Sibeles ili Neptuno

Toga nije bilo u doba Frankovo. Čak ni kad je Real pet puta zaredom osvajao Kup šampiona.

Nije bilo, u vrijeme diktature, slavlja navijačkog na trgovima i bulevarima Madrida. Kaudiljov „demokratski” zakon o javnom redu i miru to prosto nije dozvoljavao.

Franko je umro u avgustu 1975. U godini kad je Miljan Miljanić s Realom osvojio duplu krunu. Upravo sam se tada zatekao u Madridu. Slavilo se tiho, uglavnom u restoranima, uz ponoćni flamengo, u drugim zatvorenim prostorima, poluzamračenim i naravno u stanovima.

Slavlje je bilo dvostruko, odnosno trostruko. Osvojena dupla kruna, a Franko je tog juna 1975. bio u bolnici, na umoru, a taj njegov posljednji „dnevni boravak” je, u to vrijeme, bio udaljen stotinjak metara vazdušne linije od tadašnjeg Realovog kampa... Čekala se dakle, smrt diktatora i brzometno odumiranje diktature. A možda se sve to meni samo učinilo!

Sada je to istorija. Ali i u doba Frankovo, fudbal i politika bili su isprepleteni. Sjutrašnje finaliste, tada su predvodili frankisti (htjeli, ne htjeli da to budu), Santiago Bernabeu i Visente Kalderon. Ni oni poodavno nijesu među živima, ali stadioni Reala i Atletika ovjekovječeni su imenima nekadašnjih velikih i uspješnih predsjednika.

Kada je pala diktatura, tada su počele javne svetkovine navijača Reala i Atletika. Možda nije upisano kada je počelo i zbog toga što je ukupno političko otopljavanje nastalo upravo krajem osme decenije prošloga vijeka. Tada su i jedni i drugi navijači naizmjenično počeli da se okupljaju na Plaza de Sibeles. Češće naravno navijači Reala. Iz prostog razloga što su Merengesi osvajali više trofeja.

Sibeles je, malo-pomalo, postao simbol svih uspjeha madridskog fudbala, a od 1986. i španskog. Te godine, 18. juna, Španija je u osmini finala Svjetskog prvenstva u Meksiku pobijedila Dansku, 5:1. Emilio Butragenjo je dao četiri gola. I to je Sibelesu donijelo euforiju. U tefteru sam zapisao: „Španski trijumf nad Dancima dogodio se u zenitu izborne kampanje, pa su navijači skandirali - 'Ola, ola, Butragenjo a la Monkloa' (sjedište španske vlade). A kad je počela zlatna era španskog reprezentativnog fudbala, Sibeles je sve to „preživio”, zaključno s posljednjim titulama prvaka svijeta i Evrope (2010. i 2012).

A šta se zbiva s navijačima Atletika? Oni su se 1991. kada je osvojen kup prosto preselili nekoliko stotina metara „uzvodno” na Plaza de Neptuno. I od tada su tu. Imaju svog boga - Neptuna. Minule nedjelje ste mogli da ih vidite kad su proslavljali 10. titulu Atletika. Samo mjesec ranije, navijači Reala su slavili na Sibelesu 19. Kup kralja.

I sada, sjutra veče, predstoji konačan obračun. Finale Lige šampiona. Prvi put finalisti iz istog grada, kakvog grada! Simboli su spremni. Spremniji nego ikad. A eto prošla je i generalna proba (Atletiku prvenstvo, Realu kup).

Ayer, hoy, mañana. (Juče, danas, sjutra.)

Sibeles ili Neptuno

Sibeles na španskom, a naški Sibilija. Boginja plodnosti.

Neptuno na španskom, a Neptun naški. Bog mora i okeana.

Te dvije ogromne fontane na istoimenim trgovima projektovala je 1780. Ventura Rodrigez. To je u stvari, grad-spomenik Madrid, koji je građen i izgrađen tokom minula tri vijeka. I sve je i danas kao nekad. A Sibeles i Neptuno spaja glavna transverzala zapad-istok, Calle de Alcala. Tu sa sjevera stiže Paseo de Recoletes, a na jugu je svevremenski muzej Prado.

( Milorad Đurković )