Na klupu pod teretom slave sa terena
Prije Zidana, trenerski posao privukao je Krojfa, Di Stefana i Maradonu, a jedini od „petorice veličanstvenih“ koji mu je odolio bio je i ostao Pele
Dolaskom na klupu Reala, Zinedin Zidan se priključio listi fudbalskih legendi koje su nakon igračke karijere odlučili da se posvete trenerskoj.
Francuz je, zapravo, posljednji na listi onih koji nisu bili samo vrhunski fudbaleri, već su bukvalno obilježili određene fudbalske epohe i bili najbolji svog vremena - prije Zizua, trenerski posao privukao je Di
Stefana, Krojfa i Maradonu, a jedini od „petorice veličanstvenih“ koji mu je odolio bio je i ostao Pele.
Samo je, međutim, Krojf-trener bio uspješan kao Krojf-igrač. Di Stefano se pamti po golovima, a Maradonin trenerski put bio je potpuna suprotnost igračkom - totalni fijasko.
Alfredo di Stefano
Nakon što je dva puta dobijao Zlatnu loptu 1957. i 1959. godine, kao Španac, pet puta sa Realom bio šampion Evrope, a osam puta prvak Španije, legendarni Argentinac počeo je trenersku karijeru 1967. godine u Elćeu.
Vodio je osam klubova, osvajao titule u Argentini i sa Bokom i sa Riverom, ali je najveći uspjeh imao sa Valensijom, sa kojom je 1971. godine bio prvak Španije, a devet godina kasnije i osvajač tadašnjeg Kupa pobjednika kupova.
Bolna tačka njegove karijere bio je klub u kome je stekao status igračkog modela svih budućih generacija.
Dva puta je bio trener Reala, a za četiri sezone osvojio je samo jedan trofej i to u drugom mandatu - 1990. godine, Super kup Španije.
Najbolnija godina bila je 1983. kada je Real, sa njim na klupi, bio drugi u prvenstvu, poražen je u finalu Kupa kralja, Liga kupa Španije, pa i u finalu Kupa pobjednika kupova, od Fergusonovog Aberdina.
Johan Krof
Prvi čovjek sa tri Zlatne lopte (1971, 1973, 1974), trenersku karijeru počeo je u klubu u kome se proslavio i koji je proslavio, krenuvši stopama svog mentora Rinusa Mihelsa.
U ruke je dobio jednu od najtalentovanijih generacija Ajaksa, sa Van Bastenom, Rajkardom, Vinterom i Vanenburgom kao najtalentovanijim momcima.
Nakon osvajanja Kupa pobjednika kupova 1987. godine, na poziv Hose Luis Nunjeza stigao je u Barselonu, za koju je igrao od 1973. do 1978.
Ta 1988. označava se i kao početak stvaranja današnje Barselone i svega što katalonski klub predstavlja u 21. vijeku.
Ono što nije uspio kao igrač, uradio je kao trener - Barsu je 1992. godine vodio sa klupe do prve titule prvaka Evrope, bazirajući igru na Kumanu u odbrani, lucidnom Gvardioli i borbenom Bakeru na sredini terena, te ubojitom napadaču Stoičkovu.
Barsa je pod njegovom komandom četiri puta zaredom bila prvak Španije, za osam sezona osvojio je 11 trofeja, uspostavio sistem igre, koji su kasnije usavršili njegovi učenici Rajkard i Gvardiola.
Jedina „mračna“ epizoda njegove karijere bio je debakl u finalu Kupa šampiona 1994. godine, kada je Milan u atinskom finalu razbio Barsin „drim-tim“ sa 4:0.
Dijego Maradona
Zahvaljujući vanserijskom talentu, Dijego Maradona vladao je svjetskim fudbalom 80-ih godina, a sa Peleom je podijelio nagradu za najboljeg fudbalera 20. vijeka. Talenat, kakav se do tada nije vidio, pokrivao je sve njegove druge nedostatke, koji su takođe bili dio njegove ličnosti - raskalašan život, kontroverzno ponašanje van terena, manjak profesionalizma...
U trenerskom pozivu takve osobine fudbalski talenat ne može da pokrije.
Prvi posao dobio je na klupi argentinskog trećeligaša Deportivo Mandiu 1994. godine, godinu kasnije preuzeo Rasing, ali to nije bio početak uspješne karijere, već nagovještaj kraha.
Zbog statusa božanstva, nakon 13 godina trenerske pauze, dobio je posao selektora Argentine, koju je jedva odveo na Mundijal 2010. godine. Dva kola prije kraja kvalifikacija, „gaučosi“ su bili peti, ali su sa se dvije pobjede provukli do Južne Afrike. Ostaće upamćeno da je Argentina u tim kvalifikacijama poražena od Bolivije sa 6:1.
Stigla je do četvrtfinala Svjetskog prvenstva, gdje je Njemačka bila brutalna - 4:0.
Nakon odlaska sa selektorske funkcije radio je još u Al Vaslu, u Ujedinjenim Arapskim emiratima. Ostao je manje od godinu.
Bekenbauer prvak svijeta i Platini koji nije odveo Francuze na SP
Još dva legendarna fudbalera, osvajača Zlatne lopte, imala su trenerske izlete. Preciznije - selektorske. U pitanju su Francuz Mišel Platini i Njemac Franc Bekenbauer.
Platini (Zlatna lopta 1983, 84. i 85) od 1988. do 1992. godine bio je selektor Francuske, koju nije odveo na Mundijal u Italiji 1990, nakon poraza od Bugarske u Parizu u odlučujućem meču (1:2).
Dvije godine kasnije „trikolori“ su pod njegovim vođstvom, uz svih osam pobjeda u grupi, došli do Evropskog šampionata u Švedskoj, na kome su eliminisani u prvoj fazi. Platini je podnio ostavku i više se nije bavio trenerskim poslom.
Franc Bekenbauer (Zlatna lopta 1972. i 1976) vodio je selekciju Njemačke od 1984. do 1990. godine, sa velikim uspjehom - finale Mundijala u Meksiku 1986. i poraz od Maradonine Argentine (3:2), a zatim titula prvaka svijeta u Italiji 1990, pobjedom nad Maradoninom Argentinom (1:0).
Popularni Kajzer Franc dva puta je bio i trener Bajerna, od 28. decembra 1993. do 30. juna 1994, a zatim i od 29. aprila do 30. juna 1996.
U prvom mandatu osvojio je Bundes ligu, u drugom Kup Uefa.
( Aleksandar Radović )