Momci koji pomjeraju sve granice

“Kad ne možemo da dobijemo drugu ekipu Crne Gore, ne zaslužujemo da idemo na Mundijal”, pišu mediji u Varšavi nakon utakmice.

Ovaj komentar govori samo dijelom o poljskoj, a mnogo više o crnogorskoj reprezentaciji.

Iako Branko Brnović u petak veče na grandioznom Narodnom stadionu u Varšavi nije izveo drugu ekipu, jer su to sve momci koji su odavno tu, a nosili su i terete velikih utakmica, sve ono što je Crna Gora ostvarila u Poljskoj, i uz kakve je probleme uspjela da to uradi, zaslužuje veliki respekt i aplauze.

Bez Stevana Jovetića, koji je u četvrtak veče ispunio „kvotu” od jednog fudbalera koji se tradicionalno povređuje u crnogorskoj reprezentaciji dan pred meč, a od 37. minuta i bez druge najveće vedete Mirka Vučinića, Crna Gora je bila na pragu velike pobjede u Varšavi. Indikativno, poljski mediji javljali su dva dana pred utakmicu da prosječan poljski navijač ne zna ni za jednog drugog fudbalera crnogorske reprezentacije osim za njih dvojicu.

Povrede najboljih fudbalera, međutim, ne oslikavaju u kakvom su stanju “sokoli” izborili remi na teškom gostovanju, protiv zemlje koja ima više registrovanih fudbalera nego Crna Gora stanovnika.

Dok je protivnički selektor sastavljao tim birajući igrače po takmičarskoj formi i minutaži u klubovima, a u nastavku osvježavao ekipu igračima Leverkuzena i Sampdorije, Crna Gora je igrala u Varšavi sa fudbalerima koji ne samo da nisu standardni u svojim klubovima, već neki od njih i nemaju adrese na kojima treniraju.

Sa golmanom Mladenom Božovićem, koji već nekoliko sedmica ne brani za Tomsk, Miodragom Džudovićem koji samo povremeno igra za Spartak Naljčik, Nikolom Drinčićem koji ni nema klub ni pravu utakmicu posljednjih osam mjeseci, Milošem Krkotićem koji debituje u prvoj ekipi i povratnikom Brankom Boškovićem, sa Simonom Vukčevićem koji je tek počeo da se vraća fudbalu, Crna Gora je mogla da pobijedi Poljsku, predvođenu zvijezdama finaliste Lige šampiona i bodrenu od strane skoro 50 hiljada frenetičnih navijača.

Takva Crna Gora - kao po pravilu desetkovana i ranjena - sa timom koji se obično “krpi” iznuđenim i ultimativnim odlukama stručnog štaba, već tri godine pomjera granice svojih mogućnosti i ostaje u vrhu sporta u koji se ulažu ne milioni, nego milijarde eura.

Baš takva Crna Gora - sa nevjerovatnim timskim duhom, igračima koji izgaraju za dres koji nose - za nešto manje od dvije godine doživjela je samo jedan poraz i u takmičarskim i u prijateljskim utakmicama. Ti fudbaleri već drugi kvalifikacioni krug opstaju do samog kraja, o plasmanu na veliko takmičenje odlučuju u oktobru i novembru, a navijačima priređuju nezaboravne fudbalske događaje.

Iako će se taj jedan i jedini poraz na kraju možda ispostaviti i kao odlučujući, onakva Crna Gora iz Varšave zaslužuje makar još jednu šansu da ostvari mundijalske snove.

I to kakvu šansu, najglamurozniju od svih, na mitskom “Vembliju” u Londonu protiv kolijevke fudbala Engleske.

( Danilo Mitrović )