Koncert Vujadina Krivokapića: Savršena kontrola tona i koncepcije
Repertoar je ovoga puta bio gotovo ekskluzivan, budući da se djela Kšištofa Pendereckog i Mikloža Rože zasigurno ne čuju tako često na scenama Crne Gore
Mnogo se ljubitelja muzike ali i poštovalaca violiniste Vujadina Krivokapića okupilo u prostoru Muzeja i galerija Podgorice, na koncertu čiji je program neuobičajen i rijedak i za mnogo raznovrsnije i razvijenije muzičke sredine od podgoričke, budući da su ga činila djela pisana za violinu solo, nastala u XX vijeku.
Aktivan kao docent na Muzičkoj akademiji cetinjskoj, Krivokapić je i solista, kamerni muzičar, i vrlo renomiran i respekta dostojan umjetnik koji neprekidno istražuje i ide dalje u svojim repertoarima, predano ostajući vjeran svom instrumentu i publici. Svake sezone koncertno Krivokapić nastavlja svoju bogatu biografiju, koja počinje školovanjem kod poznatih violinista i pedagoga Vilija Ferdinandija a potom Dejana Mihajlovića i Eleonore Turovski, pa do solo programa u bečkom Muzik ferajnu, i prestižnim salama Montereala, Singapura, Francuske, Amerike...
Repertoar je ovoga puta bio gotovo ekskluzivan, budući da se djela Kšištofa Pendereckog i Mikloža Rože zasigurno ne čuju tako često na scenama Crne Gore. Najprije i premijerno Solo violina Kadenca, komponovana 1987. godine, što u gotovo ogoljenom gudačkom štrihu iznosi muziku Pendereckog, i njene tamne kolorite i krajolike, i njenu modernost, i, gotovo obaveznu, tradiciju. Potpuno posvećen i dubok je Krivokapić u tumačenju i čitanju ovog opusa, ali i u nastavku, koji Sonata za violinu solo op. 115 Sergeja Prokofjeva vraća hronološki četrdesetak godina unazad u odnosu na Pendereckog, ali i dalje ostaje svježa i klasična, i dalje traži darovitost i spretnost, lucidnost i muzikalnost.
Ni četrdeseti opus Mikloša Ruže, Sonata za violinu solo, nije ostavio ravnodušnom brojnu publiku, stalnu kada se radi o programima KIC-a u ovom koncertnom prostoru. I ritmična, i lirska, i napeta sazvučja, i instrument koji sam sebi postaje podrška, i melodija koja povremeno odluta u narodni mađarski stil. Sve pod savršenom kontrolom Krivokapićevog tona i koncepcije, bez nepotrebnog patosa, ali ne i bez one potrebne i poželjne strasti i temeljnosti koja je, after all, suština svake dobre interpretacije. Krivokapićevi solo nastupi to svakako potvrđuju.
( Tijana Jovović )