Žabljačani igrali bilijar na stolu Petrovića?
Dolazak bilijara se vremenski vezuje za opremanje predsjedničkog, odomaćeno “Blažovog“ (Blažo Jovanović, visoki funkcioner u to doba), apartmana u hotelu “Durmitor“, u koji je unesen masivni stilski namještaj dopremljen sa Cetinja
Prvi bilijar sto stigao je na Žabljak početkom pedesetih godina prošlog vijeka pod do danas nerazjašnjenim okolnostima, možda i zbog indicija da je riječ o poklonjenom eksponatu dinastije Petrović.
U gradu pod Durmitorom gotovo da je zaboravljen dolazak stola sa zelenom čojom, raskošnog izgleda i ornamenata.
Malo je još onih koji se sjećaju misterije o njegovom porijeklu i kako je, prije gotovo sedam decenija, premješten iz jednog u drugi grad u koje se, jedine u Crnoj Gori, ide sa prefiksom - “na”.
Ni tadašnji student Mile Stijepović, pionir turizma u gradu pod Durmitorom, kaže da nikada nije saznao da li je Žabljak kupio bilijar, ili mu je poklonjen.
“Znam da se u to vrijeme takav sto, u našim uslovima, nije mogao kupiti. Njegova raskoš i glamuroznost sa sigurnošću ukazuju da je riječ o eksponatu koji je pripadao nekome moćnom i bogatom. Da li je to zasluga direktora tadašnje zemljoradničke zadruge Mlađena-Majda Obradovića ili tadašnjeg direktora hotela ‘Durmitor’ Janka-Džondže Tošića - ne zna se sa sigurnošću”.
Vremešni Žabljačanin priča da je Majdo želio da sto bude u kafani zadruge, ali da je preovladalo mišljenje lokalnih struktura pa je postavljen u sali hotela “Obnova“.
Prethodno je bio postavljen u prizemlju danas srušenog hotela Durmitor.
Kaže i da se dolazak bilijara vremenski vezuje za opremanje predsjedničkog, odomaćeno “Blažovog“ (Blažo Jovanović, visoki funkcioner u to doba), apartmana u hotelu “Durmitor“, u koji je unesen masivni stilski namještaj dopremljen sa Cetinja.
Bilijar je ubrzo postao opsesija Durmitoraca, pa su mnogi zaboravili na kartanje i prstenjanje.
Pamti se i da su zaljubljenici u bilijar dolazili i iz drugih gradova. “Jednostavno, to se može nazvati groznicom. Termini za prilazak stolu morali su se zakazati znatno ranije. Dugo se i strpljivo čekalo da se dođe do bilijarskog štapa. Na početku, za Žabljačane je to bila nepoznanica. Kako pravila, tako i igra. Srećom, u tadašnjoj gimnaziji, matematiku je predavao čovjek, kome se imena više ne sjećam, koji je znao igrati, pa su od njega mnogi učili i brzo naučili”, priča Stijepović.
Sredinom šesdesetih godina prošlog vijeka, pred rušenje stare “Obnove“ na čijim je temeljima nikao hotel “Žabljak“, bilijar sto je prodat.
Stijepović kaže da je bio prilično izraubovan, ali da je prodat za velike pare i odnesen u Nikšić ili na Cetinje.
“Nakon što je prodat, u štampi se pojavila informacija o poklanjanju eksponata dinastije Petrović sa Cetinja. Konkretno, pisalo je o poklanjanju kubure-ledenice. Tada na Žabljaku krenuše priče ta je tim putem ovamo došao bilijar. Nekoliko godina kasnije, kada sam postavljen za direktora turističko-ugostiteljskog preduzeća, dolazili su kod mene neki ljudi iz Zavoda za zaštitu spomenika i interesovali se za taj sto”.
Ljubav vladike Petra II Petrovića Njegoša prema bilijaru dovela je u 19. vijeku do gradnje čuvene Biljarde na Cetinju, gdje se nalazio prvi i tada jedini bilijarski sto u Crnoj Gori.
( Obrad Pješivac )