NATO: Novi horizonti (ratnog haosa)

Reagovanje na tekst Andersa Fog Rasmusena “NATO: Novi horizonti”, Vijesti, 20.02.2014

Ako je iko vjerovao da NATO svojim aktivnostima nema namjeru da destabilizuje Evropu, izazivajući novi hladni rat protiv Rusije, a zarad interesa angloameričkog vojno-industrijskog kompleksa, tekst generalnog sekretara te organizacije Andersa Fog Rasmusena je dovoljan da ga razuvjeri. Umjesto da potencira političku, ekonomsku i kulturnu saradnju u okviru šireg evropskog tj. evroazijskog prostora, Rasmusen se, na kraju svog mandata koji ističe 30. septembra 2014. godine, hvali ubrzanom, a neopravdanom i opasnom militarizacijom evropskog prostora.

Na granici bizarnog je da, kao jedno od najvećih civilizacionih dostignuća XXI vijeka koje “ulazi u istoriju”, Rasmusen navodi uplovljavanje američkog ratnog broda “Donald Kuk” u špansku luku za koju zadovoljno tvrdi da će tom brodu u narednom periodu biti permanentna baza. Naime, uz još tri broda američke ratne mornarice i radarske baze u Rumuniji, Poljskoj i Turskoj (a vjerovatno i u još nekim NATO državama), “Donald Kuk” je projektovan kao osnova “raketne odbrane” u Evropi.

Kao opravdanje za uspostavljanje ovakvog tipa “odbrane”, Rasmusen ističe nedefinisane prijetnje od balističkog oružja, ali ne navodi konkretno niti jednu od država iz kojih bi eventualni napadi mogli otpočeti, iako tvrdi da ih ima oko trideset. To je jasan znak da se radi o ratničkoj retorici bez objektivnog utemeljenja u realnosti, a čiji je cilj da opravda enormne troškove koje će ovakav sistem zahtjevati i, u vezi sa tim, enormne profite proizvođača oružja. U vremenu velike ekonomske krize kada je stepen socijalnih davanja u velikom broju evropskih zemalja sveden na najmanju mjeru u zadnjih nekoliko decenija, Rasmusenova geopolitička imaginacija projektuje “dopunske radare, senzore, presretače i nove brodove”.

Jednu ključnu stvar, međutim, Rasmusen namjerno izostavlja. Naime, ko će sve to da plati? Upravo tu se i nalazi poenta medijskog kreiranja atmosfere opsadnog stanje i iminentnog napada. Osiromašenom i obeznađenom stanovništvu, izmučenom svakodnevnim ekonomskim brigama, treba usmjeriti pogled na “spoljne neprijatelje”. I dežurnog stoljetnog krivca: Rusiju. Tako se rađao evropski fašizam XX vijeka. Sada se opet stvara pred našim očima.

Važno je istaći da Rasmusenova militantnost i spremnost na upotrebu manipulacija u političkom djelovanju nije nova stvar već predstavlja konstantu njegove političke karijere. Za vrijeme tri premijerska mandata (od 2001. do 2009. godine) profilisao se kao jedan od najglasnijih zagovornika ekspanzionističke američke spoljne politike u Evropi. Bio je spreman da obmanjuje dansku i evropsku javnost da Irak posjeduje oružje za masovno uništenje kako bi opravdao invaziju u kojoj je Danska (kao jedna od samo pet država) učestovala od prvog dana.

Kada su se u jednom danskom dnevnom listu 2005. godine pojavile karikature koje su na uvredljiv način predstavile proroka Muhameda, Rasmusen je arogantno odbio da se sretne sa diplomatama islamskih zemalja. Zbog toga je i imao problem da bude izabran za generalnog sekretara NATO, jer je Turska jedno vrijeme odbijala da da pristanak na njegovu kandidaturu. Međutim, kako navode upućeni, kada je američki predsjednik Barak Obama obećao Turskoj tri visoka funkcionerska mjesta u NATO, odluka je preinačena! Ovo je samo jedan od primjera neprincipijelne političke trgovine u okviru NATO struktura odlučivanja, i stoga ne treba da čudi da u Crnoj Gori o NATO pišu hvalospjeve upravo oni zvaničnici režima koji su najsnalažljiviji u sličnom mulju domaće korupcije. Uostalom, podaci koje je objavio Wikiliks-a predstavljaju svojevrsnu NATO verziju afere “Snimak”.

U svakom slučaju, izgradnja “raketne odbrane” je već izazvala u Rusiji reakciju koju je Rasmusen priželjkivao. Ruski zvaničnici su izjavili da na “raketnu odbranu” NATO gledaju kao na direktnu prijetnju i, u skladu sa takvim viđenjem situacije, podigli su borbenu gotovost svog raketnog potencijala u kalinjingradskoj oblasti, dijelu ruske teritorije koja je teritorijalno odvojena od matice, a graniči se sa Poljskom i Litvanijom. Time su, naravno, dolili ulje na vatru NATO propagande koja sada može dodatno da projektuje "prijetnje" sa Istoka. I tako to ide u krug, doktrinarno i predvidljivo, ali tragično i ubitačno, jer na kraju eskalira do ratnih stradanja, kao ovih dana u Ukrajini.

Zbog toga je za Crnu Goru najracionalnija varijanta da ne bude svrstana u bilo koji vojni savez, da bude vojno neutralna u budućim ratnim zbivanjima, da se ne bi i preko njene teritorije i granica sukobljavao Zapad i Istok. Zapad i Istok u Crnoj Gori moraju biti pomireni, a ne zavađeni.

( Filip Kovačević )