TOKIO 1964.
U Tokiju se na sceni prvi put pojavio i jedan od najvećih boksera svih vremena Džo Frejzer.
Čitavih 68 godina nakon obnavljanja olimpijskog pokreta, Igre su napokon stigle na Istok - iz decenijskog zapećka, Aziju su izvukli Japanci. A i ko bi drugi...
Tokio je organizaciju XVIII Olimpijskih igara, koje su održane 1964. godine, dobio ubjedljivo - već u prvoj rundi kandidatura glavnog grada Zemlje izlazećeg sunca prikupila je 34 glasa, Detroitu je pripalo 10, Beču devet, a Briselu svega pet.
I ispostavilo se da su delegati MOK-a napravili pravi potez - poslovično precizni Japanci su za 23 godine, nakon atomskih katastrofa u Hirošimi i Nagasakiju, praktično sve izgradili iznova i stvorili zemlju u kojoj sve funkcioniše besprekorno.
Tako je bilo i na Igrama, ali su „samuraji” morali da naprave jedno simbolično podsjećanje - olimpijsku baklju je upalio Jošinori Sakai, koji je rođen u Hirošimi 6. avgusta 1945. godine, istog dana kada je na taj grad bačena atomska bomba.
Kao i na svim dotadašnjim smotrama najboljih svjetskih sportista, jedno ime se izdvojilo od ostalih - Ruskinja Larisa Latinjina je osvojila po dvije zlatne i bronzane medalje, kao i jednu srebrnu. Tako je svoj sjajni niz na tri Igare (Melburn, Rim i Tokio ) zaokružila sa čak 18 odličja (devet zlatnih, pet srebrnih i četiri bronzane), a taj njen rekord i dalje je na snazi.
I Japanci su imali svog heroja - Osama Vatanabe je zlatnom olimpijskom medaljom krunisao fenomenalnu rvačku karijeru, u kojoj je ostvario nevjerovatan skor - 189 mečeva, 189 pobjeda!
Koliko je Vatanabe dominirao u kategoriji do 63 kilograma na Igrama u svojoj zemlji, dovoljno govori činjenica da protivnicima nije prepustio nijedan poen.
Atletika je, kao i svake prestupne godine, bila u centru pažnje. A Bob Hejs je bio glavna ličnost - američki sprinter je osvojio zlato na 100 metara, a sa vremenom od tačno 10 sekundi izjednačio je svjetski rekord.
U polufinalu je imao i za desetinku bolje vrijeme, ali mu rekord nije priznat zbog prebrzog vjetra. Najveći podvig je, međutim, napravio u štafeti 4X100 metara. Žoslen Delekur, koji je trčao posljednji za Francuze, prije trke je Hejsovom kolegi Polu Drejtonu poručio: „Ne možete da pobijedite, imate samo Hejsa”. I izgledalo je da će se to proročanstvo ispuniti, jer su Amerikanci bili iza Francuza nakon tri izmjene.
Delakurove riječi su, međutim, očito rasrdile velikog Boba - posljednju dionicu pretrčao je za osam i po sekundi...
Amerikanci su decenijama vladali u sprinterskim disciplinama, ali nikako nijesu mogli da se nametnu na dugim prugama. Trenutak slave stigao je u Tokiju i nikad više - Bili Mils do danas je jedini državljanin SAD koji je osvojio olimpijsko zlato na 10 kilometara.
A način na koji je to učinio je bio više nego spektakularan - prije dolaska u Japan, nijednom nije trčao ispod 29 minuta, a u finalu je ispred sebe imao Rona Klarka iz Australije, tadašnjeg svjetskog rekordera (28:15,6). Mils je, sa Mohamedom Gamudijem iz Tunisa, dugo pratio sjajni ritam prvog favorita, a u posljednja dva kruga su ga Australijanac i Tunižanin nekoliko puta nesportski odgurnuli.
Osveta je stigla u finišu - Amerikanac je sjajnim sprintom obišao Klarka i Gamudija i stigao do zlata u vremenu 28:24,4, što je bilo za skoro 50 sekundi brže od njegovog ličnog rekorda.
U Tokiju se na sceni prvi put pojavio i jedan od najvećih boksera svih vremena Džo Frejzer. Čovjek čije su borbe sa Muhamedom Alijem i Džordžom Formenom ušle u sve bokserske antologije, prošetao se do zlata u teškoj kategoriji...
Novo ime - Socijalistička Federativna Republika Jugoslavija - bilo je talično za državu čija je Crna Gora bila republika do raspada 1991. godine.
Sportisti SFRJ u Tokiju su osvojili pet medalja - po dvije zlatne i bronzane i jedno srebro. Miroslav Cerar u gimnastici (konj sa hvataljkama) i Branislav Šimić u rvanju grčko-rimskim stilom u srednjoj kategoriji su prigrabili najsjajnije odličje, dok je jedino srebro pripalo vaterpolistima.
Sjajna generacija Ozrena Bonačića, Mirka Sandića, Zlatka Šimenca... je u finalu poklekla pred Mađarskom.
Jedna od zvijezda te reprezentacije bio je i Božidar–Cikota Stanišić, tada igrač Jadrana i prvi sportista iz Crne Gore koji je osvojio medalju na OI. Bronze su pripale Ceraru (na vratilu) i Branislavu Martinoviću u rvanju grčko-rimskim stilom u pero kategoriji.
( Nikola Nikolić )