Divlje horde

Kad se odričeš životnog komfora ili čak samog života zbog plemenitog uvjerenja, principa, tvoje istine, ideala ili nečeg petog, što god to bilo, nisi baš za folder “Obični ljudi”. Takvi ljudi su čak i bez ikakvog romansiranja njihovih biografija, dostojni najvećeg poštovanja.

Ovih dana se pominjalo rođenje Galilea Galileja i smrt Đordana Bruna. Obojica su besmrtni, ali je Đordano Bruno “besmrtniji”.

Petnaestog februara 1564. godine rođen je Galileo Galilej. Bio je italijanski astronom, fizičar, matematičar i filozof, čija su istraživanja postavila temelje modernoj fizici. Galilej je bio prvi čovjek koji je mogao da dokaže da Aristotel nije bio u pravu.

Za podsjećanje, Aristotel je, iako je dokazao da je okrugla, smatrao da je Zemlja nepomična i da se oko nje okreću i Sunce, Mjesec, planete i zvijezde. Vjerovao je da je Zemlja centar cijelog Univerzuma. Za ono vrijeme i toliko spoznaje je veličanstveni podvig velikog uma.

Galileo Galilej je shvatio i prihvatio naučnu istinu, odnosno heliocentrični sistem Nikole Kopernika. Kako bi spasao život od Inkvizicije, morao je da poriče tvrdnje koje je iznosio, a legenda kaže da je na samrti izgovorio čuveno "Ipak se okreće!" Ko bi se samo usudio da osudi oportunizam kojim sopstveni život spasavaš a da ne naudiš nikome.

Na gotovo isti datum, 17. februara, samo 36 godina kasnije, javno je na lomači, živ spaljen Đordano Bruno, jer je za njega svemir bio beskonačan, što se nije uklapalo sa učenjem Katoličke crkve.

U završnom pasusu presude, Inkvizicija je naložila: “Kazniti brata Đordana blago i bez prolivanja krvi”. Pošteno, nema što, kako je to samo Inkvizicija znala. Ponuđena mu je sloboda ako opovrgne ono što je rekao. Izborom da bude živ spaljen tako što je odbio ovu ponudu i uz riječi: “Sa većim strahom vi meni izričete presudu nego što je ja primam”, ovjekovječio je jedan od najznamenitijih susreta odbrane naučnih istina tj. ličnih uvjerenja i neshvatljive hrabrosti.

Jedan od najvećih i najznačajnijih grčkih filosofa, Sokrat, takođe je mučenički izgubio život. Bio je optužen za izmišljena djela. Proglašen je krivim za "bogohuljenje" i "kvarenje atinske omladine". Kada je došlo vrijeme suđenju, Sokratova prkosna odbrana je uticala na donošenje smrtne presude. Naime, Sokrat je umjesto kazne predložio da mu porota oda najveće počasti i priznanja jer je uspio da prosvijetli narod. Poroti ovakva vrsta odbrane nije bila simpatična, pa su ga po kratkom postupku osudili na smrt a kaznu je morao da izvede nad samim sobom tako što je popio otrov od kukute. Prijatelji su mu nudili pomoć i predlagali da pobjegne, ali ih je Sokrat odbio rekavši da se ne boji smrti i da je on i dalje uzoran građanin Atine koji poštuje njene zakone, čak i ako ga oni osuđuju na smrt.

Nijedno drugo suđenje, osim suđenje Isusu, nije ostavilo takav istorijski pečat.

Čini se čak da nikad niko nije razapet zbog laži, već naprotiv.

Od sve filmske literature na ovu temu, meni lično je najdraža Divlja horda kao najljepša posveta probuđenom čojstvu i junaštvu.

Pajk, vođa najlegendarnije filmske bande kratko saopštava kompanjonima: “Idemo”. Nekoliko trenutaka vlada tajac i slijedi odgovor: “Zašto ne”. Svaki put me prođu žmarci kad naiđe ova scena. Članovi Divlje horde počinju da jašu prema utvrđenju generala Mapačea. On je ološ, korumpiran i bez skrupula, inače u službi meksičke vlade koja je u teškoj nevolji zbog revolucije koja je u toku. Pajk traži od Mapačea da pusti Anhela, člana njihove bande iz pograničnog sela. Pijani Mapače pred njima ubija Meksikanca. Pajk i njegovi ljudi istog trenutka ubijaju generala Mapačea i tako, iako su mogli jednostavno odjahati, započinju epski obračun sa njegovom vojskom. Slijede minuti antologijske filmske poezije, mnogo puta “citirane” u filmovima kasnije napravljenim.

Okrnjena banda pravi iracionalni izbor i ide u boj sa neuporedivo brojnijim neprijateljem čiji je ishod lišen svake neizvjesnosti.

Umjesto da odu sa bisagama punim dolara, zarađenih prodajom otetog oružja, koje bi brzo potrošili na ono što pored pljački najbolje umiju da rade, nove seanse sa kurvama i besomučno ispijanje litara viskija, oni s probuđenim ponosom i potpuno svjesni sa kakvim izgledima, biraju da pomognu siromašnim seljacima u borbi koja nije njihova, čime se iskupljuju za profane i promašene živote.

Možda pristrasno, ali nemam dilemu ni u u izboru, meni posebno važne, književne literature koja se bavi istom temom.

Šteta što Pekinpo nije nekim čudom čuo za priču o Đulji i Ivezi. Ko može da nasluti u što se mogao takav “materijal” pretvoriti kroz ruke rediteljskog genija.

Marko Miljanov u ovoj priči na svoj način gradi spomenik ljudima koji biraju ili su spremni da izaberu smrt umjesto trajne sramote. Nije malo ni čojstvo njihovog krvnika koji na kraju poklanja jedan život.

Osim što su pravili ode čojstvu i junaštvu, Sem Pekinpo i Marko Miljanov su imali još nešto zajedničko, a to je “plemensko” porijeklo. Pekinpo je imao u sebi indijanske, a Marko, zna se, kučke krvi.

Sve se pitam zašto se nisu “takli” ove ili neke druge priče Marka Miljanova makar filmski velikani sa ovih prostora. Prvo su mi, sa žalom, na pamet pali Krsto Papić i Šiba Krvavac, a od živih… nešto nisam siguran.

Sa FB stranice autora

( Darko Prelević )