Borislav Radović, antički mudrac zalutao u naše poludjelo doba
Prof. dr Aleksandar Jovanović rekao je da je Radović bio jedan od „najdosljednijih pjesnika koji je vjerno služio poeziji mjereći svaku riječ i objavljujući pjesme samo onda kada je to bilo nužno“
Novi broj novopazarskog književnog časpisa Sent u potpunosti je posvećen nedavno preminulom srpskom pjesniku, esejisti i prevodiocu Borislavu Radoviću. O Radoviću pišu, iznose svoja lična sjećanja, osvrću se na njegovo djelo, poznati kritičari, pisci, poznanici velikog pjesnika. Časopis Sent uređuje poznati novopazarski pisac Enes Halilović.
Ovaj broj otvaraju Radovićeve pjesme: „Mitska priča“, „Pogled iz dvorišta“, „Shvatanje o drvetu“, „Žar – ptica“, „Kineski pastiš“, „Pred bibliotekom“, „Nož iz druge ruke“, „Zimska maštarija“, „Moj vršnjak“, „Mleko i med“, „Na Holanđaninovu ariju“ i „Sećanje na umetnika“.
Slijedi potom intervju koji je 2005. sa Radovićem povodom knjige „Čitajući Vergilija“ radio Božo Koprivica. Radović ističe da je Vergilije pisao u doba najcrnjih vremena građanskih ratova te su mu se nehotce nametala poređenja s njegovim vremenom i sa okolnostima u kojima to čita. Iz razgovora o knjizi “Čitajući Vergilija“ baca se novo svjetlo na pjesnika „Eneide“, koji se gnušao rata kao zločinačkog ludila, i izoštrava njegov odnos sa imperatorom Avgustom, diktatorom i naručiocem stihova.
Nikola Bertolino u tekstu „Iz sećanja na prijatelja Boru Radovića“ evocira se prijateljstvo staro više od šest decenija i uredničke godine u Nolitu. Bertolino poentira da je Radović bio “izvanredni poznavalac antičke književnosti, filozofije, mitologije, u stvari antički mudrac zalutao u ovo naše poludjelo doba“.
Branko Kukić u tekstu „Spomen na Borislava Radovića“ citira pejsnikovu rečenicu: „Stari valjda naše telo, ali ne starimo mi“, od prije nekoliko decenija, koja je za njega i sada najnovija vijest. Miloš Komadina je u kratkom tekstu „Pun krug“ pisao o Radovićevoj stvaralačkoj zrelosti, a Dobrivoje Stanojević se bavio tumačenjem pjesama u tekstu „Ironički preokreti Borislava Radovića“.
Aleksandar Jerkov u tekstu „Sopstvenoj misli dalek“ piše o knjizi „Pesme“ iz 2002, Bojan Jović se bavio ulogom rime u Radovićevoj poeziji, a Mileta Aćimović Ivkov o trdaciji i poeziji. Slađana Jaćimović se predstavila tekstom „Toponimi kulture u poeziji Borislava Radovića“, Dragan Hamović tekstom „Duga i plodna patnja izgovora“.
Svoje priloge u časopisu objavili su i: Svetlana Šeatović Dimitrijević („Gde je nestala čarolija poezije“), Marko Avramović („Svakodnevnica i žanr slike u poeziji Borislava Radovića“), Nikola Marinković („Lirski predak u vrtu moderne poezije“), Uroš Ristanović („Sitnice krajeva“). Časopis Sent zatvara pjesma „Splin“ Šarla Bodlera u prevodu Borislava Radovića.
Podsjetimo, Borislav Radović bio je pjesnik koji je snažno obilježio srpsku poeziju druge polovine 20. vijeka. Vrsni esejista i prevodilac rijetkog kova, Radović je rođen 10. marta 1935. u Beogradu, gdje je završio studije opšte književnosti, a veći dio radnog vijeka proveo je kao urednik u Nolitu. Stihove je objavljivao još kao srednjoškolac, da bi se kao student oglasio prvom zbirkom „Poetičnosti“ (1956), za koju je dobio Brankovu nagradu.
Uslijedile su pjesničke knjige - „Ostale poetičnosti“ (1959), „Maina“ (1964), „Bratstvo po nesanici“ (1967), „Opisi, gesla“ (1970), „Pesme 1971-1982“, „Pesme 1971-1991“, „Izabrane pesme 1954 -1984“, „Tridest izabranih pesama“ (1985), „Pesme“ 1971-1991, „Pesme“ (1994), „Pesme“ (2002) i „Četrdeset dve izabrane pesme“ (2007). Za poetsko stvaralaštvo je dobio brojne nagrade, među kojima su Zmajeva i Nolitova, „Branko Miljković“, „Vasko Popa“, „Desanka Maksimović“, „Žička hrisovulja“, Oktobarska nagrada Beograda.
Radović je autor i knjiga eseja: „Rvanje s anđelom i drugi zapisi“ (1996), „O pesnicima i poeziji“ (2001), „Neke stvari“ (2001), „Čitajući Vergilija“ (2004), „Još o pesnicima i poeziji“ (2007) i „Ponešto o pesnicima i poeziji“ (2011). Za eseje ovjenčan je priznanjem „Đorđe Jovanović“. Radović je preveo djela Sen-Džona Persa („Morekazi“), Pola Elijara („Izabrane pesme“), Šarla Bodlera („Pariski splin“ i „Šesnaest cvetova zla“) i Onorea de Balzaka („Luj Lamber“).
Inetresantno je pomenuti da je prevodeći Bodlera, Radović uveo niz zanimljivih rješenja u pogledu versifikacije - aleksandrinac (koji se obično prevodi dvanaestercem) zamijenio je četrnaestercom, promijenio je položaj cenzure i tako dalje.
Dugo godina Borislav Radović je bio član slavnog Nolitovog uređivačkog tima u kome su bili Vasko Popa, Ivan B. Lalić, Jovan Hristić, Miloš Stambolić, Nikola Bertolino, Simon Simonović. Tumači književnog djela Borislava Radovića odavno svrstali među klasike uz Jovana Hristića i Ivana B. Lalića.
Radović je prešao put od nadrealističkih uticaja, preko neosimbolističkih, do pjesama u kojima se nalazi životno i literarno iskustvo. Svojim pjesmama srpsku poeziju je održavao na evropskom i svjetskom nivou. A povodom Radovićeve smrti, 26. aprila ove godine, prof. dr Aleksandar Jovanović rekao je da se Radovićevim odlaskom „završava klasično razdoblje srpske poezije 20. vijeka“ te da je on bio jedan od „najdosljednijih pjesnika koji je vjerno služio poeziji mjereći svaku riječ i objavljujući pjesme samo onda kada je to bilo nužno“.
( Vujica Ognjenović )