Sedamdesete, porodica i Njujork

Krvne veze (Blood Ties, Guillaume Canet, 2013)

Francuska kinematografija je u protekloj deceniji iznjedrila desetak krimi filmova koji po kvalitetu spadaju u sam vrh ovog žanra. “Za nju” (Fred Kavaj, 2008), “Prorok” (Žak Odrijar, 2009) i “Lionci” (Olivije Maršal, 2011) su neki od najizrazitijih predstavnika, pri čemu treba napomenuti da je trend pokrenuo “Ne reci nikome” Gijoma Kanea. Taj film je 2006. godine dobio četiri nagrade Cezar, a završio je i na listi najgledanijih u bioskopima. Osam godina kasnije, Kane pokušava holivudski proboj gangsterskom dramom “Krvne veze”.

Nakon izlaska iz zatvora, mafijaš Kris (Klajv Oven) se useljava u stan svog brata Frenka (Bili Kradap) koji je policajac. Saznaje da mu je bivša žena Monika (Merion Kotijar) narkomanski zavisnik, zbog čega ispaštaju njegova djeca. U želji da preokrene život, zapošljava se u automehaničarskoj radnji u kojoj upoznaje Natali (Mila Kunis). Kako vrijeme prolazi, Kris počinje da se druži sa nekadašnjim saradnicima što ga opet vodi kriminalu. To komplikuje njegov odnos sa bratom, ocem Leom (Džejms Kan) i sestrom Meri (Lili Tejlor).

Već nakon uvodnih kadrova, jasno je da je “Krvna veza” jedan od onih filmova u kojima su mjesto i vrijeme važniji od riječi koje akteri izgovaraju. Kane je radnju smjestio u Njujork sedamdesetih, što je djelu dalo izuzetnu vizuelnu upečatljivost. U tehničkom smislu, rekonstrukcija epoha je savršeno odrađena, a opštem utisku doprinosi i pažljiv izbor muzike iz tog perioda.

Kako lokacija ne čini film, Kane je pokušao da radnju smjesti i u društveni kontekst tog doba, ali je u tome već bio manje uspješan. Recimo, tema rasizma se istražuje kroz odnos Frenka sa Vanesom (Zo Seldan). Iako se navodi kako je Frenk sa njom raskinuo zato što je crnkinja, u drugoj polovini vidimo da njegova porodica nema problem sa rasizmom, a ako izuzmemo navedenu rečenicu, djeluje da to važi i za okolinu. Takođe, prikaz policijskog okruženja djeluje prilično nerealno, naročito u scenama u kojima nadređeni traže od Frenka da otkaže gostoljubivost rođenom bratu koji je tek izašao iz zatvora. Iako autori ovo koriste kako bi dodatno istražili motiv bratske i profesionalne odanosti, neuvjerljivost premise više oduzima nego što dodaje priči.

Sa druge strane, djelo vrlo dobro funkcioniše kao studija o porodicama, iako opis svake nije podjednako uspješan. Odnos Lea sa sinovima odnosno Meri sa braćom je izuzetno prikazan, ali autorima ovo nije bilo dovoljno. U želji da filmu daju epski zamah i pretvore ga u društvenu fresku, pored osnovne porodice koju čine braća, Meri i otac, odlučili su da prate i Krisov odnos sa bivšom ženom Monikom, djevojkom Natali, kao i Frenka i Vanesu. Nažalost, ovome se nije pristupilo sa dovoljno pažnje, pa su gledaoci umjesto uvjerljivih likova dobili stereotipe. Odnos Krisa sa djecom je površno opisan iako je pružao potencijal za mnogo više, dok su likovi Natali, pa čak i Monike, ostali na nivou skice. Može se reći da je donekle loše što Kane izuzetno režira, pa scena u kojoj Kris prvi put priča sa sinom i kćerkom, kao i Natalina opaska o ocu koji je u zatvoru, daju nagovještaj kvaliteta koji se kasnije prosto ne ostvaruje. Zato se može reći da je „Krvna veza“ neobično djelo u smislu da su odnosi među likovima istovremeno njegov najbolji i najgori dio.

I pored relativne predvidljivosti, postoji nekoliko više nego upečatljivih scena kao što je ona u kojoj Kris prvi put pokazuje nasilnost, kao i neizbježno okretanje kriminalu. Detalj u kome na nišanu ima momka koji prenosi gajbe u kafani dodatno ističe sjajnu Ovenovu glumu, dok sličan momenat ima i veteran Džejms Kan u sceni u kojoj sa Frenkom govori o svojoj bivšoj ženi.

Kad se sve sabere i oduzme, može se zaključiti da Gijom Kane nije uspio da snimi veliki film koji bi bio na nivou njegovih prethodnih radova, ali zahvaljujući žanrovskoj kompetentnosti nije ni razočarao. Očigledno je da mu je ovog puta glavna inspiracija bio režiser Sidni Lamet čiji je stil vjerno uspio da prenese do te mjere da će gledalac teško zaključiti da je film snimljen prošle godine, a ne prije četrdeset. Međutim, kako je savršena imitacija i dalje imitacija, „Krvna veza“ se može okarakterisati kao pristojna gangsterska drama, ali ne i kao nešto više od toga.

Ocjena: 6/10

( Radenko Savić )