Kit Flint: Otjelotvorenje beskompromisnosti rejv stava i energije

Riječ “prodigy”, saznaćete ako zavirite u englesko - koji god vam maternji jezik rječnik, znači čudo od djeteta. Upravo to je bio Lijam Haulet. Priče govore da je njegov profesor klavira praktično ronio suze kada je mali genije odlučio da napusti muzičku školu u kojoj je proveo rane godine. Tada dugokosog tinejdžera iz Eseksa prvobitno je kupio hip hop, da bi mu krajem 80-ih srce zauvijek ukrao rejv. Okupio je oko sebe par prijatelja zaljubljenika u plesnu muziku koja je opčinila Britaniju tih godina i pokrenuo grupu The Prodigy. Ostatak priče već znamo, jer im je Lijamov genijalni um, koji je volio da zaviri u razne žanrovske fioke, ali opet zadržavajući ono svoje, zlatnim slovima upisao ime grupe u istoriju elektronske muzike i omogućio joj da ostane relevantna decenijama, za razliku od mnogih drugih koji su nikli iz istog sjemena famoznog “drugog ljeta ljubavi”, kako je nazivana rejv revolucija.

Ali ovo nije priča o Lijamu i njegovom geniju, mada je u pitanju jedna od najznačajnijih figura svog žanra ikada. Ovo je priča o čovjeku na kojeg bi mnogi od nas prvo pomislili kad neko pomene Prodigy. Ako pripadate grupi znanoj kao “milenijalci”, dakle ako ste rođeni negdje u periodu od 80-ih do kraja milenijuma, vrlo je moguće da vam je prvi kontakt sa grupom The Prodigy bio šokantno proviđenje u liku zlog klovna koji vam se preko ekrana cerio u facu, a bio je poznat pod imenom Kit Flint.

Mada su već sa drugim albumom “Music for the Jilted Generation” (1994) dostigli svjetski uspijeh, singlovima “Firestarter” i “Breath” momci iz Eseksa postali su jedna od onih grupa za koje ste mogli da ne znate jedino ako ste se decenijama krili u džungli poput onog Japanca do kojeg kraj Drugog svjetskog rata nije došao do početka 21. vijeka. Ispostaviće se da je upravo na ovim trakama Kit Flint prvi put “pozajmio” svoj glas i odatle je iz uloge plesača promovisan u jednog od frontmena sastava, uz repera Maksima Rijalitija.

”Potpaljivač” - miljenik publike i noćna mora roditelja

“Firestarter” je lagano zauzeo vrh britanske top liste, ali još važnije - dostigao je i zlatni status u SAD, gdje nije vladalo mnogo interesovanja za aktuelnu plesnu muziku uz koju se omladina provodila na ostrvu na drugoj strani okeana. Spot za ovu pjesmu brzo je zabranjen na britanskoj državnoj televiziji, jer su se roditelji žalili da im plaši djecu. Nije ni čudo, jer je jeftini i jednostavni crno-bijeli video sigurno unosio nemir u mnoge domove prikazujući nekada dugokosog plesača, a sad pankerski ošišanog, ofarbanog i pirsinzima izbušenog Kit Flinta kako se đavolski krevelji u kameru i hedbenguje uz pratnju agresivnih bitova i bučnih gitara.

Njegov novi imidž i vokal koji je podsjećao na Džonija Rotena (Flint će dosta kasnije snimiti, ali nikad zvanično i objaviti pank album) oslikavao je donekle i širinu publike koju je Prodigy privlačio - slušali su ih i voljeli i rejveri i reperi i metalci i mnogi drugi pripadnici raznih subkultura. I tako je i danas.

Još bitnije je što je “potpaljivač” Kit Flint predstavljao one koji tada zvanično nisu praktično ni postojali osim u vidu tragičnih priča koje su dizale tiraže, one koji su početkom 90-ih trpjeli strašnu policijsku represiju samo zbog želje da plesom zaborave bar na težinu svakodnevice sistema koji ih je mlio, konzervativnog neoliberalizma, zbog kojeg je Flint još ranije, za vrijeme vladavine Čelične lejdi Margaret Tačer, mogao da osjeti oko sebe nezadovoljstvo neprivilegovanih koje se kuvalo ispod površine.

Dah svježeg vazduha

Možda baš zbog toga Prodigy ima specijalno značenje, jedinstvenu vezu sa publikom iz Istočne Evrope i sa Balkana, posebno Rusije i posljednje verzije Jugoslavije. Nakon pada Čelične zavjese i sankcija u ratom razorenoj Jugoslaviji, muzika ekipe iz Eseksa došla je kao dašak vazduha za omladinu koja je skrajnuta na margine, osim ako ne služi ratnoj mašineriji, osjećala jednako bijes, konfuziju i želju da otpleše do nečeg boljeg od onog što joj se nudi.

