"Prsten" čuvaju od zaborava

Vjekovima stara, narodna igra „prsten“ najednostavnije se može opisati kao takmičenje u tome ko će uspješnije sakriti, odnosno, brže pronaći zlatnu burmu ispod jedne od deset vunenih čarapa, poređanih na podu. No, ta igra, kažu oni koji je čuvaju od zaborava, je prije svega psihološko nadmudrivanje, koje prate duhovita zapažanja, čiji je cilj da protivnike dekoncetrišu i osujeti. To je, tvrde, pokazivanje vještine ruku i odmjeravanje pronicljivosti.

Među rijetkima koji tu igru još igraju u kolašinskom kraju je i grupa od 15-ak Moračana i Rovčana. Oni se, podijeljeni u dvije ekupe, par puta sedmično sastaju uveče u kući Bijelića u selu Drijenak i organizuju partije koje nekad traju do ranih jutarnjih sati. Tako je bilo i tokom božićne večeri.

Obje ekipe imale su po jednog vrlo iskusnog igrača - Raduna Čogurića i Moma Dulovića. Najstariji Čogurić, igrao je i sa Pavlem Bulatovićem, najmlađim u oba tabora.

„Vrlo je teško pod budnim okom iskusnih protivnika uspješno sakriti prsten. Oni motre na pokrete ruke i izraze na licu. Proučavaju moje poteze, prisjećaju se pod kojom od čarapa sam prethodnih puta sakrio. Analiziraju mi navike. S druge strane, ja moram da ih nadmudrim. Trudim se da „pročitam“ kako oni razmišljaju, kakve će im biti prognoze, pa postupam suprotno od toga - objašnjava Dulović, koji kaže da mu nije teško da iz Podgorice dođe u Kolašin kada se “zakaže sjednik”.

Iz protivničke ekipe, nakon što „krijač“ završi, imaju za cilj da odrede („išćile“) koje su čarape „boš“ (one ispod kojih nije prsten), a koja je „ambar“ (čarapa ispod kojih smatraju da je sakriven). Po pravilima, mogu odmah da „ambarišu“, to jest odrede mjesto gdje je sakrivena burma ili da, odbacivanjem jedne po jedne „boš“ čarape, svedu izbor na dvije. U slučaju da se prsten nađe od desete do druge čarape, poeni se pišu protivnicima i oni ponovo skrivaju prsten. Kada je pogađanje uspješno, igrači te ekipe „uzimaju prsten“, to jest kriju.

Tokom partije, koju su „Vijesti“ pratile, jedna od ekipa imala je ubjedljivu prednost. Njihov „krijač“ je par sati uspijevao da nadmudri protivnike. To je izazvalo šaljive komentare, na jednoj, i malo ljutnje na drugoj strani. Oni koji su gubili podsjetili su na svoje pobjede od ranije, ali i zamjerali pobjednicima, koji su, navodno, novinare pozvali baš one večeri kad su „neviđeno talični“.

„Igra se do 101 poen. Broj bodova koji se pišu je u stvari broj čarapa koje su preostale nakon što su protivnici neuspješno pogađali gdje je burma skrivena. Nekad je igra dinamična, a ukoliko je suviše dobar „krijač“, postaje dosadno jer protivnici nikako ne uspijevaju da pogode, pa se oduži.

Prema tradiciji, zlatna burma se obično krije ispod vunenih čarapa. Umjesto čarapa, mogu se korstiti i kape ili naglavci. Na pod se prostire ćebe da prsten ne bi zveckao na tvrdoj podlozi i na taj način se olakšalo nalaženje. Broj onih koji učestvuju nije ograničen, mada je najbolje, tvrde iskusniji igrači, kad ih je po pet ili šest u jednoj grupi. Pravila su, uglavnom, ista u svim krajevima kolašinske opštine, ako se izuzmu neke varijacije u Vasojevićima, gdje se ta igra zove i „koza“.

„Ovo je, isključivo, muška igra. Malo je žena u prošlosti imalo priliku da učestvuje u njoj. Mada, s ovom ženskom emancipacijom, nekoliko njih su zadnjih decenija uspješne čak i u “prstenu“, nevoljno priznaju Kolašinci.

Stara igra, koja je poznata još u nekim zemljama u regionu, učesicima omogućava kvalitetna druženja, mnogo smijeha i zanimljiv razgovor, ali i potpuni bijeg od svakodnevice. Nijedan od igrača tokom višesatnog takmičenja u domu Bijelića nije bacio pogled ka televizoru, a rijetki su bili i oni koji su uzeli mobilni telefon u ruke. Izostala je i, u drugim prilikama neizbježna, rasprava na dnevno-političke teme.

Galerija

( Dragana Šćepanović )