Švajcarska 1954. i jedna od najvećih nepravdi u istoriji fudbala

Svjetsko prvenstvo vratilo se u Evropu nakon 16 godina pauze. Fifa je u godini u kojoj je proslavljala pola vijeka postojanja za domaćina petog Mundijala odabrala mirnu i u Drugom svjetskom ratu neutralnu Švajcarsku. Bio je to prvi Mundijal sa kojeg su televizjski snimci kružili planetom, ali i prvi na kojem su se na dresovima fudbalera pojavili brojevi, što je znatno olakšalo praćenje igre.

U kvalifikacijama su učestvovale selekcije sa svih kontinenata, pa se u završnicu plasiralo 16 reprezentacija, tri više nego na prethodnom Svjetskom prvenstvu u Brazilu. Ukupan broj učesnika (16) nije se promijenio sve do Mundijala u Španiji 1982. godine. Zanimljivo da su “karioke” u Švajcarskoj prvi put nosile sada već tradicionalne dresove žuto-zelene boje, odbacivši prethodne bijele kao baksuzne nakon poraza od Urugvaja i gubitka titule na “Marakani” četiri godine ranije. Međutim, ni boje njihove zastave nijesu Brazilcima donijele uspjeh, pošto su u četvrtfinalu ispali od Mađarske u utakmici koja se pamti kao jedna od najgrubljih u istoriji fudbala. Čuvena “bitka za Bern” završila se pobjedom Mađara od 4:2, sa tri crvena kartona i tučom brazilskog halfa Pinjeira i Ferenca Puškaša u svlačionici poslije utakmice. Pesnice su, kako se priča, u opštem metežu razmijenili i selektori selekcija. Delegacija Brazila žalila se potom Svjetskoj fudbalskoj federaciji na engleskog arbitra koji je, po njihovim riječima, “sudio u službi međunarodnog komunizma, a protiv zapadnohrišćanske civilizacije”.

Mađarska je bila glavni favorit za osvajanje Mundijala. Legendarna “laka konjica”, predvođena Puškašom, Jožefom Božikom i Šandorom Kočišom, bila je četiri godine bez poraza (32 međunarodne utakmice), a doputovala je u Švajcarsku sa titulom olimpijskog šampiona iz Helsinkija dvije godine ranije. Svoju razornu moć Mađari su pokazali već na startu, ponizivši Koreju (9:0) i Njemačku (8:3). U već opisanom četvrtfinalnom duelu slavili su protiv Brazila (4:2), da bi u polufinalu, u utakmici na život i smrt, u borbi do krajnjih granica izdržljivosti, tek nakon produžetaka savladali svjetskog šampiona Urugvaj, koji je igrao prvi Mundijal van južnoameričke teritorije. U finalu, Mađare je ponovo čekala SR Njemačka, koja je u grupi već bila “isprašena”.

Sve je u Bernu bilo spremno za čardaš. “Konjica” je, međutim, bila premorena, tokom mečeva u grupi je uporedo trpala golove i dobijala batine, a poslije napornog duela i tuče sa Brazilom u četvrtfinalu, u polufinalu je protiv Urugvaja iscijedila i posljednju kap snage. “Galopirajući major” Ferenc Puškaš u finalu je nastupio povrijeđen, gotovo sa jednom nogom, predvodivši magičnu ali već istrošenu reprezentaciju. Mađari su na startu susreta poveli sa 2:0, ali su Njemci odmah izjednačili na 2:2. U 84. minutu njemački robustni napadač Helmut Ran raspalio je ljevicom sa ivice šesnaesterca savladavši Grosiča za veliki preokret. Njemci su trijumfovali sa 3:2 i prvi put osvojili Svjetsko prvenstvo. Bila je to jedna od najvećih nepravdi u istoriji fudbala.

Za utjehu, Mađarima ostaje podatak da su 1954. godine bili najefikasnija selekcija u istoriji svjetskih prvenstava. Ukupno su postigli 27 golova i time doprinijeli nevjerovatnom prosjeku na svim utakmicama Mundijala - 5,38 golova po meču. U prvom poslijeratnom prvenstvu svijeta na kojem su učestvovali, Njemci su osvajanjem prvog mjesta osjetili da opet imaju pravo da postoje. Uzvik “toooor” kod gola protiv Mađarske za 3:2 najpopularnijeg njemačkog komentatora Heriberta Cicermana i danas ukrašava špice brojnih sportskih emisija. Treće mjesto na Mundijalu zauzela je Austrija, a četvrto Urugvaj. Najbolji strijelac bio je Mađar Kočiš sa 11 golova.

( Danilo Mitrović )