„Nemoj da ideš mojom ulicom“

Porodica Giljen iz nikšićkog naselja Grebica tvrdi da je početkom izgradnje obilaznice, 2008. godine, saznala da put koji su gradili preko njihovog imanja u stvari i nije njihov nego opštinski. Tada počinje njihova sudska borba da dokažu da put koji vodi samo da njihove kuće pripada njihovoj porodici, a ne Opštini.

Nakon desetogodišnje sudske borbe i četiri presude koje je sudija Osnovnog suda u Nikšiću donijela u njihovu korist, dolazi do obrta – novom presudom, koju je i Vrhovni sud u aprilu ove godine potvrdio, Opštini pripada 115 metara puta, a porodici Giljen 144 metra.

„Ovdje se tačno zna čiji je čiji put. Tako imamo put Abramovića, Đurišića, Drašovića, Vujovića, Giljena… Svi su odvajali od svojih imanja i pravili puteve prema svojoj kući”, priča Branko Giljen koji je, kako reče, od pokojnog oca u “nasledstvo” dobio i pomenuti spor i ne namjerava da lako odustane od njega.

Tvrdi da su 2008. kada su saznali da put nije njihov molili nadležne iz Opštine da se “nečija namjerna ili slučajna greška preinači i put prevede na porodicu Giljen, kako je oduvijek i bilo”, ali njihova molba je odbijena. Onda je njegov pokojni otac 2009. godine “presavio” tabak i krenuo u sudsku borbu.

“Idu presude, sve redom u našu korist, ali Opština se žali i Viši sud sve to vraća na ponovni postupak. I sve tako do ove poslednje. Otac je pisao molbu predsjednici Vrhovnog suda, Vesni Medenici, da ga primi da joj objasni o čemu se radi, ali je ona odgovorila da su dvije strane u postupku i da ne može da se ponaša navijački ni na našu, ni na stranu Opštine NIkšić”, priča Giljen dok pokazuje presude, izvode iz katastra, sporazum sa preduzećem “Rad” iz 1954.godine da će put koji su koristili za prevoz kreča, jer se na njihovom imanju nalazila krečana i Giljeni su se nekada bavili proizvodnjom kreča, vratiti u pređašnje stanje.

Kako kaže, i taj sporazum je potvrda da je put bio njihov.

“Mi smo, kada je počela da se gradi obilaznica saznali da put nije naš. Kada su snimali iz aviona obilježili smo imanje koje je trebalo da se unese na mog oca i strica. Međutim, došlo je do greške i tada saznajemo da ovaj put nije uveden, da li nečijim inatom ili greškom, neću dušu da griješim”.

I sudski vještak je, tokom desetogodišnjeg spora, više puta ponovio da put vodi samo do kuće Giljena, kao i da isti nikada nije bio predmet eksproprijacije.

“Ovaj put su radili moji đedovi, otac, stric, odvajali od usta, radili, mučili se, i sada ispada da se brat od strica i ja vozimo državnim putem. Tačnije, pošto je država put podijelila, da vozimo pola puta opštinskim, a pola našim dijelom. Ne znam šta im je ovo trebalo. Toliko je spisa napravljeno, toliko živaca potrošeno, a samo je trebalo da se ispravi nečija greška”.

Opština je Giljenima, na ime sudskih troškova isplatila oko 3.300 eura, a Branko poručuje da je završen samo dio njegove borbe, jer, Strazbur nije daleko.

“Bolje je ocu što je na groblju u Kočanima, nego da je doživio ovakvu sramnu presudu. Preostaje mi da se žalim Ustavnom sudu, mada očekujem da on ovu odluku potvrdi kada su to uradili prethodni sudovi. Da bih ispoštovao amanet oca, koji mi je rekao da prodam ralo zemlje i da ovaj slučaj ćeram i do Strazbura, ako bude trebalo, to ću i da uradim”, poručio je Giljen.

( Svetlana Mandić )