“Ja sam ta kučka koju mrzite, zaluđen prljavštinom. Ja sam taj bol koji ste probali i pali omamljeni”, vrištao je u “Firestarteru” Flint, nekadašnji fizički radnik i otpadak iz škole. Bili su to prvi stihovi koje je napisao za Prodigy.

“Dišite sa mnom”, nešto ranije poručio je beogradskoj publici na prvom koncertu Prodigyja u Jugoslaviji 1995. Tu je premijerno uživo izvedena numera “Breath”, koja će za malo manje od godinu dana kasnije, kao drugi singl sa najuspješnijeg albuma “Fat of the Land”, poharati top liste u Britaniji i šire.

Koliko je ovaj dašak svježeg vazduha u suludoj svakodnevici tadašnje Jugoslavije značio onima kojima su najbolje godine pojeli skakavci, dovoljno govori činjenica da se i danas pišu članci i snimaju dokumentarci o ovom koncertu. Bio je to i značajan kulturan događaj za već svjetski ozloglašenu zemlju i njen glavni grad, čije su ključeve predstavnici tadašnje gradske vlasti simbolično predali članovima Prodigyja.

Reakcija publike toliko je dirnula britansku ekipu da će dugo nakon toga Flint i drugari često navoditi to kao jedan od omiljenih im nastupa u karijeri. Ova uzajamna ljubav će dobijati na potvrdi i snazi sa njihovim čestim gostovanjima na ovim prostorima, najviše na Exit festivalu, jednom i na našem Crnogorskom primorju, odnosno Sea Danceu. Kao jadnici sa evropske periferije ostali smo uskraćeni za koncerte mnogih svjetskih zvijezda kada su bile na vrhuncu, ali smo bar imali tu privilegiju da se često provodimo sa Prodigyjem. Postoji čak i legenda - koja je vjerovatno daleko od istine, ali kako jednom reče Toni Vilson mit je zabavniji od istine - da su na svom prvom proputovanju kroz Srbiju Haulet i ekipa upoznali predstavnike potkulture vrlo slične onima koje će u Britaniji nazvati “chavs”, što je navodno bila inspiracija za naslov “Diesel Power”.

Autentičan, harizmatičan, naelektrisan

Lijam je dakle bio muzički mastermajnd, ali je autentična energija Kita Flinta na bini do danas održala Prodigy kao jedan od koncertno najtraženijih i najatraktivnijih bendova na svijetu. Za razliku od predstavnika istog talasa elektronske muzike koji su imali svojih pet minuta tokom 90-ih, ovaj sastav se nije oslanjao samo na zvuk i vizuelne efekte. Prodigy je imao lice, ljudsko lice u vidu Kita Flinta koji je bio otjelotvorenje beskompromisnosti rejv stava i energije, čak i u petoj deceniji života.

Bilo da je “lomio noge” plesom, režao u mikrofon poput nekog kultnog pankera ili bengovao i sa Maksimom od “ratnika plesa”, kako su zvali svoju publiku, tražio skakanje i ludilo pred binom, Flint je bio frontmen kakav se samo poželjeti može. Požar koji je davno zapalio, na koncertima se nije dao smiriti ni zeru tokom svih tih godina. Zato je sa šokom i nevjericom prošlog ponedjeljka dočekana vijest da je njegov životni plamen ugašen. I vjerovatno će se tek osjetiti koliko je snažan udar istinska rejv kultura primila ispod pojasa Flintovim odlaskom u vječnost.

Jer kao i sa svakim drugim omladinskim pokretom koji je žuljao establišment, još od hipi revolucije do danas, kulturu koju su Flint i njegova generacija pokrenuli, industrija je spakovala u lijepu, politički korektnu, slatkastu (i profitabilnu) bombonicu serviranu milionima konzumenata lakomih na ovu “brzu hranu”. I dok top listama u posljednje vrijeme dominiraju konfekcijski elektronski hitovi fabrikovanih tzv. “DJ superstarova” na čelu sa Dejvidom Getom, ostaje nam samo da čekamo i pitamo se kad će se opet pojaviti neko autentičan, harizmatičan i naelektrisan dovoljno da ujedini i pokrene mase mladih širom svijeta i zajedno sa njima uglas poruči: “Je*eš njih i njihov zakon”.

( Stefan Strugar )