Durakovići bi sjutra mogli završiti na ulici

Munira Duraković i njen sin Anes za dva dana mogli bi završiti na ulici, ukoliko Opština Pljevlja ne bude imala razumijevanja i odloži njihovo prinudno iseljenje iz jednosobnog stana, u koji su se iz nužde bespravno uselili prije dvadesetak godina.

Opštinski Sekretarijat za komunalno, stambene poslove, saobraćaj i vode obavijestio je Muniru da će je prinudno iseliti uz asistenciju policije ukoliko do sjutra dobrovoljno ne iseli iz stana u Tršovoj ulici, u centru Pljevalja.

“Tražim od Opštine da me ostavi u ovom stanu ili da nam nađu smještaj. Najgore je što ide zima, a iz Opštine pritiskaju sa iseljenjem”, priča šezdesettrogodišnja Munira

Munira kaže da nema gdje da se iseli, jer u Pljevljima nema uže porodice kod koje bi mogla da se smjesti, a nema novca da iznajmi stan, s obzirom da sin i ona žive od penzije od 170 eura.

“Tražim od Opštine da me ostavi u ovom stanu ili da nam nađu smještaj. Najgore je što ide zima, a iz Opštine pritiskaju sa iseljenjem”, priča šezdesettrogodišnja Munira.

Kaže da je teško bolesna i da je pod stalnim nadzorom ljekara, kao i njen sin koji je imao srčanih smetnji.

"Penziju trošim na kupovinu ljekova, plaćanje dažbina i da se prehranimo”, kazala je Duraković.

U staru zgradu u centru Pljevlja, u koju se do stanova dolazi drvenim dotrajalim stepenicama, Munira se uselila bespravno sa suprugom Selimom i sinom 1990. godine. Njen suprug, koji je preminuo prije devet godina, radio je kao rudar u Rudniku olova i cinka „Šuplja stijena“.

“Kada smo se te godine iz nužde uselili u stan nadležni u Opštni su bili obaviješteni o tome. I punih šesnaest godina niko nas nije dirao niti smo dobili bilo kakvo obavještenje o nezakonitom korišćenju stana. U stan smo se uselili iz nužde, jer smo moj suprug i ja bili slabog zdravstvenog stanja, a do tada smo življeli kao podstanari. Moj suprug je bio invalid i bio je obolio od silikoze, dijabetesa i imao je slabo srce”, kaže Munira.

Ona tvrdi da su se krajem osamdesetih godina obratili za pomoć tadašnjem rukovodstvu Opštine koje im je, kako navodi, obećalo da će im izaći u susret, te da su im za početak predložili da se usele u prazan stan u kojem i sada žive.

U stan smo se uselili iz nužde, jer smo moj suprug i ja bili slabog zdravstvenog stanja, a do tada smo življeli kao podstanari. Moj suprug je bio invalid i bio je obolio od silikoze, dijabetesa i imao je slabo srce

“Suprug nije dobio nikakvu pismenu odluku ili odobrenje za useljenje, ali je iz odgovora koji je dobio od tadašnjih opštinskih vlasti shvatio da neće niko moći da ga uznemirava u korišćenju stana. Tim prije što je Rudnik ’Šuplja stijena’ bio već likvidiran, a sva imovina tog preduzeća i stanovi prešli su u svojinu Opštine Pljevlja. Zato smatramo da je moralna obaveza Opštine da nas ostavi u ovom stanu, ili da nam nađe neki smještaj, s obzirom da je stan dodijeljen drugom licu”, rekla je Munira.

Stan u kojem trenutno stanuju Durakovići Opština je dodijelila Dragoju Gajeviću, koji je do penzionisanja radio u lokalnoj upravi. Iz Opštine je rečeno da je rješenje konačno i da će pristupiti prinudnom izvršenju, s obzirom da sadašnji korisnici stana nijesu iselili do roka koji im je ranije dostavljen.

Do sada je više puta odlagano prinudno izvršenje, uz obećanje tadašnjih lokalnih vlasti da to neće uraditi sve dok Durakovićima ne nađu adekvatan smještaj. Međutim, do danas ništa nije urađeno po tom pitanju i oni će sjutra, ukoliko Opština ne pokaže razumijevanje, završiti na ulici.

( Goran Malidžan )