CG sport – izgleda da će biti “važno je učestvovati”

Od specijalnog izvještača "Vijesti"

Baku - Jedna medalja, i to u neolimpijskom sportu – bilans je crnogorske ekspedicije na prvim Evropskim igrama u Bakuu.

Marina Raković osvojila je bronzu u karateu, potvrdila da je u evropskom i svjetskom vrhu, ali je neće biti u Riju, jer sport u kome je među boljima nije olimpijski.

Nikola Gušić prevazišao je sva očekivanja u džudou, ušao među osam najboljih na Starom kontinentu.

I to bi bilo to…

Možemo da se tješimo da Evropske igre nisu mjerilo snage cg-sporta, jer imamo - klupskog prvaka Evrope i sjajnu reprezentaciju u ženskom rukometu, odličnu vaterpolo selekciju, ženski košarkaški nacionalni tim ostvario je respektabilan rezultat na prvenstvu Starog kontinenta.

Ali je činjenica da Crna Gora nema nijednu olimpijsku vizu, godinu uoči Igara u Riju, te da se nijedan sportista u Bakuu, osim donekle Gušića, nije ni približio odlasku u Brazil. A to su uradili sportisti iz većine evropskih zemalja.

Rukometašice i vaterpolisti su ozbiljni kanidati, imaju kvalitet, ali moraju da prođu žestok filter. Košarkašice su napravile respektabilan rezultat, ali nedovoljan da odu u kvalifikacije, a rukometaši su, realno, daleko od top pet ili šest evropskih selekcija, koje će se plasirati na Olimpijske igre.

U pojedinačnim sportovima, situacija je još gora. Teniserka Danka Kovinić mogla bi na osnovu plasmana na WTA listi da se nađe na olimpijskom turniru, Srđan Mrvaljević najavio je da će se boriti svim silama, Slađana Perunović u nogama ima maratonsku normu, ali tek treba da je potvrdi.

Nada su i jedriličar Milivoj Dukić, te atletičar Danijel Furtula, ali on bi u narednih 12 mjeseci morao znatno da popravi svoj najbolji rezultat u bacanju diska da bi dosegao daljinu za Rio. I to je, otprilike, to – uz jednu ili dvije „vajld-kard“, da bi se ispunio moto - važno je učestvovati.

Faktor veličine i broja stanovnika je, bez dileme, ograničavajući, ali da li je zaista i odlučujući?

Zar nije simptomatično da je recimo Marija Vuković prije pet godina bila najbolja juniorka svijeta, a danas je daleko i od rezultata koji je ostvarivala kao jedva punoljetna? Zar nije simptomatično da Furtula, takođe, jedan od najboljih junior – stagnira?

Šta je sa boksom, da li je moguće da Crna Gora ne može da ima jednog takmičara koji će se upustiti u borbu za visok plasma na najvećim takmičenjima?

Zašto Crna Gora ne može da iznjedri bar jednog plivača koji može da se bar približi olimpijskoj normi?

Zašto je Danka Kovinić praktično teniski “vuk samotnjak”, bez podrške teniskog saveza, a jedna je – nema ih 100 takvih u Crnoj Gori?

Očigledno da sportskim savezima i klubovima, koji funkcionišu pod njihovim okriljem, nedostaje stručni, planski i organizovan rad sa najtelentovanijim i najboljim. Pod izgovorom – iz kvantiteta dolazi kvalitet – “utope” se oni koji imaju potencijal da naprave nešto, ili se sa njima loše i nestručno radi.

Jer, ako se u savezima hvale talentovanom djecom, ako klubovi u razlilčitim sportovima godinama sabiraju medalje, kite vitrine i bombarduju medije i javmost uspjesima na turnirima i takmičenjima iz svakojakih sportskih “zabiti” – zašto Crna Gora nema nijednu jedinu olimpijsku vizu, a možda je neće ni imati!

Faktor finansija mogao bi, takođe, da bude ograničavajući, ali ne i odlučujući. Oko dva i po miliona eura, Uprava za sport podijeli sporrtskim savezima. Nije mnogo, ali da li se i to iskoristi na pravi način, da li se zaista pomognu najveći talenti, ili je važnije zadovoljiti sve i svakoga. Sport je pošten posao – zna se šta je uspjeh, zna se šta je talenat, zna se ko može, a ko ne…

Zašto, recimo, Kristina Rakočević – dokazano najbolja juniorka u bacanju kugle, a druga u disku na svijetu - ne bi usavršavanje o trošku Atletskog saveza nastavila u Americi, Rusiji, Njemačkoj…? Tamo gdje može da napreduje najbolje u radu sa provjerenim trenerima. Ovako – novac od države se raspodijeli na sto strana, i na kraju se ne dobije ništa.

Zašto, recimo, Nikolu Gušića ne bi Džudo savez slao na sve velike turnire i takmičenja, uložio od njega, jer je, dokazano, najveći potencijal trenutno u tom sportu?

Hvalimo se da smo sportska nacija, ali mogli bismo da budemo i neuporedivo bolji. Uostalom, kakva je tek sportska nacija Slovenija, koja ima nešto više od dva miliona stanovnika, a ima 19 medalja sa šest ljetnjih i 15 sa sedam zimskih Olimpijskih igara, sve u pojedinačnim sportovima. I odlične kolektivne…

Imaju više novca, nema dileme – ali, nema dileme i da bolje znaju da rade sa tim novcem, i njihovim sportistima…

( Aleksandar Radović )