Slikarstvo simbola i osobnog estetizma

Odavno jedna “prva samostalna” izložba nije izazvala toliko zanimanje javnosti kao nedavno otvorena cetuinjsko izložba Jagode Popović. I zaista - prva samostalna, iako je riječ o umjetnici koja je u umjetnost ušla sa generacijom koja odavno drži glavne tokove savremene umjetnosti. Jagoda Popović je, pored toga što je suptilna slikarka, istovremeno i supruga Dimitrija Popovića, umjetnika čija je vulkanska karijera proteklih decenija dosegnula do razina koje su tek u rijetkim slučajevima “dopuštene” umjetnicima sa ovih prostora...

Danas, u zrelim stvaralačkim godinama, njena “prva samostalna” izložba privukla je publiku i kritičare kao da je riječ o - retrospektivi. Što u određenom smislu, ova izložba i jeste. Jagoda Popović (1953), diplomirala je na Akademiji likovnih umjetnosti u zagrebu 1977, gdje je i upoznala Dimitrija, u klasi prof. Šime Perića. Član je Hrvatskog društva likovnih umjetnika. Bavila se restauratorskim radom, ilustrovala udžbenike... “Motiv vodi do granice, do reminiscencije na ikonografiju koja podiže na duhovnu ravan. Tako se iz fine, “ispeglane” kompozicije uočavaju predmeti u geometrijskoj posebnosti manje ili više udaljeni od prirodnog pitoresknog stanja. Geometrijska transformacija je statična i samostalna”, zapisao je akademik Mladen Lompar o Jagodinom likovnom istraživanju.

Izložbu u Biljardi, je, nadahnutom besjedom, otvorila Aleksandra Vuković: “I sad je ona tiha stvarateljka koja tka kao u noći, čini mi se u snu, kad niko ne čuje, niko ne vidi i pritom nenametljiva. Ali, čini mi se, da su sve vezilje takve. Ona je kao recimo naša Jacinta Kunić ili jedna koja se usprkosila boginji Atini. Čini mi se da Jagoda Popović nije od tih koji bi se usprkosili Atini, ali trudbeno se bori da sačuva svaku nit i onda je rezultat, kao što vidite, ovakav“, kazala je Vuković. “Ovo je umjetnost oblika i oblikovanja, nešto čemu se ne može prigovoriti i čemu ništa ne može naškoditi makar u onom smislu poimanja cjelovitosti ljepote”, kazala je Vuković.

“To su platna specifičnog estetizma, oblici u početku predstavljeni čistim kolorističkim sekvencama, sve do najnovijih kompleksnijeg iskaza u kojima se transformacija približava simbolu”, zaključuje Lompar. Postoje umjetnici koji odaberu neku vrstu “nevidljivosti”. Kada se njihova umjetnost izbori za “vidljivost”, to je uvijek istinski praznik krecije...

( Jelena Pavićević Tatar )