Rezultati razlaza između prirode i čovjeka bodu oči

Svakog dana sve više svjedočimo raskidanju unutrašnje veze između čovjeka i prirode, smatra crnogorski slikar i vajar Darko Vučković čije je stvaralaštvo u neraskidivoj vezi s prirodom i njenim ritmovima.

Prepoznatljivog izraza koji odiše energijom netaknute prirode, njegovi radovi bude znatiželju posmatrača, ali i same motive koji se poput (ne)poznatih organizama i oblika rađaju na njegovim djelima i podstiču publiku na promišljanje, a jedno pitanje kao da odzvanja - Kakav je odnos čovjeka i prirode u 21. vijeku?

Vučković se u martu ove godine predstavio u podgoričkoj galeriji “Centar” postavkom “Meke forme” koja je prekinuta usljed epidemije virusa korona, ali ju je publika mogla pogledati nakon što su se galerije ponovo otvorile. Nedavno je u prostoru Culture club-a “Soba” i Gostione 1928 izložio i svoja djela nastala tokom posljednjih nekoliko godina, objedinjena simboličnim nazivom “Organica”, a centralni motiv nastavlja biti priroda.

“Moje interesovanje, kao i moj vizuelni izraz je na neki način povezan s prirodom i njenim ritmovina. Može se reći da su radovi neka vrsta vidljive i opipljive veze između ličnih unutrašnjih stanja i spoljašnjeg svijeta. Sve ono što pulsira, raste, mijenja se, ostavlja neki trag... Iz te igre nastaju radovi”, objašnjava Vučković za “Vijesti” i ističe da uvijek razmišlja o tome kako da na najbolji način uklopi svoja djela u prostor, bilo da su skulpture, crteži, slike... Na pitanje koje postavlja i koje, čini se, Vučković podstiče, a u vezi je s odnosom čovjeka i prirode u vremenu u kojem živimo, on odgovara: “Ono čemu smo danas svjedoci jeste raskidanje i gubljenje te spomenute unutrašnje veze između čovjeka i prirode. Naglašavam pojam ‘unutrašnje’ jer je ono što zovemo priroda mnogo više od onoga što se vidi. Rezultati tog razlaza danas već bodu oči. Dosta toga bi moglo da se kaže, a i već je rečeno, o zagađenjima, uništavanju šuma, rijeka, ubrzanom nestanku živih vrsta, ali danas nemamo adekvatan odgovor na sve to. Čini se da je inercija, a i inertnost, ono što preovladava i zbog čega se polako gubi kontrola nad tim procesima. Crna Gora se uklapa u tu priču. Mnogim njenim stanovnicima je prirodno da se otpad odlaže u korita rijeka, a njenim investitorima da te rijeke stavljaju u cijevi”, kaže Vučković.

A u svemu tome, u takvim okolnostima, gdje je umjetnik, pa i gdje je umjetnik danas, kakav je njegov položaj, baš sada, u sred korone, krajem avgusta, u Crnoj Gori?

“Umjetnik je uopšten pojam jer smo svi negdje različiti bez obzira čime se bavimo, tako da se svako na svoj način nosi s problemima. Osjećaj nesigurnosti je nešto što se dâ osjetiti i u vazduhu. Ipak, ljeto je doba kada preovladava svjetlost što donekle stimuliše optimizam. Moguće je očajavati i tražiti krivce, a takođe i nastaviti kao do sada i raditi svoj posao”, priča on za “Vijesti”.

Vučković često stvara van klasičnog ateljea prepuštajući se prirodnom ambijentu, udaljen od savremenih tokova i ubrzanog tempa života. Kazao je jednom prilikom u razgovoru za “Vijesti” da je “od najranije mladosti privučen živim formama kojima smo okruženi” što je uticalo na njegov umjetnički izraz i prije upisivanja Fakulteta likovnih umjetnosti.

“Što se procesa rada tiče, intuicija je primarni faktor. Ta vrsta pristupa me štiti od upadanja u kolotečinu, manir ili predvidljivost. U tom procesu najvažnije je određeno unutrašnje stanje koje ostavlja prostora intuitivnom ispoljavanju. Trenutno se bavim istraživanjem alternativnih tehnika pečenja gline primijenjene na novonastale skulpture. Nadam se da će rezultati biti zanimljivi”, otkrio je on za “Vijesti”.

Vučković je rođen 1975. godine u Podgorici, a diplomirao je slikarstvo na FLU na Cetinju 2001. godine u klasi profesora Dragana Karadžića, a specijalističke studije završio na FLU u Beogradu, 2012. u klasi profesora Zorana Vukovića. Iako je akademski slikar, bavi se i kompjuterski generisanom slikom, fotografijom, eksperimentalnim zvukom, filmom. Član je Udruženja likovnih umjetnika Crne Gore od 2002. godine.

Neplanirani umjetnički susreti

Tokom posljednjih godina sve češće se organizuju umjetnička predstavljanja u nezvaničnim prostorima, van galerija, muzeja, što je, Vučković ističe, pozitivan trend.

“Primjetno je da postoji dosta ljudi koje zanima umjetnost i koji su zainteresovani da pogledaju, ali nemaju izgrađenu naviku da posjećuju galerije. Dešava se da su jedini ljudi koji posjete i pogledaju neku izložbu samo oni koji prvog dana dođu na otvaranje. S druge strane, ovakvi prostori kao što je Culture club okupljaju ljude različitog miljea koji tu relaksirano provode svoje vrijeme. Među njima se uvijek nađu oni koje privuče rad koji se nalazi u njihovoj blizini. Dobra je stvar što taj neplanirani susret često ostvari vezu između izloženog djela i posjetioca”, kaže on.

( Jelena Kontić )