GOLDEUTSCHLAND

Desetogodišnji projekat oporavka i povratka njemačkog, reprezentativnog fudbala, na svjetski vrh - završen je hepiendom, na Marakani. Poslije sedam posljednjih prepreka u samo 30 dana “zlatna boginja” je, po četvrti put, njemačka.

Sve što su - prvo nacrtali, a potom strpljivo realizovali svi koji pripadaju “Manšaftu”, kao simbol konačnog trijumfa, stopilo se u grotlu Marakane kad je pehar preuzeo kapiten “Elfa” Filip Lam.

A put do četvrte svjetske titule, tačno 60 godina poslije prve, nije bio ni lak, ni brz a, tokom maratona do Rija, bilo je i (rezultatskih) posrtanja, pa i nemalo javnih sumnji u “opravdanost” njemačke nove, fudbalske staze. U tom su, povremeno, prednjačili pojedini zlatni iz 1974. i 1990. - katkad predvođeni i Kajzerom Francom Bekenbauerom.

Šta je to, u najkraćem, “nova, razvojna, fudbalska filozofija”, u državi - predvodnici evropske unije, pa i cijelog Starog kontinenta. Od ekonomije do sporta.

Inicijalna kapisla da je - po njemačkim, visokim mjerilima - decenijama, vrlo uspješnom “patentu”, konačno, istekao rok upotrebe, bila je debakl - strmoglavica, na EP 2000.

Stroj Manšaft je u Belgiji i Holandiji, prije 14 godina, došao kao aktuelni šampion iz Engleske 1996, a predvodio ga je bivši zlatni, šampion-igrač Berti Fogts (1974). On je, poslije trijumfa na “Vembliju”, ostavio selektorsku fotelju. Time je, iako tada ne baš toliko vidljivo, počela kriza i na reprezentativnom nivou.

U (ne)objektivnoj mogućnosti da poslije svjetskog, zlatnog, Bekenbauera (1990) i evropskog, zlatnog, Fogtsa (1996), nije bilo i trećeg zlatnog trenera - Savez se odlučio da, sa preiskusnim Erihom Ribekom, napravi tampon, koji je na EP 2000. rekoh, završen - do tada, ni približno sličnim debaklom. Tri utakmice u grupi - dva poraza i remi (Portugal 0:3, Engleska 0:1, Rumunija 1:1), pa su se Njemci vratili kući, prije nego što su praktično i otišli. S pet primljenih golova u torbi, jednim datim i osvojenim bodom.

Poslije, ovog rezultatskog, došao je istovremeno i potres u moćnom savezu, a i Vlada se zainteresovala šta se to dogodilo s njemačkim fudbalskim ogledalom pred Evropom.

Epilog ponižavajućih igara i zastiđujućih rezultata na Euru 2000. doveli su do “cunamija” u njemačkom, rukovodećem timu, tada već pominjana Vlada Angele Merkel nije ostala hladnokrvna...

Sve što se, tokom naredne decenije, na najširem pojasu radilo, počelo je da donosi i rezultate koji su se primijetili u najužem izlogu - a to je “Manšaft”.

Rudi Feler je 2002. osvojio srebro na SP u Japanu i Koreji, Jirgen Klinsman je 2006. bio treći, Joakim Lev I, sada već kao “Bundes-trener”, u Južnoj Africi 2010, takođe treći, i Joakim Lev II - u Brazilu 2014. - prvi!

Ovdje sam vam samo naznačio njemačke, svjetske “semafore-plodove”, dugogodišnjeg temeljnog rada da se “dojče” fudbal, u cjelini, oporavi - na novom usavršenom i vjerovatno dugotrajnom “patentu”, ovog puta sa “senzorima” 21. vijeka.

Kad je, u posljednjih pet godina, na već vrlo vidljivo i nadolazeće, novo, fudbalsko čudo, oprezno, ali vrlo vješto, nakalemljeno i izvorno špansko, još izvornije, Barselonino tiki-taka poimanje fudbala, dobili ste s kreščendom, u Brazilu, TIKEN-TAKEN loptanje. Joakim Lev je - u osam godina samostalnog odabiranja - skoro idealno izvajao ovu, šampionsku reprezentaciju.

Hoću da kažem da nam se Lev, vidjelo se na kraju Mundijala, predstavio kao fudbalski vajar koji - pored nespornih, jasnih, trenersko-fudbalskih zamisli - posjeduje neobičnu, pomalo genijalnu, sposobnost da istovremeno pretopi ideje u JEDNO - Jirgena Klinsmana - klasičnu njemačku školu Jupa Hajnkesa, anti-njemačku klasičnu školu Jirgena Klopa i, konačno, usvoji tiki-taka igru Pepa Gvardiole. Španac je, već u svojoj prvoj sezoni, na kormilu Bajerna, protutnjao Bundes ligom, a, istovremeno, lagano, ali vrlo vidljivo, u Bajern Jupa Hajnkesa - sa skoro istim timom i pojačanjem Marijom Geceom - kocku po kocku slagao, vadio, ono najbolje, izvorno, tiki-taka, što može da preživi. I, onda, kad je ugrađivao, kocku po kocku, dobili smo, već prilično ono najbolje iz tiki-taka zaostavštine. Sve je to, uz ostalo pomenuto, Joakim Lev uspio da ubrizga i Manšaftu.

Inače, tiki-taka igra je dostigla vrhunac 2010. kad je Španija osvojila prvu svjetsku titulu. Četiri godine kasnije, Njemačka je preuzela tron od Španije, a istovremeno je TIKEN-TAKEN preuzeo primat od (otanjale) tiki-taka.

I pored ovog hvalospjeva šampionu neću zaboraviti da zapišem da je Njemačka, do ove četvrte titule došla, mnogo teže, nego što se očekivalo. Utoliko je Njemcima pobjeda slađa. To se vidjelo, kako na terenu, tako i u svečanoj loži Marakane, gdje je mnogobrojna fudbalsko-politička delegacija u imaginarnom “fraku, cilindru i s leptir mašnom”, u prisustvu Kancelarke Angele Merkel, neskriveno slavila pobjedu koja je stigla, ipak, na vrijeme, ali tek u 113. minutu.

I dok je prva titula 1954, za njemački narod bila mnogo, mnogo više od fudbalskog “Čuda u Bernu”, trijumf na Marakani - 60 godina poslije - samo je definitivno potvrdio da je, inače, “veliko porodično zlato i srebro njemačkog fudbala” - sada samo uvećano, i to, po četvrti put još jednom pozlaćeno.

Otud i naslov - GOLDEUTSCHLAND.

I da završim u tiken-taken ritmu:

Ples je HD samba počela s Brazilom (na otvaranju), zatim se prestrojila na tango (Arngentina), a evo završava valcerom (Njemačka).

Danke, “Vijesti”.

Galerija

( Milorad Đurković )