STAV UREDNIKA
Usta puna mržnje
Pokušaj diskvalifikacije nekoga iz političkog života spekulisanjem o seksualnim preferencama i prohtjevima je duboko dehumanizujući čin svojstven nacističkim porecima, a koji automatski poništava sve što je DF prethodno pokušao da provuče kao stav koji je u potpunosti u skladu sa pravoslavnim učenjima
Niz primitivnih, vulgarnih i krajnje neprimjerenih saopštenja Demokratskog fronta stavila su me kao urednika na velike muke. Nijednom mediju koji drži do etike i principa nije milo da postaje saučesnik u takvom javnom diskursu prenoseći takve nedostoje riječi. Sa druge strane, obaveza je javnost obavijestiti da dobar dio poslanika ne preza od šovinizma, homofobije i, jednostavno rečeno, mržnje. DF je i nakon prvih reakcija javnosti pokazao da jedina dosljednost koja ih krasi jeste ono što je jedan kolega dijagnostifikovao prije sedam godina - da nema struktura koje prećutno tako lijepo sarađuju u javnom diskursu kao Nova srpska demokratija sa svojim šund nacionalizmom i Demokratska partija socijalista sa pokajničkim uvlačenjem manjinama.
Svjetski trend rasta desnog populizma koji predstavlja odgovor na razočaranje liberalnim elitama je razlika koja je gurnula DF da se razliku od 2012. totalno profiliše kao najniža klero-nacionalistička skupina, za razliku od grupacije koju su činili raznorodni ideološki i politički profili. Elita je u Crnoj Gori nepromijenjena decenijama i da vidimo da je trula nije nam bila potrebna ni ekonomska ni migrantska kriza . Tako da je smiješna ideja da je kontrateža establišmentu onaj koji nema problem u promociji nacionalizma i šovinizma u režiji DPS-a, već mu smeta samo identitetski predznak tog nacionalizma. Ni koncept proganjanja nije tuđ jer se iz poruka vidi da bi se proganjala svaka različitost istim metodama kao što DPS progoni DF.
DF je svoju trenutnu ideološku poziciju zasnovao na lukrativnosti i klasičnoj izbornoj kalkulaciji, jeftinoj desničarskoj retorici koja može da donese lajkove na društvenim mrežama, a u suštini se ne razlikuje, vrednosno, od radijusa koji DPS pokriva svojom ideološkom fleksibilnošću. DF je svoju desnu retoriku mlaćenja u prazno bazirao na banalnim i maloumnim tezama sa desničarskih sajtova i foruma, toliko bezumnih da je teško vjerovati da vjeruju u njih i oni lideri DF-a koji ih dijele na društvenim mrežama (od panika zbog vakcina do teorija zavjere o Bžežinskom i Kisindžeru koji hoće da unište pravoslavlje). Takva suludost se nadograđuje ostalim zaštitnim znakovima moderne desnice - izigravanjem dvorskih luda, glumatanjem duhovitim izjavama koje poput onih Trampovih ujedno cementiraju pozicije onih protiv kojih se navodno bore, a suštinski problemi se maskiraju farsama, skandalima i teatralnošću. Od antiestablišment lude do establišment nasilnika potreban je samo jedan korak, pa tako DF nije propustio ni element javnog fizičkog zastrašivanja svojih političkih protivnika koji ipak nekako završe “sportskim pozdravom” sa metama. Onda se u to korito prospu i poruke o prikladnosti etničke ili vjerske pripadnosti, gdje se aludira da u Crnoj Gori samo pravoslavni narod ima pravo da odlučuje i da bira, jer kako drugačije shvatiti to da “jedan Mevludin brani jednom Matiji” da uđe u Crnu Goru. A gdje je ideja o građanskoj razlici između dva državljanina Crne Gore, tu je tek i otpor prema tuđinu, pa se čak i čuveni zid našao u idejama lidera Demokratskog fronta, poznatog po tome što je na društvenim mrežama objavljivao fotografije sa snimanja njemačkog filma ili serije, a napisao da se radi o sukobu migranata i policije. Sve su to dobro poznate prakse koje sa različitim predznakom već vrši i DPS, nerijetko i protiv samog DF-a.
Saglasje postoji i u domenu teorija zavjere, gdje režimska glasila uporno šire suludosti o urotama protiv svega crnogorskog, a DF podupire svojim setom konspiracija - sve su se sile nebeske ujedinile u uništavanju pravoslavlja, prste su umiješali Soroš i ostali zavjerenici, gej lobi je uhvatio Crnu Goru u svoj smrtonosni zagrljaj, još samo preostaje da to sve saopšti Emilo Labudović preko YouTube kanala prije nego nas pozove na “subscribe i like” poput Aleksa Džonsa. Tu je naravno i fascinacija jakim liderima bez obzira na to da li u svojim državama opoziciju tretiraju onako kako to radi DPS u Crnoj Gori, ne računa se sloboda medija, ne računa se vladavina prava, to sve važi samo kod nas, a Vučić, Putin, Orban i ostali su veliki državnici koji brane svoje zemlje od naleta kopita zla. Zato je Šinavatra samo problem u Crnoj Gori, a u Srbiji nije. To je interni fašizam i ljubav prema moći i snazi, prema samoj stvari koja nas eksploatiše, kao što je to objašnjavao Fuko.
Antiimigrantsku priču je zatim zapratio i euroskepticizam, još jedno obilježje Đukanovićevih izleta, insistiranje na iluzijama iz prošlosti i sve se to na kraju slilo u kukavičju odluku obračunavanja sa političkom konkurencijom iz opozicije preko leđa ranjive grupe kao što je LGBT zajednica. Pokušaj diskvalifikacije nekoga iz političkog života spekulisanjem o seksualnim preferencama i prohtjevima je duboko dehumanizujući čin svojstven nacističkim porecima, a koji automatski poništava sve što je DF prethodno pokušao da provuče kao stav koji je u potpunosti u skladu sa pravoslavnim učenjima. A glasali su ih LGBT ljudi, radili terenski za njih, podržale ih LGBT organizacije kad su bili progonjeni. Sad ih tretiraju na isti način na koji optužuju DPS da ponižava Srbe.
Na kraju krajeva, nije ni bitno zašto DF radi to što radi, jer na to ima prava, kao i ostatak opozicije, koji se do sada naslađivao ovim tekstom, ali koji je i svojim nejasnim profilacijama omogućio da se iskopaju ovakvi rovovi. Pokazalo se da i parlamentarne manjine kao manjine računaju samo nacionalne, a da je dovoljno da digitron pokaže da ima dovoljno onih koji mrze Mila, Soroša, Vatikan, pedere, bicikliste, vegane i bilo koga različitog pa da se pogaze svi demokratski principi, unište svi mostovi, a ranjivi tretiraju kao plijen i zloupotrijebe na najprljaviji način radi politikantskog potkusurivanja. DF ovakvim ponašanjem pristaje na pravila igre koja je propisao DPS i pokazuje da tu ne postoje vrednosne razlike. Za sad, DF pristaje da ga DPS drži na lancu kao nekad Milošević Šešelja: “Ovo ćete dobiti ako nećete mene”. Ali dugoročno, ne otvara li se tu i zastrašujuća mogućnost novog Đukanovićevog zaokreta na linijama “pravoslavnog pomirenja gdje, sa ili bez DF-a, on produžava svoju kriminalnu i autoritarnu vlast upravo na retorici DF-a?
( Srdan Kosović )