Slike Mila Vukovića u Tivtu: Melanholija svakodnevnog

Centar za kulturu priredio je u svojoj galeriji Ljetnjikovac "Buća Lukovića" u Tivtu, samostalnu izložbu najnovijih likovnih ostvarenja crnogorskog umjetnika Mila Vukovića (Nikšić, 1951). Vuković je završio Višu pedagošku školu, slikarski odsjek u Nikšiću, kod profesora Đorđija Pravilovića, a studirao je i istoriju umjetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu.

Stalno živi i stvara u Nikšiću, a zaposlen je Centru za kulturu. Aktuelnu izložbu prati kolorni katalog sa uvodnim tekstom istoričarke umjetnosti Petrice Duletić i zapisima autora o vlastitim umjetničkim nastojanjima.

U izložbenoj dvorani u prizemlju, prezentirano je dvadeset pet slika galerijskog formata, ostvarenih uljanom tehnikom na prepariranom platnu, koje su nastale u prethodnih nekoliko godina.

Njegova kompoziciona rješenja su veoma prostudirana, stabilna i uavnotežena, i zasigurno počivaju na značajnoj crtačkoj iskustvenost

Milo Vuković je umjetnik koji je, cijeneći istovremeno neka njegova promišljanja i iskaze, a posebno analizirajući njegova aktuelna likovna ostvarenja, dubinski i veoma stabilno vezan za klasičano umjetničko djelo i potpuno utemeljen slikarski postupak.

Njegovo stvaralaštvo pripada sferi figuralnog, zapravo, paradigmatski je potaknuto i vizuelno fundirano na objektivističkim premisama, da bi u daljem kreativno-sublimatornom postupku, ono značenjski bilo usmjereno prema simboličkim i asocijatvnim zonama.

Sasvim je bjelodano da Vuković nije do u beskraj tragao za tematsko-inspirativnom atributivnošću, već je svoju osnovnu paradigmatiku pronašao u neposrednom okruženju. To su prije svega eksterijerno-enterijerne žanr scene, odnosno najčešće unisone, dualne ili manje skupine pretežno vremešnih osoba u nekoj međusobnoj zagonetnoj komunikaciji.

I ono što posebno čini te persone mističnim, jeste Vukovićev konceptualistički stav, da su sve, ili da je pak većina figura, okrenuta leđima publici. Samo po sebi, takav način sidrenja ličnosti, poznat je kako u evropskoji tako i u našoj likovnoj umjetnosti. Međutim, namjere umjetnika, šta oni suštinski žele da iskažu takvim svojim kompozicionim postavkama, ili pak šta takve figure u prenosnom smislu sugerišu posmatraču, to je onaj specifikum koji takva djela čini samosvojnim.

Ne ulazeći u veoma suptilne i često divergentno-konteplativne umjetničke namjere i pobude, već samo u sfere opažajno-vizuelnog, sa sigurnošću se može ustvrditi da Vuković dosljedno njeguje jedan vid nove suzdržane realističnosti, u kojem njegove figure emituju značajan kvantum otuđenosti, napuštenosti i izvjesne sumornosti.

U neposrednom likovno-egzekutivnom postupku, Vuković vješto zna da ostvari i ubijedljivo materjalizuje raznovrsne tvari

No, teško se može reći da one djeluju defetistički, možda bi najbolja odrednica bila, da su one u najvećoj mjeri melanholične. Šta više, iz svih njegovih slika izbija značajna količina smirenosti, neka vrsta iskonskog mira, a na svim tim njegovim suspregnutim prizorima, vrijeme kao da je stalo.

Njegova kompoziciona rješenja su veoma prostudirana, stabilna i uavnotežena, i zasigurno počivaju na značajnoj crtačkoj iskustvenost. U komponovanju on praktikuje da inkorporira prizor u prizoru, scenu u sceni, katkada se koristi i efektima ogledala.

Njegov predmetno-likovni rekvizitorij je veoma siplificiran i suzdržan, i zasigurno je simboličkog karaktera, a prisutni su: kišobran, štap, šešir, točak, kofer, štikla, štipaljka, kavez, šahovska figura, ram. Zoomorfno-simbolički egzemplari su potpuno svedeni, a najčešće se javljaju, pas, ptica, riba.

U neposrednom likovno-egzekutivnom postupku, Vuković vješto zna da ostvari i ubijedljivo materjalizuje raznovrsne tvari, drvo, kamen, metal, tekstil, a posebno insistira na specifičnoj atmosferi. Upravo ta izrazito otuđena, vrlo sumorna i izopštena atmosfera, čini njegove slike osobenim i karakterističnim.

( Slobodan Slovinić )