Kako popuniti nikšićke rupe: Dom revolucije, pijaca i srušeno pozorište

Ne tako davno Nikšić je bio grad pozorišta, pjesnika, roka, piva i čelika. Danas, u figurativnom smislu riječi, Nikšić je grad “rupa”. Najčešća rečenica onih koji dođu u grad pod Trebjesom ali i stanovnika koji se sjećaju nekih boljih vremena je – “Ovo nije Nikšić kakav pamtimo”.

I dok se političke partije uveliko spremaju za predstojeće lokalne izbore Nikšićani, možda po prvi put u poslednjih dvadesetak godina, mirno dočekuju 9. mart. Umorni od neispunjenih obećanja, predizbornih i izbornih trka, mogućih i nemogućih koalicija, utopljeni u sivilo “grada sa dušom boema” Nikšićanima najviše smetaju porušena i neizgrađena zdanja.

“Rupe” ne mogu, sve i da bi htjeli, da ne vide i oni koji ovih dana obilaze mjesne zajednice i nude – opet obećanja.

Zato su “Vijesti” pitale nosioca listi političkih partija koje su nakon oktobarskih izbora ušle u parlament koje im to zdanje u Nikšiću najviše smeta.

Dom revolucije

Nosiocima listi SNP-a i Pozitivne, Dragutinu Bati Raičeviću i Ivanu Radojičiću, trn u oku je Dom revolucije. Međutim, pristup rješavanju tog problema je različit.

“Dom revolucije mi najviše smeta iz nekoliko razloga. Prvo zbog lokacije koju zauzima, jer je riječ o najatraktivnijoj lokaciji u gradu, zatim zbog svojih gabarita, okoline koja je gora od samog Doma, kao i zbog toga što rješavanje tog problema iziskuje ogromna sredstva – bilo da se radi o njegovom uklanjanju ili završetku.

Mislim da bi njegov završetak koji iziskuje oko 60 miliona eura bio najveća promašena investicija u Nikšiću jer se radi o objektu koji ne bi stvarao dohodak i ne bi mogao sam sebe da održava”, kazao je Raičević i dodao da nema ništa protiv Doma revolucije, za koji je i emotivno vezan jer je dio generacije koja ga je stvarala, ali da ima protiv toga u šta je, nekada, dobra ideja pretvorena.

Njegov mlađi kolega iz Pozitne Crne Gore smatra da Dom revolucije, za koji je kamen temeljac postavljen 1977. godine, treba završiti.

“Od svih propalih zdanja najviše mi smeta Dom revolucije jer je to bio grandiozan projekat koji je trebalo da bude ne samo simbol Nikšića nego i čitavog regiona. Zbog toga taj objekat zaslužuje da se dovrši na način na koji je zamišljen i da, shodno aktuelnom ekonomskom i socijalnom trenutku, bude adaptiran u komercijalno kulturne svrhe”, smatra Radojičić.

Zelena pijaca

Nosiocu liste vladajuće koalicije Radivoju Lali Nikčeviću najviše smeta zelena pijaca, njen južni dio na kome jednoga dana treba da nikne poslovni centar. Projekat gradnje centra počeo je prije šest godina i za sada se na tom mjestu nalazi samo rupa. U bukvalnom smislu riječi.

„Pijaca je staro urbano jezgro i najveći dio naših starijih sugrađana je vezan za taj dio. Naći ćemo načina sa nosiocima projekta da se taj dio otvori za sve građane na onaj način kako su i oni upućivali tokom i prije izborne kampanje”, obećava Nikčević.

Tržnica koja je godinama bila omiljeno mjesto sastajališta Nikšićana i koja je izgrađena 1952. godine je jedna od najznačajnijih ambijentalnih cjelina po kojima je poslijeratni Nikšić bio prepoznatljiv.

Pozorište srušeno prije 5 godina

Janko Vučinić, nosilac liste Demokratskog fronta, smatra da pozorište, koje je srušeno 2008. godine nakon više od 80 godina postojanja, predstavlja ne samo „rupu u gradu“ već „rupu u istoriji“.

„Nikšićko pozorište i njegovo rušenje na najbolji način ilustruje onu narodnu izreku ‘Kad đavo dođe po svoje’. Nije to samo ‘rupa u gradu’. To je je ‘rupa u istoriji’, ‘rupa’ u kojoj je prestao da postoji život i ljudi a u kojoj su zavladali bezumlje, kriminal i prljavi novac. Rušenje pozorišta nije značilo samo rušenje objekta - to je bila samo njegova završna faza i fizički kraj”, smatra Vučinić.

On podsjeća da je Dramski studio, osnovan 1980. godine i pored činjenice da je proglašen za jedan od najboljih amaterskih pozorišta u Jugoslaviji ugašen 1991.godine, kada je iseljen iz svojih prostorija i kada je i sala ’Kultura’ prestala sa radom, a umjesto nje otvorena je kafana.

“Pozorište je počelo da se ruši devedesetih godina sa sloganima ‘Godine počinju januarom’ i ‘Da živimo bolje’ koje su nam umjesto pozorišnih predstava donijele pornografiju u pozorištu, a onda posle pornografije na platnu, sa noćnim klubom je došla pornografija uživo - ‘golotinja uz šipku’ praćena turbofolkom. Na kraju je pozorište srušeno, a ostala je razvalina i pustoš”, riječi su nosioca liste DF.

Galerija

( Svetlana Mandić )