KOSMOS ISPOD SAČA
Crnogorska kinematomafija
Ovoj farsi oko raspodjele sredstava i nesmimljenih filmova najviše odgovara ime filma o kom nema još uvijek podataka da li je uopšte počeo da se snima
Čitajući izvanredan istraživački tekst Predraga Nikolića (Monitor), shvatio sam da je taj njegov tekst bolji od skoro svih scenarija po kojima se snimaju ili su snimljeni filmovi u Crnoj Gori u posljednje vrijeme. Najviše je nesnimljenih, a ekipa koja je dobila novac od Ministarstva kulture, samo ćuti. Da vaskrsnu Falkone i Borselino i naprave tim, ne bi se snašli u našoj kinematografiji, koja je toliko neorganizovana, da prevazilazi granice i prerasta u organizovanost, jer novac se sipa, a pare nestaju. Dobro se zna, da je razlika između kriminala i mafije u organizovanosti, jednima je važan samo novac, a drugima moć. Naše filmadžije su izgleda mađioničari, prodaju filmsku maglu uspješno. Vješti su da učine da ispari novac dobijen na konkursu i da ih niko ne kontroliše što uradiše sa tim novcem. Kad ih novinari pitaju zašto nisu završili film i gdje je novac, oni grme na sve, na kulturu, geopolitiku, kolege, novinare, ljuti su i neshvaćeni u trošenju novca.
Ovoj farsi oko raspodjele sredstava i nesmimljenih filmova najviše odgovara ime filma o kom nema još uvijek podataka da li je uopšte počeo da se snima. „Đavolja posla“, tako se može nazvati i ova afera. Podnaslov raspodjele novca može se nazvati po drugom filmu koji nije snimljen a takođe je dobio novac: „Slučajevi pravde - dvostruka igra“. Svaki segment farse ima odgovarajući naslov u nesnimljenom filmu.
Ima nečeg proročkog u ovoj raspodjeli novca, kao da je Ministrarstvo kulture toliko pronicljivo, pa su dali novac filmadžijama da bi se oni primirili, da bi proćerdali taj silni novac i da ne snime ništa. Jer, ako vidimo kakve filmove smo dobili od naših filmadžija u poslednje vrijeme, i ako vidimo makar jednu epizodu serije Dojč kafe, doživjećemo transfer blama. Vidjećemo čak i talentovane zarobljene glumce u uloge koje im ne odgovaraju. Dojč kafe treba da postoji jer je to prava slika naše kinematografije i opšteg stanja, jednom riječju, propast.
Zato se i treba plašiti tih nesnimljenih filmova od kojih su ostali samo naslovi.
( Đuro Radosavović )