(De)sanaderizacija

Koliko god se trudili da mapiramo i kodifikujemo ovaj jezivi bezdan u kojem se našlo crnogorsko društvo, ništa nas tako direktno ne upozori na sveopšte posrnuće kao konkretna i ogoljena vijest sa naslovnih strana naše dnevne štampe. „Stvarnost je fantastičnija od svake fantazije“ (Godar).

Prema pisanju podgoričkog lista „Dan“, u telefonskom listingu kosovskog narkobosa Nasera Keljmendija, nalaze se imena poslanika u Skupštini Crne Gore, predstavnika ulcinjske lokalne uprave, šefova policije u tom gradu, visokih funkcionera Agencije za nacionalnu bezbjednost, kao i brojnih biznismena...

Zatim, „Miloš Marović iza firme čiji kredit godinama vraća Opština Budva“... „Lukšić i Roćen na vezi sa Šarićem“...

U bilo kojoj državi, državi u pravom smislu te riječi, ovo bi bio više nego dovoljan povod za alarmantno stanje u Vladi, niz ostavki, sudsko preispitivanje, procesuiranje na svim nivoima vlasti. Jer, koja je definicija organizovanog kriminala ako ovo nije? Mada, prilično je naivno upoređivati današnju Crnu Goru sa normalnim i uređenim sistemima.

Naravno, naše institucije koje bi ovo trebalo da zainteresuje, po difoltu, tradicionalno i lakonski prelaze preko ovih skandaloznih činjenica kao i preko mnogih drugih koje se tiču nedodirljivih, zato se na njihovom čelu i nalaze: Čarapić, Medenica, Veljović...

Ali, zašto bi pokretali komplikovane istrage i rizikovali, kada Štefan File intenzivno kontaktira sa članicama Evropske unije i zalaže se da Crna Gora u decembru dobije datum pregovora.

Situacija žalosno podsjeća na Bugarsku i Rumuniju, a sve manje na Hrvatsku i šta suštinski znači pristup Evropskoj uniji ako unutra i dalje vlada ekonomija i psihologija podzemlja?

U ovoj već utopijskoj borbi protiv „zla domaćeg“ izgleda da smo paranoično sami i da nemamo saveznika. U prilog ovoj tvrdnji je i skorašnja izjava dobro obaviještenog i taktički obdarenog lidera najjače opozicione stranke Srđana Milića, koji reče da Crna Gora nije zemlja mafije i da je spreman razgovarati sa Milom Đukanovićem.

Nadalje, nedavni dolazak „pod noge“ crnogorskom gospodaru, dva važna igrača sa srpske političke scene, Nikolića i Vučića, više liči na korisnu posjetu nekom uticajnom regionalnom lideru koji se prije sprema za novi mandat nego za zagrebački „Remetinec“ (Spuž).

Inače, bivši radikali, u dnevnoj komunikaciji i nekoj vrsti strateškog saglasja sa stranim ambasadama, uveliko su počeli predizbornu kampanju i ono što im najmanje treba, u predvečerje parlamentarnih izbora, jesu kompromitujući susreti sa inkriminisanim političarima koji su pušteni niz vodu.

Dakle, umjesto da opredmećenje kovanice „sanaderizacija“, bude konstantna prijetnja i posljedica svake nakaradne i odnarođene vlasti, da danas visi nad Đukanovićevom sudbinom, sjutra kao opomena nekim novim upravljačima naših sudbina, čini se, ona blijedi, povlači se, mimo svake formalne i božanske logike, a našem svakojakom sunovratu ne nazire se kraj. Ili se nazire?

Negdje, baš od intervjua g. Ratka Kneževića „Vijestima“, kada je i promovisana uznemirujuća rečenična konstrukcija: „uži kabinet smrti“, u medijima se forsiraju „apokrifne“ informacije o sprezi režima i kriminala, tada narko biznis doživljava kolaps, budžet je uzrdrman a premijer „pobjedničkog duha“ abdicira.

Nekoliko suđenja u zemljama regiona, u čije sudstvo Evropa mnogo više vjeruje nego u crnogorsko, ozbiljna su prijetnja po sami vrh naše kriminalne ali i političke piramide. Vuković, Vukotić i Jocić, svojim iskazima mogu srušiti ono što opoziciji ne polazi za rukom pune dvije decenije.

Ko vlada nepolitičkim (mafijaškim) sredstvima, od istih često gubi vlast i tu ne pomažu mnogo histerični govori inih DPSDP laprdala i pinočeovsko ukopavanje u partijske funkcije.

Ide se izokolo, postupno. Neke likvidacije po Beogradu i pomenuti sudski procesi ukazuju na to da Srbija, uz blagoslov nekih respektabilnih inostranih službi, siječe izuzetno jak i poguban višedecenijski uticaj crnogorskog klana i njegovog parapolitičkog krila. Zato je predsjednik Tadić sada smrtni neprijatelj naše „državnosti“ i „identiteta“. Možda je i to jedna dimenzija srdačnih susreta sa ''naprednjacima''.

Iz Srbije se danas može rušiti Đukanović, kao što je Milošević dobrim dijelom destabilizovan iz Crne Gore. Ti prostori se prosto prelamaju.

Direktor srpske policije Milorad Veljović izjavio je skoro u Bečićima da je ubijeđen, lično i kao profesionalac, da će odbjegli narko-bos Darko Šarić jednog dana doći u Beograd i objasniti svoju rolu.

A ko je režiser koji je dijelio uloge - nije teško pretpostaviti.

( Duško Kovačević )