Naivni Miodrag Lekić

"Vi želite TV duel. A koji je osnov da to prihvatim?“ (Lider DPS)

Pop Milo Jovović, primjerni Crnogorac baštinik je pradrevne tradicije otpora i samopotvrđivanja nasuprot arogantnoj moći. Opjevan, kako sljeduje u epskom stihu i potonjem modernom prepjevu Ramba Amadeusa. Tu se skrasio, mrzi ga da izlazi iz pjesme, da uzdiže domoljubno pučanstvo i duševnim pićem „pjani pokoljenja“. Trezvenjaci smo uostalom odnedavno a i na drugim opijatima. Makar se na tome sustavno radi u vladajućoj koaliciji koja je, odlučno, sa AB revolucije i poštenja priješla na kapital i čisti patriotizam. U nakani da vječnost nadživi: od pjesama raznijeh najslađa im himna. Sa koje obično prelaze na koktel.

Plemenotost popa Mila Jovovića nije strana crnogorskim plemenima kao što je demokratija mrska i protivna neo demokratama. Bez podrške partije i najnovije razvojne DPS filosofije, pak će pop Milo izravno u pjesmu. Njegov ovovremeni imenjak se megdana ostavio ili je pak promijenio stranu: kad je izaći „na crtu“ izgovara se sofizmima biranog mirotvorca i birokrate - viteški mu dvoboj u osnovi neprihvatljiv kao posvećeniku civilnog društva i NATO integracija. Kad ga ono nejaki Dritan u parlamentu prozivaše u najboljem demokratskom i evro maniru, lidera jedanak spopadoše plamovi - pak se k dvoboju pokrenu. („poleće mu sablji ruka“). Multidisciplinaran.

Replika u junaka

Upoznat sa bojevom gotovošću i besprekornom reputacijom, neuplašeni Lekić je zaslužio da ga nevoljni megdandžija makar i na „lažnim premisama“ i bez dodatnih obzira preliminarno odbaci i, obaška, sa tvrđave vlasti - pobočnim plotunom pozdravi. Manirom višestrukog revolucionara i demokrate izašlog iz boljševičkog šinjela. U performansu pred svojom „socijalističkom“ i etno-tranzicionom postavom - političkim trudbenicima - vazda spremnim da rukovodioca i hranioca podrže aplauzom, izveo je rutinski spust od vladalačke arogancije i krivih premisa do pogrešnog zaključka.

Lider u svom performansu proizvodi sebe u izabranog, punopravnog predstavnika i zastupnika demokratske Crne Gore i crnogorske nacije - elem svih građana Crne Gore. Razumije se, profiteri, rentijeri, privedeni glasači, predgrađanska i predpolitička Crna Gora čvrsto su uz njega: impresivnih 25% biračke populacije. Sasvim dovoljno da se kvazidemokratskom tehnologijom i priprostom etničkom manipulacijom dostigne relativno izborno preimućstvo od 47%. Koje se daljom trgovinom, dokapitalizacijom i depeesizacijom evropskog lica, konačno zaključava u „apsolutno demokratsku“ i pobjedničku većinu od 50.01%. Koja više nema potrebe da razgovara bilo s kim do narednih Izbora.

Tako 75% crnogorskih punopravnih građana i 45% opozicionih glasača biva zanemareno, beznačajno i bačeno u zapećak. Spram postrojenog, kratkovidim interesom ujedinjenog depees korpusa - državnim resursima i privilegijama osiguranih glasača. Opozicionar Lekić se odvažio da pozove na dvoboj lidera takve Crne Gore. Taj se, međutim, sklanja u tvrđavu od „lažnih premisa“.

Pet minuta za vječnost

Jednopartijska, nepravna država je skupoćom, premašenom težinom i parazitizmom, neophodnim privelegijama obesnažila i ojadila društvo, produbila stare i proizvela nove nesporazume - pocijepala CG na veleposjednike i obespravljene radnike. DPS posebnom pažnjom obdaruje i podržava kulturnu i moralnu anemiju, nepismenost i obnovu prošlosti. Kad se pričini da rabota odmiče, eto povoda za nadmeno, trijumfalno likovanje i zadovoljstvo lidera socijalista. Koji je očigledno podlegao obmani da je CG postala bajno mjesto za život odkad njemu i drugovima kaplje po malo sa strane.

Možda neko prepjeva i : „tu knezovi nisu radi kavzi...“. DPS vođa je slabo ubjedljiv van uskog kruga korisnika usluga, ali Bože moj: „bolje biti pet minuta kukavica nego cijeli život mrtav“. Ako cinizam beskrupuloznog vlastodršca može preći u tragiku, tada se to zbiva ovdje, gdje se riječ demokratija, koja svuda u svijetu ljudima daje nadu pristojnog života, zaledila do simbola beznađa.

( Ratimir Vujačić )