O malo kojem filmu se krajem prošle i početkom ove godine pričalo kao o “Bohemian Rhapsody”, mada je podijelio publiku i fanove grupe Queen koja je centralna u filmu koji prikazuje život Fredija Merkjurija.

Ono što niko ne poriče je kako Rami Malek odigrao glavnu ulogu, istražujući ljudskost iza poznatih nam pjesama, zbog čega ne čude i brojne nagrade koje je dobio, između ostalog i Oskara za najbolju glavnu ulogu. I sam film je dobio brojne nagrade i pored već navedene podijeljenosti mišljenja, Holivud ga je prosto obožavao.

Tako smo dobili još jedan u nizu muzičkih filmova, ili filmova o muzičarima. Neki su bili više, neki manje uspješni, a mi vam donosimo izbor pet naslova toga tipa koje bi trebalo pogledati jer spadaju u ovu prvu kategoriju.

Control (2007)

Ovaj sirovi prikaz veze između Ijana Kertisa i njegove supruge Debore perfektno uklapa sumorni industrijalizam Mančestera 70-ih sa tragičnim romantizmom frontmena Joy Divisiona. U ulozi Kertisa, Sem Rajli je odlično prikazao pjevačevu rastući intenzitet mentalne izolacije, dok Samanta Morton kao Debora predstavlja srce filma, čineći ga uzemljenim. Nakon što Kertis tragično izvrši samoubistvo sa samo 23 godine života, gledaocima je prikazan taman dim od njegovog kremiranja koji odlazi u mančestersko nebo, kao da reditelj Anton Korbijn sugeriše da će priča o Joy Divisionu zauvijek proganjati engleski grad, okružujući ga poput teških oblaka smoga.

Amadeus (1984)

Razlog zbog čega filmovi o muzičarima često ne prolaze dobro je što su njihove teme uglavnom i dalje previše žive u društvenoj svijesti, što otežava posao imitiranja energije umjetnika ili dodavanje novih činjenica o njihovom životu koje publika nije znala. Srećom, Volfgang Amadeus Mocart je bio mrtav već dva vijeka kada je Miloš Forman režirao “Amadeusa”, pa je oslobođen pomenutog tereta mogao da se zabavlja sa životnom pričom legendarnog muzičara. Priča o rivalstvu Mocarta, kojeg igra Tom Huls i italijanskog kompozitora Antonia Salijerija (možda i najbolja uloga u karijeri F. Marej Abrahama), ovo remek-djelo od filma uspijeva da destiluje kompleksnost klasične muzike u nešto očaravajuće i često veoma smiješno. Centralna tema filma, o elitama koje cijede talente umjetnika i dalje se čini bezvremenskom.

I’m Not There (2007)

Umjesto da se gubi u traženju nekoga ko najviše liči Bobu Dilanu “I’m Not There” donosi nekonvencionalni pristup - šest različitih glumaca predstavljaju različite periode u životu pomenutog kultnog muzičara. Reditelj Tod Hejns hvaljen između ostalog jer je poremetio status kvo muzičkih filmova, unijevši svježinu u žanr. Naravno, nije svaki dio jednako dobar. Kaubojska priča Ričarda Gira potpuno maši metu, ali zato višeslojni performans Kejt Blanšet u ulozi amfetaminski uzdignutog Dilana tokom 60-ih, koji se valja po podu uz Beatlese prikazuje rijetku ranjivost, dajući novi pogled na muzičara koji nam se uglavnom prikazuje kao smrtno ozbiljan.

Sid & Nancy (1986)

Srećom, “Sid & Nancy” nije zainteresovan za glorifikaciju godina panka, već prikazuje što je to zapravo bilo: smiješni i ekscesni, često netalentovani klinci koji su se našli u centru pažnje pop kulture. Fokusirajući se na tragičnu ljubavnu priču Sida Višiza (sjajni Geri Oldman) i Nensi Spandžen (Kloi Veb), film reditelja Aleksa Koksa ima više zajedničkog sa britanskim serijama kao što je “The Young Ones” nego sa holivudskim filmovima i upravo u tome leži snaga ovog naslova. Dvoje vodećih glumaca daju filmu haotični šarm, dok se Koks izdiže iznad već ispričane priče o Sex Pistolsima kako bi stvorio nešto što je više ukorijenjeno u hladnoj, svakodnevnoj realnosti.

Bird (1988)

Danas je lako misliti o Klintu Istvudu kao o previše sentimentalnom reditelju, koji konstantno priča kroz svoja djela priče o već zastarjelom republikanskom doživljaju “američkog sna”. Međutim, “Bird”, film koji opisuje život legendarnog džez saksofoniste Čarlija Parkera, kojeg fenomenalno odigrao Forest Vitaker, dokaz je da je pomenuti režiser znao da pravi i izazovne i snažne filmove. U pitanju je tužna refleksija Parkerovog života, uključujući njegovu tragičnu romansu sa suprugom Čen (koju igra Dajen Venora koja u filmu ima najbolje rečenice), a svaki dio je moćan kao sekvenca koja prikazuje Parkera kako svira saksofon kao da ga je dotakla neka viša sila. U jednoj od najboljih scena doktor upozorava Parkera, za kojeg je poznato da je bio zavistan od heroina, da neće preživjeti do 40-e ako nastavi. Parker zastrašujuće odgovara: “Ja sam drugačiji”. I da, možete pretpostaviti kako se priča završila.

( Stefan Strugar )