Italijanska škola filmskog kostima minulog vijeka u palati Braski

U Palati Braski, u Rimu otvorena je izložba “Kostimi snova”. Kostimi iz najčuvenijih filmova, od nijemih filmova do “Velike ljepote", kao i skice za izradu, na taj način postaju i samostalni umjetnički objekat. Ova izuzetna izložba prikazuje više od 100 originalnih kostima, pregršt skica i nacrta, pripovjedajući posjetiocima priču o itlijanskoj školi filmskog kostima tomom minulog vijeka. Palata Braski, dom plemićkih porodica poput najdragocjenije škrinje, prigrlila je raskošne kostime jednovjekovne istorije filmskih garderobera i italijanskih kostimografa, počevši od 1915. godine pa sve do 22. februara ove godine, kada je, četvrti put, najprestižnija filmska nagrada, Oskar za kostim, našla u rukama Milene Kanonero, za film “The Grand Budapest Hotel”.

Na cijelom prvom spratu Palate Braski, u više od 10 soba, hronološki je prikazan vjekovni razvoj italijanske škole filmskog kostima kroz skupine kostima dizajnera poput Karambe, Vitorija-Nina Novarezea, Đina Karla Sensanija, Pjera Gerardija iMarija de Mateisa. Posjetioci mogu uživati u najpoznatijim radovima dobitnika Oskara: Pjera Tosija i Danila Donatija (za “Romea i Juliju” Franka Zefirelija), za “Kazanovu” Frederika Felinija i mnoge druge.

Sve je počelo još 1915. godine “Satanskom rapsodijom”, ostvarenjem Nina Oksilija, u kojem glavnu ulogu igra glumica Lida Boreli,u plisiranoj tunici, poput anđela, opčinjava sa bioskopskog platna tadašnju publiku, još zbunjenu i u nevjerici, ali dominantno zadivljenu francuskim otkrićem - pokretnim celuloidnim slikama. Nižu se filmska ostvarenja čiji neizostavni dio čine kostimi: savremeni, romantično-istorijski, zavisno od tematike, kao i modni detalji: šeširi, cilindar Džonija Depa iz filma “Čokolada” i čizme simpatičnog negativca, kapetana Speroua.

Izložba bi bila nepotpuna bez romantičnih bijelih haljina i kostima koji dodatno pojačavaju tragičnu usamljenost umjetnika, gubitak kreativnosti i samo smrt u dekadentnoj i vanvremenski lijepoj pozornici Venecije, dok u možda najboljem ostvarenju Martina Skorsezea, “Doba nevinosti” kostimograf Gabrijela Peskući oblači sofisticiranu, ali emotivnu buntovnicu, kontesu Elenu Olensku.

Snaga , ljupkost i jednostavnost

Kada je riječ o plemstvu, kostimograf Milena Kanonero, garderober Marije Antoanete realizovala je kao glamurozno ljupku bonbonjeru, sa ružičastim, tirkiznim, bisernim slatkiš-haljinama, ali joj lajtmotiv nije bila poznata opaska francuske kraljice: ako nemaju hljeba, neka jedu kolače, već kutija keksa koju joj je poklonila rediteljka filma Sofija Kopola.

Izložba “Kostimi snova” potvrđuje da su filmski odjevni predmeti, prije svega, ipak, kreativnost zarad naracije. Izložba u Rimu bila bi nepotpuna bez ikone elegancije i modne prefinjenosti, Odri Hepbern. Izložba naglašava doprinos italijanske škole kostima kao i njenu snagu i jedinstvenost.

( Nina Vujačić )