O djelima Radoslava Boškovića: Snaga argumenata i naučna kreativnost
Njegovi članci su kratki i jezgroviti. U svima, pa i u izvještaju od jedne stranice, Bošković raspravlja i daje nešto novo. Djelo je od početka do kraja bez digresija i oscilacija... Stil mu je duhovit i prepoznatljiv, samo na prvi pogled teže čitljiv
(Radosav Bošković, Izabrana djela I, II, CID, Podgorica, 2015.)
Na južnoslovenskom prostoru vrlo je malo radova iz slovenske komparativistike. Još je manje radova posvećenih praslovenskoj i praindoevropskoj jezičkoj zajednici. S toga je svakome slavisti i indoevropeisti dobrodošlo dvotomno djelo Radosava Boškovića, dugogodišnjeg profesora Uporedne gramatike slovenskih jezika i Uporedne gramatike indoevropskih jezika Beogradskog univerziteta u izdanju CID Podgorica.
Pojava ovog izdanja ne predstavlja vijest o osobenom lingvističkom talentu. Upoznata je svjetska lingvistika, a posebno slavistika, još tridesetih i četrdesetih godina prošloga vijeka o talentovanom lingvisti - komparativisti, slavisti i indoevropeisti sa Orje Luke kod Danilovgrada, koji se još kao asistent i mlad docent na Beogradskom univerzitetu kompetentno i suvereno kretao u najsloženijim pitanjima slavistike i indoevropeistike.
Sabrana djela su strukturirana tako da su u prvoj knjizi smješteni radovi sa problematikom iz uporedne gramatike slovenskih jezika i radovi iz uzajamnih odnosa strukture slovenskih jezika. Tu su unijeti radovi iz oblasti tvorbe imenica u odnosu na opšteslovenski jezik, o imeničkim osnovama slovenskim, kao i o tvorbi arhaičnih slovenskih pridjeva, razvitku sufiksa u južnoslovenskoj jezičkoj zajednici, porijeklu infinitiva i sl. U drugoj knjizi su radovi u kojima se autor bavi problematikom iz slovenske derivacije i praslovenske strukture riječi. Ispituje se problematika iz istorije slovenskih jezika, akcentologije, leksikologije i leksikografije, derivatologije, i istorijske gramatike srpskohrvatskog jezika i drugih slovenskih jezika, pa zatim i radovi u kojima se proučava struktura riječi u praslovenskom jeziku, praslovenska imenska derivacija, kao i inventar tvorbenih morfema u doba praslovenske zajednice.
Ovakva klasifikacija Boškovićevih radova morala bi se uzeti uslovno. Raznovrsnost i širina lingvističkih interesovanja Radosava Boškovića ne dozvoljavaju preciznu tematsku klasifikaciju njegovih radova. Dubina njegovih ulaženja u problematiku kojom se bavi ne ograničava ga na tematiku koja je istaknuta u naslovu. Raspravljajući, na primjer, o nekom problemu iz istorijske gramatike srpskohrvatskog jezika, komparativno-istorijskom analizom ulazi u dubinu pronicanja u rešavanju najsloženijih pitanja, prelazi i na stanje u drugim slovenskim jezicima, pa preko staroslovenskog ide do praslovenskog, nerijetko i do praindoevropskog.
Njegovi članci su kratki i jezgroviti. U svima, pa i u izvještaju od jedne stranice, Bošković raspravlja i daje nešto novo. Djelo je od početka do kraja bez digresija i oscilacija. U kontinuitetu je sigurnost vladanja materijom, snaga argumentacije i naučna kreativnost, oštroumnost zapažanja i originalnost rešenja. Stil mu je duhovit i prepoznatljiv, samo na prvi pogled teže čitljiv. Originalnim pristupom i naučnim matematičkim jezikom predstavlja „unikatnu pojavu u lingvističkoj literaturi.“ Suvoparnu i tešku materiju zna da oživi. Svojom originalnošću i naučnim jezikom, izborom riječi s frazeološkim obrtima precizira misao, krči svoj put do objašnjenja pažljivo čuvajući odnos prema tuđem mišljenju. Duhovito polemiše s drugim mišljenjima. Ničiju vrijednost nije umanjivao čak ni onda kada nečije sudove proprati blagim ironičnim opaskama. Oprez i poštovanje su kod njega uvijek prisutni. To se, na primjer, lijepo vidi u raspravi I dobri Daničić ponekad zadrema kad kaže “To je kategorija u koju je Daničić - kako se nama čini - unio ponajmanje reda (svoga poslovičkoga reda i svoje ponekad promašene reglamentacije...“ pa dodaje „Pogrešku je ovde, verovatno, napravio Daničić, koji misli da je Čajović izvedeno od Čajo (< Čauš) ...“ da bi potom Bošković dodao: “Nije to - to.“ Koliko je, međutim, Bošković vrednovao i cijenio Daničića vidi se, u istom tekstu, iz njegovih riječi: “Daničić je, prije svega - eruducija, škola, znanje - on je sav od lingvističe analize, sav od nauke“, što se može reći i za Boškovića, kod koga su oprez i poštovanje uvijek prisutni.
U slavističkoj nauci davno je konstatovano, kao prvo - da pred snagom njegove argumentacije, po rješenjima koja se izvode i načinu na koji se formulišu, “mnogi ranije neprikosnoveni lingvistički autoriteti i njihovi dokazi ili gube svoju vrednost, ili se ozbiljno revidiraju“ i kao drugo - “ako je iko bio bez reklame u nauci, ako je iko bio bez poze u životu, ako je iko bio „naoko“ - sav profesor, koji je bio u duši - sav čovjek, onda je to bio, uistinu, prof. Bošković.“
Srećna je zamisao urednika CID-a da se objedine i publikuju studije i rasprave prof. Radosaav Boškovića. Od njih će imati direktne koristi institucije i pojedinci, lingvisti i poslenici drugih naučnih disciplina, pa zatim studenti nekog od indoevropskih jezika, posebno studenti slavistike. One će im svojim stilom i jezikom približiti nimalo laku problematiku uporedne gramatike slovenskih i uporedne gramatike indoevropskih jezika i olakšati snalaženje u literaturi.
( Branislav Ostojić )