Penzioneri, pomozimo sebi

Najmanje je važno u kojem svojstvu se javljam. Jednostavno, ja se već petnaest godina borim za što bolji i sigurniji socijalni položaj penzionera i invalida Crne Gore, kao i njihovog ukupnog položaja u društvu i protiv njihovog obespravljivanja. Zato neću ovaj tekst opterećivati odnosom vlasti i Vlade prema problemima penzionera i invalida, jer oni u ovih više od četvrt vijeka nijesu pokazivali odgovoran odnos prema potrebama penzionera, njihovom socijalnom položaju, zdravstvenoj njezi, niti brigu o starim i iznemoglim itd.

Obraćam se onima koji zastupaju i predstavljaju ovu mnogobrojnu populaciju - 127.000 penzionera i invalida. Tu prije svega mislim na Udruženje penzionera Crne Gore. Udruženje koje broji toliki broj članova, od kojih ubira redovno članarinu i ne može se reći da se ne bavi određenim socijalno-rekreativnim aktivnostima, u nekim opštinama (Podgorica, Bijelo Polje i moguće još i neke) veoma ozbiljno i rješavanjem stambenih pitanja.

Ali, zašto se toliko uporno i neoprostivo ćuti u vezi trogodišnjeg zamrzavanja penzija - veliki broj penzionera imao veoma mala primanja i mnogi od njih su ispod linije siromaštva, koja sada iznosi oko 180 eura na mjesečnom nivou, a kao što se zna, minimalna potrošačka korpa je nešto ispod 810 eura. I sada, kada je najavljeno, da poslije trogodišnjeg zamrzavanja penzija, mediji prenose da će na prosječnu penziju od 273 eura u ovoj godini biti dodato nekih 3,5 eura, ili 1,2%. Nije li odveć tužno, da se rukovodstvo Udruženja koje broji toliko hiljada članova, (i ja sam član Udruženja i redovno mi se od penzije odbija određeni iznos zarezane članarine) glasno i jasno ne odredi prema tako nastalom stanju i zakaže određeni skup penzionera gdje bi se tako nastalo stanje ocijenilo i tražili adekvatni oblici djelovanja. To što se ja i osnovane partije penzionera pokušavaju kroz političko djelovanje nametnuti i objektivizirati loše i skoro neizdrživo socijalno stanje velikog broja penzioinera - nije dovoljno. Jer se zna da te partije nemaju toliki broj penzionera koji bi mogli da učine neki ozbiljniji pritisak na Vladu i resorna ministarstva. Nije li vrijeme da penzioneri, kao i njihova rukovodstva iz Udruženja, razmišljaju i o nekim novijim oblicima organizovanja penzionera, kako bi što racionalnije štitili, prije svega socijalni, a i ukupni interes penzionera? Zar nije za društvo i za državu loše da se jedan ogroman broj iskusnih i visoko obrazovanih ljudi, koji su iz raznih razloga isključeni iz rada, neki sa punim radnim stažom, a neki sa neispunjenim radnim stažom, nalaze van tokova društva i državnih interesa.

Bilo bi neophodno da rukovodstvo Udruženja penzionera Crne Gore organizuje neke tematske rasprave, kao što su pitanje socijalnog položaja penzionera, zakonodavne regulative, položaju i funkcionisanje Fonda PIO, dosadašnja praksa djelovanja i traženje novih pravaca djelovanja Udruženja. I to ne samo u okviru Udruženja i njegovih organa, već uz prisustvo svih onih koji bave ovom problematikom. Siguran sam da penzioneri moraju naći nove oblike organizovanja i djelovanja kako bi se pitanja koja tangiraju tu populaciju na ozbilniji i odgovorniji način u budućnosti tretirala. Vlast i vlade će se mijenjati, a penzioneri će, ako se na adekvatan način ne organizujemo, biti samo rezervat za dobijanje glasova na izborima. Penzioneri se moraju tako organizovati da budu ozbiljan partner vlasti i da budu prisutni svuda gdje se rješavaju njihova životna pitanja.

Tako brojna populacija ima šansu, a i do sada je imala, da se organizuje kao jaka i uticajna NVO i kao jaka politička snaga gdje bi, putem saglasja, penzioneri djelovali dvojno: preko nevladinog sektora i preko zakonodavne vlasti, gdje se socijalni položaj penzionera zakonodavno uređuje, a takođe i sva druga pitanja vezana za penzionere i socijalno ugrožene kategorije stanovništva. Kad bi se u toj zakonodavnoj vlasti, tj. u Skupštini, nalazili i predstavnici penzionera koji bi mogli obezbijediti, s obzirom na svoju brojnost, ne samo simboličan broj, već i takav da niti jedna politička partija ne bi mogla formirati vlast bez učešća penzionera. Tada bi se sa penzionerima, koja god partija ili politička grupacija bila na vlasti, drugačije razgovaralo nego kao u ovim pređašnjim vremenima. Razgovor u vezi ovih pitanja ne bi trebalo mnogo odlagati, jer bi time činila šteta penzionerima i za naredne godine.

Autor je predsjednik Partije udruženih penzionera i invalida CG (PUPI)

( Vojo Vuletić )