Purgatorije: Hasanaginica nedorečena u vizuelnoj magiji

Nova pozorišna predstava "Hasanaginica" u produkciji Centra za kulturu Tivat premijerno je sinoć izvedena na sceni u atrijumu srednjovjekovnog ljetnjikovca Buća-Luković u Tivtu. Predstavu je po tekstu Ljubomira Simovića režirao Jagoš Marković koji potpisuje i adaptaciju teksta, scenografiju, izbor muzike i scenski pokret.

Vizuelno upečatljiv komad koji na najbolji mogući način koristi sve prednosti inspirativnog ambijenta atrijuma starog ljetnjikovca kotorske vlastele, u sebi nosi za Markovića karakteristične atraktivne, gotovo magične elemente.

Jednostavna scenografija koju karakteriše pijesak na sceni i iznad nje, jer pješčana zrnca i dim manje-više konstantno sipe iz vazduha i simbolizuju kako protok vremena, tako i maglovitost i nejasnoću životnih situacija u kojima akteri moraju izabrati najbolji put, možda je i otela predstavi ono što bi je prvenstveno trebalo karakterisati - odlična gluma ansambla gdje, u pravom smislu riječi, briljiraju samo dvoje aktera: sjajni Branimir Popović kao Hasanaga i impresivna Anita Mančić koja u nevelikoj, ali genijalno odigranoj ulozi majke Pintorović, opravdava svoj renome jedne od najcjenjenijih glumica regiona.

Među četvoricom Hasanaginih askera koji, valjajući se u pijesku, posipajući se njime i kopajući, istovremeno predstavljaju i vox populi koji prati i komentariše dešavanja u životu njihovog gazde i njegove supruge, odličnom rolom istakao se Momčilo Otašević čiji je monolog na početku predstave impresivan. Ništa manje dobar je i Miloš Pejović što se baš i ne može reći za ostalu dvojicu askera- Emira Ćatovićai pogotovo Stevana Kapičića.

Ipak, njima četvorici valja odati priznanje jer su im uloge fizički izuzetno naporne zato što su askeri gotovo stalno na sceni, pri tom se dugo zadržavajući u vrlo neudobnim položajima. Vrlo dobar u ulozi beskrupuloznog i surovog bega Pintorovića je beogradski glumacAleksandar Srećković Kubura čija je scena monologa jedna od najupečatljivijih u predstavi.

Generalno, tekst Ljubomira Simovića je jedna od najjačih strana ovog komada jer bukvalno svaka deseta rečenica može biti izvučena kao simbol, sentenca koja definiše nečiji život, kredo ili djelovanje. Popović, Mančićeva i Srećković to znalački glumački eksploatišu i naglašavaju, što se ne može reći zaKristinu Stevović kojoj naslovna uloga Hasanaginice nije legla u mjeri da interpretacijom sve tragike žene kojoj su oteli najveće blago u životu - dijete, te njeno bitisanje sveli samo na monetu za potkusurivanje uvrijeđenih begovskih časti i političkih ambicija, izazove iskrenu i jaku emociju kod publike.

Razlika kako se to može i treba učiniti vidi se u dvije u suštini jednake scene - neprimjereno flegmatičnoj Stevovićki kao Hasanaginici u monentu kada joj oduzimaju tek rođeno dijete i fascinatnoj, energičnoj i bez izgovorene riječi, mnogo ekspresivnijoj interpretaciji bola majke koja gubi dijete, oličene u Mančićkinoj majci Pintorović, u momentu kada ova svoju kćer, Hasanaginicu , ispraća u svatove koji je neće odvesti nigdje bez u smrt.

Mnogo bolje od Hasanaginice, svoju životnu nesreću i tragediju koju su uzrokovali njegovi sopsptveni izbori, na auditorijum je prenio Hasanaga, Branimir Popović, dok Nebojša Kundačina, utisak je, nije najbolje sublimirao svu beskrupuloznost i proračunatost lika efendije Jusufa. Pri tome mu je olakšavajuća okolnost činjenica što se u njoj nenadano našao samo tri dana pred premijeru, jer je zbog razmimoilaženja sa rediteljem, iz nje izašao Meto Jovanovski, pa će Kundačina u narednim igranjima sigurno imati bolji učinak.

Najveće razočarenje predstave je nastup Radmile Živković koja sa desetak izgovorenih replika i statičnim stavom na sceni, na- žalost, nije otišla dalje od učinka koji bi mogao napraviti bilo koji naturščik.

Muzika je nerijetko neprimjereno jaka i prigušuje dijalog na sceni koji je i inače, zbog ambijenta u kome se predstava igra, ponekad jako teško čuti. Generalni utisak je da je reditelj, imajući u rukama sjajan tekst, previše pažnje usmjerio na ostvarivanje zaista impresivnog vizuelnog dijela predstave i efekata, nauštrb rada sa glumcima, pa je predstava u prenošenju emocija na auditorijum, ostala blago nedorečena. Osnova je ipak, više nego dobra, pa je za očekivati da će se vremenom, i ti glumački propusti ispraviti.

( Siniša Luković )