mediji takođe, i da će pritisak koji će biti proizveden sa svih strana prinuditi ionako nesposobno i kukavičko crnogorsko rukovodstvo na ostavke. U tom momentu, vlast treba predati osobama iz omladine SK, Momiru B., Milu Đ. i Svetu M.
Da smo, dakle, te kobne 1989. kada je CG zavijena u crno, i izazvano krvoproliće kakvo ne pamti Evropa nakon Drugog svjetskog rata, imali Katnića za Specijalnog - ništa se od svega ovoga što nam se dešava 27 godina u stvari ne bi desilo. Ne bismo preživjeli 4 rata, dva miliona raseljenih bi mirno i bogato živjelo na svojim ognjištima, onih par stotina hiljada ubijenih bi uglavnom bili živi. Mali broj njih bi u međuvremenu umro prirodnom smrću ili poginuo u nekoj saobraćajki. Ne bi bilo šverca nafte, cigareta, oružja, narkotika. Što znači da ne bismo živjeli u zemlji u kojoj su zvanična politika i organizovani kriminal srasli u jedno. U isto.
Da smo, dakle, te 1989. imali Katnića za Specijalnog, DPS hobotnica ne bi bila rođena pa bi izbori bili praznik demokratije gdje bi se svake četrvte godine, ili ranije, mijenjala vlast. Da je Katnić tada uhapsio Mila i Momira, ne bi danas morao da hapsi Kneževića ili Mandića. Jer njih ne bi nikad zapalo da budu lideri opozicije. Dođe mi da zaplačem. Nad ovom zemljom i nesretnim narodom. I nad samim Katnićem. Gdje nam se ne desi prije tri decenije, da danas uživamo u mirnim i demokratskim izborima, bez marica, sirena i Pinka, zloglasnih Rusa, dobroćudnog Sinđe i bolesnog Dikića, sa regularnim izborima i već formiranom stabilnom vladom. Pored običnih građana, najveći dobitnik ovakvog nesuđenog raspleta bio bi sam tužilac Katnić. Ušao bi zaista u istoriju kao čovjek koji je te 1989. Crnu Goru spasio od najvećeg krvoprolića. I najveće pohare. Posle Drugog svjetskog rata. Zato nam ovaj državni udar malo toga znači, Sinđa i Dikić djeluju kao bebe spram Mila i Momira, Emilo je Beba spram Bebe, a ona dva Rusa koja potražujemo su blijede kopije zavjerenika tipa Miloševića i Kadijevića. Zato i današnji Katnić nije ni nalik onom iz 1989, koji nam se nije desio i zbog čega možemo samo duboko da žalimo.
( Željko Ivanović )