Otkrio sve o majci, starenju i homoseksualizmu

Film "Tuga i slava" Pedra Almodovara je španski kandidat za Oskara i njegov najličniji film do sada. Prikazan je u službenoj konkurenciji Kanskog Filmskog Festivala, a nakon festivalskog života i četiri nominacije za Evropsku filmsku nagradu započelo je njegovo prikazivanje u bioskopima.

Pedro Almodovar, nesuđeni svještenik, zavidan radni staž stekao je u madridskoj telekomunikacijskoj kompaniji javljajući se na SOS telefon i vodeći razgovore koji su se sastojali od očajničkih poziva u pomoć, tračeva, vapaja ljubavnika sa samoubilačkim nagonima i uplakanih domaćica. Duboko zabrazdivši u intimu Madrida, Almodovar je anonimne jecaje pretvorio u replike u svojim scenarijima. Na tom poslu je zaradio Super 8 kameru, koju kupuje u trenutku kada fašistički lider Franko brani rad filmskim akademijama.

Španska riječ "el dolor" u naslovu filma Pedra Almodovara prevedena je kao tuga, ali bi mnogo adekvatnije bilo još jedno značenje te riječi, a to je bol, i to ona uzrokovana fizičkim propadanjem tijela usled starenja. Španski sineast, jedan od rijetkih kojeg su još za života počeli da oslovljavaju isključivo po prezimenu, što je u njegovoj domovini pošlo za rukom samo Luisu Bueliju i Karlosu Sauriju, snimio je gotovo testamentarni film u kojem bez imalo zadrške govori o bolesti, depresiji i konzumiranju heroina, kao i očaju koji ga tjera na introspekciju svoje prošlosti.

U svom poslednjem filmu ne odustaje od iste one hrabrosti kojom od početka osamdesetih godina režira izvrsne filmove o ženama na ivici nervnog sloma, nekrofilima i ostalim likovima iz perverzne galerije na periferiji Madrida. "Tuga i slava" je priča u kojoj režira svoj život balansirajući između žanrova melodrame i tragedije.

Seks, smrt i religija

Šezdesetogodišnji glumac, Španac s najzavidinijom karijerom u Holivudu, našao se u Almodovarovoj filmskoj koži. Almodovar je Banderasa upozoravao da će Holivud uništiti njegov talent, ali "maskirani osvetnik Zoro" još uvijek se drži u sjedlu najsurovije industrije zabave.

Banderas i Almodovar su počeli da sarađuju pet godina nakon smrti španskog diktatora Franka. Od tada su zajedno napravili devet filmova, počevši "Labirintom strasti" 1982. godine. Četiri godine kasnije sarađuju na crnoj komediji-trileru "Matador" o studentu/matadoru koji priznaje krivicu za ubistva koja nije počinio. Film je najavio Almodovarove preokupacije koje se sastoje od priča o seksu, smrti i religiji.

Sve o mojoj majci

Bol i gubitak ljubavi obilježili su Almodovarove filmove u drugoj polovini devedesetih kada snima "Živo meso" (1997), film u kojem Havier Bardem igra paraplegičara u invalidskim kolicima, a slijede ga naslovi koje krase žive boje i različite seksualne orijentacije.

"Sve o mojoj majci" (1999), film o ženi koja gubi sina, u Kanu mu je donio Zlatnu palmu, potom i Oskara, a film je postao omiljeni naslov novopečenih ljubitelja evropskog filma. Kontroverze su u to doba odjeknule zbog činjenice da je u filmu tretirana tema promjene pola.

Majka je vječita Almodovarova preokupacija, a svojoj je čak dozvolio nekoliko cameo uloga, kao i svom bratu Augustinu s kojim je osnovao produkcijsku kuću El Deseo, u okviru koje su nastali svi njegovi naslovi.

Penelope Kruz, Almodovarova muza i alternativna filmska majka, prošle godine je igrala u biografskom filmu "Voleći Pabla", koji je nastao na osnovu bestselera novinarke Virdžinije Valjeho.

Nakon što je izbegla smrt i ostala bez posla, u knjizi je progovorila o svom odnosu s narkobosom Pablom Eskobarom iz Kolumbije. Eskobara je igrao njen suprug Havijer Bardem, u nevjerovatnoj glumačkoj transformaciji.

( Vijesti online )