Opozicija se mora složiti

U svojoj kolumni od prije par dana, Željko Ivanović je ustvrdio da je Demokratski front „nakon odlaska Miodraga Lekića pretvoren u Novu srpsku demokratiju“. Ne sumnjam da ni lideri Nove ne misle tako, kao ni ostale članice DF-a. Pokret za promjene se programski nije promijenio u ovih desetak godina i ostaje, naravno, privržen svom identitetu građanske partije.

Naša politika je bila i ostaje dominantno usmjerena ka najznačajnijim ciljevima kao što su: izgradnja pravne države sa nezavisnim pravosudnim organima; kreiranje održive razvojne ekonomske politike; unapređenje sistema socijalne zaštite; evroatlantske integracije. Nije mi namjera ovdje ponavljati neke uobičajene floskule u vezi sa partijskom fizionomijom. Želim, prije svega, iznijeti stav nas mnogih koji smo „insajderi“ u političkom biću PzP-a, pa time i DF-a, u odnosu na DF ali i ostale opozicione subjekte.

Kao prvo suštinske programske razlike gotovo da ne postoje, ne samo između članica DF-a, već i skoro svih opozicionih subjekata, izuzev po pitanju NATO članstva. Nijedna partija već odavno ne dovodi u pitanje nezavisnost crnogorske države. DF je nastao motivisan potrebom prevazilaženja crnogorsko-srpskih podjela i, naravno, snaženjem opozicionog fronta prema režimu koji već godinama vlada autokratski, sa lažnim mandatom uvijek iznova dobijenim na pokradenim izborima. Ekonomija Crne Gore nije neoliberalna u pravom smislu te riječi, jer je zapravo potpuno kontrolisana, ali ne protekcionizmom ili uplivom države na razvojnoj osnovi, već striktnom kontrolom tajkunskog centra moći. Taj neformalni centar čine zajedno beskrupulozni novopečeni biznismeni i partijski disižnmejkeri.

Takvih centara, očigledno, ima više, a pravi primjer su Budva ili Bar.

Ako je tačno da programske razlike nisu odlučujuće, šta je onda ozbiljna prepreka za udruženo djelovanje opozicije ka zajedničkom cilju, a to je formiranje prelazne vlade i pošteni izbori. Vrijeme je, ipak, pokazalo da nije realno očekivati formiranje nekog snažnog opzicionog saveza koji bi svojom političkom centrifugom usisao ostale opozicione subjekte sa mandatom rušenja vlasti, po uzoru na srbijanski DOS. To u crnogorskoj stvarnosti, izgleda, nije realno ponajviše zbog liderskih odnosa. Znam da neki neće prihvatiti ovakav stav, ali logika sadašnje političke realnosti je neumoljiva. Opozicija je jedinstvena u pogledu cilja - rušenje vlasti (izuzev Pozitivne?!), pa i u pogledu stava da razjedinjeni ne mogu uspjeti. Ipak, to nije dovoljno da svi sjednu za isti sto i postignu dogovor?! Prosječnom građaninu, pa i mnogima od nas koji smo u nekoj mjeri involvirani u politička događanja, ostaje osjećaj razočaranosti i ozbiljna pitanja. Lideri svih opozicionih partija ne smiju zaboraviti da od njih očekujemo sada više nego ikada odgovornost za postizanje dogovora. To podrazumijeva prevladavanje svih vrsta emocija i sujeta. Više nije važna forma i pojedinačna uloga. Važno je ostvarenje višedecenijske želje i potrebe osiromašenog i izvaranog naroda - POŠTENI IZBORI na svim nivoima.

I nije korektno potpaljivati opozicione igrače pričom o prosrpskom identitetu DF-a, jer DF od početka nije ni zamišljen kao homogena struktura niti to može postati, bar ne iz ugla PzP-a. Mi svoj građanski identitet, uvjeren sam, nećemo nikada dovesti u pitanje.

Autor je član Predsjedništva Pokreta za promjene

( Milovan Baždar )