Davanje sebe je velikodušje i radost

U sjećanjima brojnih generacija bjelopoljske Gimnazije “Miloje Dobrašinović” - profesorica književnosti, glumica, književni kritičar i esejista Nada Pavićević ostavila je dubok trag.

Nedavno je penzionisana, nakon četiri decenije rada.

Iako kaže da je vaspitanje i radost i afirmacija, ne može a da ne primijeti i današnje loše trendove kod mladih.

”Danas djeca znaju šta su fanovi, ali ne znaju šta su prijatelji”.

Radni vijek posvetila je djeci i stvaralaštvu.

Jedan je od rukovodilaca radionice za djecu, a iza sebe ima tri zapažene zbirke pjesama i četvrtu u rukopisu: “Privito sunce”, “Izgubljena sjenka”, “Pamćenje bola” i “Poema o Jerusalimu”.

Za brojna glumačka ostvarenja dobila je više nagrada i priznanja.

Sa Izetom Mulabegovićem režirala je više od 20 pozorišnih predstava.

Osim u amaterskom pozorištu, Nada se prije par godina okušala i u igranom filmu “Granice, kiše” po scenariju i režiji profesora na Filmskoj akademiji u Londonu Nikole Mijovića, koji je rodom iz Podgorice. U filmu je igrala babu Miljušu.

Više od tri decenije rukovodila je recitatorskom sekcijom, čiji su članovi često pobjeđivali na opštinskim i republičkim smotrama.

Rođena je u Andrijevici 1951. godine.

Osnovnu i srednju školu završila je u Bijelom Polju i Risnu, Gimnaziju u Bijelom Polju, a studije Jugoslovenske književnosti - srpsko-hrvatski jezik na Filološkom fakultetu u Beogradu po starom programu, koji je bio sveobuhvatan.

Odlazak iz palanke u Beograd, koji je bio meka i metropola nauke, umjetnosti, znanja i svih zbivanja, omogućio je da osim sticanja znanja proputuje svijet, od Evrope, Rusije, Azije do Grčke i Jerusalima.

“Na Beogradskom univerzitetu su predavali najbolji profesori, doktori nauka, stručnjaci istraživači ( Radmilo Dimitrijević, Vladeta Košutić, Dragan Nedeljković, Nikola Milošević, Zlata Bojović, Mihailo Pantić, Dimitrije Vučenović i mnogi drugi). To je bilo vrijeme kada se čovjek stidio neznanja i odatle je ispekla zanat prosvjetnog radnika”, prisjeća se ona.

Na istom fakultetu završila je dvije godine na grupi za italijansku književnost i kurs za andragoge, u izvođenju konsultativno-instruktivne nastave.

Radni vijek započela je u Gimnaziji u Vrbasu 1982. godine, koji je sticajem okolnosti nastavila u Bijelom Polju do penzionisanja.

Kaže da je za nju rad u obrazovno-vaspitnoj ustanovi častan, odgovoran i težak posao, u kojem čovjek mora dati cijelog sebe ako želi da uspije.

Kaže da je vaspitanje - darivanje.

“Vas - pitati znači hraniti množinu, a 'pitati' je staroslovenska riječ za hranu, bogatiti duhovni svijet, učiti kako se osmišljava sopstveni svijet i to je obostrano učenje i profesora i učenika, jer i sebe obogaćuje. Rodoljublje, ljubav prema bližnjem, patriotizam, viteštvo. Danas djeca znaju šta su fanovi, ali ne znaju šta su prijatelji”.

Kaže da je vaspitanje i radost i afirmacija. Profesor ima i ulogu rapsoda - posrednika koji je svjestan da se znanje mora dalje prenositi i vezati bez prekida, a to se zove nasljeđe.

Svaki profesor, rekla je, ako je još i stvaralac ima i svoju poetiku, gdje se prosvjetno-pedagoška i lična afirmacija sjedinjavaju.

„Pretakati lično u opšte znači darivati sebe drugima i zato je to i velikodušje i radost“, kaže profesorica.

Stvaralačkim umijećem, poznavanjem književosti i profesorski rad Nada je uspjela da objedini i u pozorištu.

Kroz bavljenje “najsugestivnijom umjetnošću kojom se postiže Aristotelova katarza, istovremeno življim” Nada je uspjela da privuče više stotina učenika koji su prošli kroz pozorište za odrasle i kroz pozorišne radionice.

Dobitnik je „Zlatne maske“ za pojedinačnu i kolektivnu igru, nagrade za najbolju žensku ulogu, za epizodnu, više puta za umjetničku bravuru i više nagrada za životno djelo.

„Ipak najveća moja nagrada jesu sjećanja i pamćenje mojih dragih učenika“, kaže s osmijehom Nada.

Pjesme pisala u tišini o tišini unutrašnjeg glasa bola...

Pavićević je zastupljena u antologijama lirske poezije.

Za njene pjesme, kažu, da su pisane u tišini i o tišini unutrašnjeg glasa bola o pošastima naroda svog, jezika i pošastima svoje duše.

Posljednja „Pamćenje bola“, posvećena je sjenima brata Milije, doktora medicinskih nauka i poznatog neuropsihijatra.

( Jadranka Ćetković )