Tražila se karta više
Gostovanje evropskih košarkaških velikana u Podgorici vraća nas u prošlost i budi uspomene na sve one lijepe trenutke koje smo proveli u podgoričkom bastionu i hramu sporta navijajući za rukometašice i rukometaše, košarkaše i košarkašice, boksere, odbojkaše, karatiste. Zbog toga narednih dana na portalu "Vijesti" čitajte priče posvećene najljepšim sportskim događajima održanim u Sportskom centru "Morača" od njegovog otvaranja, 25. maja 1980. godine...
Sve je počelo 25. maja 1980. Sportisti iz glavnog grada tadašnje jugoslovenske republike Crne Gore dobili su svoj dom. U Titogradu je nikao velelepni Sportski centar “Morača”. Fenomenalno ga je osmislio Predrag Miško Dmitrović, koji je preminuo početkom novembra. Bilo je to njegovo životno djelo. Kompleks kakav niko u tadašnjoj velikoj državi nije imao.
A sagradili su ga - građani! Izdvajali su određeni procenat od plate, dva ili tri odsto. Famozni “samodoprinos”. Naziv malo rogobatan, ali u stvari tako plastično opisujući - bilo je to romantično vrijeme kad se znalo da svaki dinar uložen u tako nešto, znači napredak čitavog društva, napredak svakog od nas. Jer, svaka porodica imala je nekog ko šutira na gol ili na koš, ko boksuje ili se bavi karateom, ko pokušava da loptu preko mreže ubaci u polje protivnika, ko pliva...
Za Dan mladosti, posvećen čovjeku po kojem je grad nosio tadašnje ime, i to samo tri nedjelje nakon njegove smrti, košarkaška reprezentacija Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije, ugostila je američku koledž ekipu Vičita. Prvi duel u supermodernoj “Morači”, koja je postala slika raspoznavanja Titograda, pa kasnije i Podgorice, i odmah se tražila - karta više. Postao je to zaštitni znak svih sportskih i ne samo sportskih događaja u velikoj dvorani Sportskog centra...
Poslije Kreša Ćosića, Moke Slavnića, Dragana Kićanovića, Praje Dalipagića, Mirze Delibašića, Raša Radovanovića i ostalih, samo 20 dana kasnije, “Morača” je ugostila i nabolje boksere SFRJ. Plejadu asova, koja je donijela toliko radosti građanima nekadašnje države, predvodio je Miodrag Perunović, jedan od najboljih u istoriji “plemenite vještine” na prostorima od Triglava do Đevđelije. Bili su tu sve sami majstori ringa: Slobodan Kačar, Miljenko Rubelj, Bratislav Ristić, Ace Rusevski, Damir Škaro, Aziz Salihu, Fazlija Šaćirović, pa još jedan bokser iz Crne Gore - Vučić Dobrašinović...
Samo dvije godine kasnije u istom ringu i ponovo u hali punoj kao šipak - Mijo se pojavio bez majice! Bio je to znak da je prešao u profesionalce. Ali ništa se nije promijenilo - 6.000 gledalaca opet je klicalo svom vitezu... Nakon što su zaigrali u supermodernom domu, košarkaši Budućnosti su napravili podvig i opstali u ligi. Ekipa je rasla iz godine u godinu, predvođena sa klupe Čedom Đuraškovićem, a na čuvenoj “zelenoj podlozi” braćom Draganom i Duškom Ivanovićem, Žarkom Kneževićem, Nikolom Antićem, Slavenkom Rakočevićem, Goranom Bojanićem...
Potom su došli uspjesi, plasman u Evropu, znatno kasnije jedan pa drugi Kup, a onda i titule šampiona SR Jugoslavije, te nastupi u Evroligi. Heroji su postali Gavrilo Pajović, Vlado Šćepanović, Dragan Vukčević, Nikola Bulatović, Dejan Radonjić, Saša Ivanović... Posljednji uspjeh - titula prvaka ABA lige pred svojim navijačima, zaokružila je fantastičan period sa mnogo dobrih sezona i vrlo malo onih za zaborav.
Rukometašice su krenule u svoj pohod ka vrhu Jugoslavije, a potom i Evrope, dolaskom velikog maga Vinka Kandije. Omaleni rukometni čarobnjak pronašao je “zlatnu žicu” koja ni do danas nije presušila. Logistiku mu je pružao Rade Đurđić, a sve Vinkove zamisli u djelo su sprovodile sestre Ljiljana i Svetlana Mugoša, Olga Sekulić, Katica Janković, Mirsada Ganić, Vesna Durković, Stanka i Stojanka Mugoša... Kada je Kandija ostvario san i iz Danilovgrada im priključio fenomenalnu Zoricu Pavićević, rukometni velikan bio je stvoren.
Slavni beogradski Radnički je to dobro osjetio na svojoj koži, Magdeburgu je na čuvenoj “klizavici” bilo malo i 11 golova razlike iz prvog meča u Njemačkoj. Potom se pojavila supertalentovana Maja Bulatović, stasale su neke nove klinke, a onda je generacija sa Draganom Adžićem na klupi, te Bojanom Popović na parketu dosanjala san svih generacija i u “Morači” podigla pehar namijenjen prvaku Evrope.
Pamtiće se i meč rukometaša, koji su odigrali nezaboravam susret sa Švedskom, velikana bacili na pleća, a Crnoj Gori donijeli plasman na Svjetsko prvenstvo.
A reći “nezaboravan”, premalo je da bi se okarakterisao derbi kakav je Crna Gora imala samo jedanput - finale plej-ofa jugoslovenske odbojkaške lige između Budućnosti i Budvanske rivijere. Bio je to RAT u kojem su sva sredstva bila dozvoljena - nestanak struje, povlačenje ekipe, mržnja navijača... Duel koji je u “Morači” donio titulu Budućnosti možda je - baš zbog tog rivalstva - i šlag na torti svih velikih utakmica u Sportskom centru. Ili makar višnja na šlagu...
Od pojedinačnih sportova, osim boksera, heroji “Morače” bili su sjajni karatisti, počev od Dragana Kopitovića, Samira Usenagića, Veska Mićovića, Katarine Rolović..., a vođeni od strane Rajka Vujoševića.
I jedno ime koje je redovno punilo “Moraču” do posljednjeg mjesta i u Crnoj Gori proslavilo sport iz koga dolazi - Ivan Strugar je ostvario poseban odnos sa publikom, “Ivane, Ivane”... kao da i sada odjekuje dvoranom.
Bilo je puno razloga za sreću. Bilo je veličanstveno odrastati, voljeti, strahovati, radovati se... uz sve ovo.
I uvijek se tražila karta više...
Povezane priče
- Legende otvorile vrata „Morače”
- Kapiten za sva vremena
- Kako je Novoselu vraćen dug
- Japanac osvojio „Moraču”
( Aleksandar Vučković )