Skrivana istorija NATO-a

Opšte je poznata i prihvaćena teza da pobjednici pišu istoriju. Međutim, upravo zbog toga je javnost često namjerno onemogućena da sazna punu istinu o suštinskoj prirodi pobjednika. Na taj način se otvara put manipulacijama sa prošlim, sadašnjim i budućim političkim dešavanjima, a građani i građanke usmjeravaju da misle, vjeruju i rade onako kako je to u interesu onih koji drže svijet ovakvim kakvim jeste: bijednim, nepravednim, ružnim i na ivici apokalipse.

Slično je i sa istorijom Evrope poslije Drugog svjetskog rata. Činjenica je da je Evropa bila podjeljena između dva bloka - jednog koji je bio pod kontrolom Sjedinjenih Američkih Država i drugog koji je bio pod kontrolom Sovjetskog Saveza (uz nekoliko izuzetaka kao što je bila Jugoslavija). Često se ovaj odnos snaga u Evropi ideološki opisuje kao sukob demokratije i diktature, otvorenog i zatvorenog društva, slobode i ropstva, itd. Ne može se, naravno, sporiti eksces negativnih osobina sovjetske politike i sovjetskog društva. Međutim, u isto vrijeme, sa druge strane, imamo neutemeljenu idealizaciju političkih i društvenih aspekata sovjetskih protivnika tj. takozvanog zapadnog demokratskog sistema.

Ova idealizacija je neutemeljena i to ne samo zbog grubog ekonomskog raslojavanja i socijalnih oblika netrpeljivosti, kao što je rasizam, koje preovladavaju u okviru ovog sistema, nego i zbog toga što ne uzima u obzir ključni element sprovođenja spoljnopolitičkih prioriteta Zapada, a to je djelovanje obavještajnih službi. To je posebno značajno zbog toga što su ove službe, koordinisane u okviru tajnih struktura NATO-a u Evropi, u kontinuitetu narušavale demokratske norme i obrasce ponašanja sa ciljem da utiču i, u krajnjem slučaju, preinače slobodno izraženu volju građana i građanki kako bi je upodobile interesima svojih nalogodavaca. Ova tematika je poznata u stručnoj literaturi pod generalnim imenom "operacija Gladio", mada se Gladio konkretno odnosi samo na koordinirano djelovanje inostranih obavještajnih struktura (posebno CIA) i ekstremističko-fašističkih organizacija na tlu poslijeratne Italije. Slične kriminalno-koruptivne, obavještajno-vojne mreže su postojale u svim zapadno-evropskim državama, a nosile su različita imena u skladu sa lokalnim potrebama. Sve, bez izuzetka, su bile aktivne u suzbijanju, pa i u razaranju do temelja, bilo kakve naznake radikalnije progresivne ekonomske politike i miroljubive saradnje sa sovjetskim blokom i nisu se libile da koriste nasilje, uključujući i terorizam protiv civilnog stanovništva i atentate na prominentne političke protivnike, radi ostvarenja ovih ciljeva.

Dvije izuzetno dokumentovane i kvalitetno napisane knjige, objavljene u posljednjih deset godina, ključne su u proučavanju ovih dobro skrivanih, mefistofelovskih uticaja na zapadne "demokratije". Prva je knjiga švajcarskog istoričara Daniela Gansera objavljena 2005. godine pod naslovom "NATO tajne armije: Operacija Gladio i terorizam u Zapadnoj Evropi". Druga je knjiga britanskog novinara i publiciste, dugogodišnjeg poslanika u Evropskom parlamentu, Ričarda Kotrela,objavljena 2012. godine pod naslovom "Gladio: NATO bodež u srcu Evrope".

Ove dvije iscrpne istorijske studije na objektivan i nepristrasan način, na bazi arhivskih dokumenata i sudskih spisa, potvrđuju utemeljenost teze da NATO i obavještajne službe koje utiču na rad te organizacije nisu zainteresovani za demokratiju, vladavinu prava i borbu protiv korupcije i organizovanog kriminala kako njihovi predstavnici neprestano ponavljaju u svim medijima (mnogi od kojih su pod njihovom direktnom kontrolom) već da predstavljaju ozbiljnu prijetnju svim tim vrijednostima kroz, između ostalog, i spremnost na upotrebu nasilnih metoda. Upravo zbog takvog politički perfidnog, nedemokratskog i, nadasve, nehumanog djelovanja koje obilježava istoriju NATO djelovanja u Evropi, razumno je da Crna Gora ne treba da bude članica te organizacije.

Isto tako, treba imati u vidu da ubrzana militarizacija i orvelovski obavještajni nadzor koje u posljednjih nekoliko godina NATO sprovodi u državama članicama, u aktuelnom istorijskom trenutku, stvaraju ozbiljne prepreke za mir i bezbjednost u Evropi. Postoji velika vjerovatnoća da se u vojno-obavještajnim strukturama NATO-a priprema veliki rat protiv Rusije, mada nije jasno u kojoj mjeri ti planeri uzimaju u obzir da bi, u slučaju takvog rata, Evropa bila potpuno devastirana, čak i kada se ne bi koristilo nuklearno oružje. Medijsko-propagandna priprema za ratni rasplet je već odavno u punom jeku, a nije zaobiđena ni Crna Gora.

Srećom, još ima vremena da se Crna Gora ne ukrca u ratni voz za Istočni front. Nepojmljivo je to što sve građanske i anti-režimske snage u Crnoj Gore nisu jasno odbacile politiku militarističkog svrstavanja. I zajedno krenule u osmišljavanje humanih i pravednih spoljnopolitičkih ciljeva za svoju državu.

( Filip Kovačević )