Jedinstven i neponovljiv

Otišao je posljednji (jugoslovenski) veliki fudbalski strateg, možda i najveći – Miljan Miljanić. Upoznali smo se sredinom sedme decenije prošlog vijeka, kada sam se kao novinar početnik obreo na stadionu Crvene Zvezde, i kada se Miljan pripremao da preuzme najpopularniji srpski klub...

Godine su prolazile, putevi su nam se ukrštali a slučaj je valjda htio da budem i prvi novinar sa ovih prostora koji je stigao u Madrid, kada je Miljan, sredinom osme decenije prošlog vijeka, preuzeo veliki Real. To je još bila Frankova Španija. “Čiču” sam, naravno, obavijestio da dolazim ali ne tačno kada, a na moje ogromno iznenađenje prva osoba koju sam ugledao, kada sam kročio na tlo Španije, na aerodromu “Barahas” bio je upravo - Miljan. Vjerujem da sam vam ovom crticom iz sjećanja zeru približio tu humanu stranu ovog velikog čovjeka koja je u ovo današnje vrijeme skoro u cjelosti “izanđela”.

Biografija Miljana Miljanića je od njegovog rođenja u Bitolju pa do počivšeg petka u Beogradu, toliko bogata, toliko ljudska, toliko jedinstvena toliko bistra ali i dramatična, no opet dostojanstvena u nekoliko minulih godina, da joj je jedino pravo mjesto u - životnom romanu koji možda neće nikad biti napisan.

I Miljanov profesionalni put je jedinstven, neponovljiv. Trenerskom usponu je prethodilo paljenje stativa, da bi sa Crvenom Zvezdom stigao do mnogobrojnih osvojenih titula u tadašnjoj državi i nadomak Kupa šampiona (Atina...).

Miljanovo ime je ispisano doslovce zlatnim slovima u zlatnoj Realovoj knjizi. Slavljen je i kuđen kao dvostruki selektor Jugoslavije. Ogromne uspone i uspjehe kao i povremene padove i neuspjehe, nosio je dostojanstveno. Čak mi se činilo da mu je katkad bilo “komotnije” u ozračju poraza. Gledajući na današnje distance, taj njegov svakako filozofski pogled na fudbalski život i smrt, a koji su njegovi neistomišljenici krstili da je obična demagogija, daje i odgovor na eventualno pitanje zašto više nema u ex-YU takvih “demagoga”.

Miljan je zapravo bio i ostao čovjek ispred svog vremena, svojih savremenika i svog okruženja. I do posljednjeg trenutka aktivnog rada (2001), tada već kao predsjednik FSJ, bio je ispred aktuelnog vremena, nije pretjerano reći – vizionar fudbalski.

Miljan je i po ocu i po majci Crnogorac. Time se ponosio iako nikad u Crnoj Gori nije živio. Rijetke odmore provodio je u Budvi, ali i u tim danima između pisanja i ćakulanja – pokušavao je da u svom dvorištu odnjeguje “pravu, englesku travu”, da bi mu jedan poznati engleski trener – gost, kada mu se Miljan požalio da mu trava nije engleski zelena – objasnio da će sve to biti ostrvski obojeno – za 90-ak godina...

Miljanu Miljaniću sudbina nije dozvolila da, kao formalni penzioner, završi sve što je započeo i želio. Tešku bolest je nosio baš kao što je i živio: stojički, zapravo čojski. Takvih ličnosti prosto više nema. Bar ih ja, već i sam u sedmoj deceniji nijesam dosad upoznao i zato, na kraju zapisujem: Miljane, zbogom i hvala Ti.

( Milorad Đurković )