Soker opčinio i Obamu

Kada su Amerikanci 1994. godine organizovali Svjetsko prvenstvo u sokeru, napunili stadione i odigrali solidan turnir, postavila su se dva pitanja - jedno je „da li će“, a drugo „kada će“ najmoćnija svjetska sportska (i ne samo sportska) sila doći do vrha u najpopularnijem sportu, jedinom koji se igra isključivo nogom.

Dvadeset godina kasnije Amerika nije fudbalska super sila, možda nikada neće ni biti, ali je postala značajan faktor.

Prvi put su američki fudbaleri prošli grupnu fazu Mundijala dva puta zaredom, izašli iz najjače grupe kao drugoplasirana selekcija, a na utakmicama sa najboljom afričkom (Gana) i evropskom selekcijom top klase (Portugal) pokazali da ni u osmini finala, protiv silne Belgije, neće biti klasični autsajderi.

Navijači su, međutim, na ovom Mundijalu promovisali Ameriku kao jaku fudbalsku naciju.

Zvanični podaci, naime, govore da je najviše ulaznica za šampionat prodato upravo ljubiteljima fudbala u Sjedinjenim državama (naravno i logično poslije Brazila) - čak 200 hiljada!

Preko 20 hiljada bilo ih je na meču sa Ganom, još više protiv Portugala i Njemačke...

Kako navode američki mediji prosječna cijena aranžmana za put u Brazil, i gledanje utakmica američke selekcije, iznosi oko pet hiljada dolara...

“Svjetsko prvenstvo u Brazilu - fudbalskoj Meki. Pa to je nešto što se ne propušta”, kazao je Zek Rambah, agent osiguranja iz Ilinoisa.

Prema riječima Lorensa De Garisa, profesora marketinga na Univerzitetu u Indijanapolisu, interesovanje za fudbal u Americi poraslo je usljed "globalizacije sporta, te ekonomske snage države“.

“Malo je zemalja čiji stanovnici imaju standard koji dozvoljava 20 dana super provoda tokom najvećeg planetarnog događaja”, objašnjava De Garis.

Sjedinjene Države su treća država na svijetu po broju stanovnika - 318 miliona.

Ako samo deset odsto populacije voli i prati fudbal, to je 30 miliona, što je, recimo, tri puta više ljudi nego što ima fudbalski zagrižena Belgija, naredni rival američkog tima.

Malo je zemalja na svijetu koje imaju veći prihod po glavi stanovnika od SAD, a to su, uglavnom, relativno male zemlje, ili bar neuporedivo manje, poput Kuvajta, Švedske, Švajcarske i Australije.

“Kombinacija ekonomske moći i veličine je, bez sumnje, nešto što je specifičnost Amerike, ne samo kada je u pitanju fudbal”, kaže De Garis.

Dakle, teorija velikih brojeva u ovom slučaju je potpuno opravdana.

Dalje, demografija ima važnu ulogu u popularizaciji fudbala u SAD.

Prema zvaničnim podacima, u SAD živi 53 miliona ljudi koji su latinoameričkog porijekla, od čega je 34,5 miliona meksičkih korijena. I oni su Amerikanci, iako je moguće da bi u duelu Meksiko - SAD navijačke strasti bile usmjerene ka zemlji porijekla.

Tu su i Amerikanci italijanskog, irskog i portugalskog porijekla, takođe, zaluđeni fudbalom...

Kada se sve to sabere i uzme u obzir, dolazi se do činjenica kojima se, zapravo, i mjeri popularnost nečega i nekoga.

Tako je finale Svjetskog prvenstva 2010. godine u direktnom prenosu gledalo više od 24 miliona Amerikanaca.

Za poređenje - najgledanije finale u istoriji Stenli kupa (finale hokejaške NHL lige) 2013. godine gledalo je tri puta manje ljudi, nego utakmicu Španija - Holandija, što je za američke medijske i TV kompanije vrlo važan, pa i frapantan podatak.

Skoro 25 miliona ljudi bilo je uz televizore tokom meča SAD - Portugal, dok je duel sa Njemačkom gledao i Barak Obama, i to u avionu tokom leta do Mineapolisa!

Eksperti očekuju da će te brojke biti nadmašene do kraja brazilskog Mundijala.

I na kraju - možda je veliki broj od tih 200 hiljada ulaznica došlo u ruke američkih Meksikanaca, možda i oni italijanskog porijekla ulaze u prosjek, ali sve su to Amerikanci, prije svega.

A Amerikanci, očigledno je, obožavaju fudbal koji se igra po evropskim pravilima...

Galerija

( Aleksandar Radović )