Naučnici uspjeli da predstave nevidljivo - tamnu materiju
Vizualizacija je nemoguća jer tamna materija ne reaguje na svjetlost. Možemo je otkriti samo preko njenog gravitacionog uticaja koji ima na svjetlost, kao što, na primjer, ne vidimo vjetar, ali vidimo kako pomjera lišće i grane na drveću
Istraživači sa Univerziteta Harvard i Smitsonijan centra za astrofiziku izveli su jednu od najnaprednijih simulacija tamne materije do sada i vjeruju da su stvorili sliku ove neuhvatljive, „nevidljive“ supstance.
Tamna materija dugo je zbunjivala naučnu zajednicu, uprkos tome što čini oko 85 odsto cijelog svemira. Ona je sada u središtu najsavremenijih teorija o samom univerzumu i stoga je presudna za naše razumijevanje, slobodno se može reći, gotovo svega. Međutim, vizualizacija je nemoguća jer tamna materija ne reaguje na svjetlost. Možemo je otkriti samo preko njenog gravitacionog uticaja koji ima na svjetlost (kao što, na primjer, ne vidimo vjetar, ali vidimo kako pomjera lišće i grane na drveću).
Naučnici su pratili pretpostavljeni uticaj tamne materije na glaktičkoj skali i uočili kako formira oreole oko jata galaksija. Prema nedavnoj simulaciji koju su sproveli istraživači sa Harvarda, na čelu sa profesorom Ji Vangom, ovi oreoli tamne materije nastaju na svim masivnim skalama, od galaktičkih, pa sve do planetarnih.
Tokom petogodišnjeg istraživanja, razvoja i provjeravanja instrumenata za izradu simulacije, a u skladu sa jednom od vodećih teorija o tamnoj materiji, tim je pretpostavio da tamna materija ima masu otprilike 100 puta veću od mase protona i da se sastoji od slabo interaktivnih masivnih čestica (WIMPs). Za razliku svih prethodnih simulacija tamne materije, uspjeli su da postignu jako visoku rezoluciju. Otkrili su da, bez obzira na razmere, ovi oreoli imaju sličnu strukturu - sve su gušći prema centru i sve difuzniju ka periferiji. Manji oreoli planetarnih razmjera su premali da bi se otkrio njihov uticaj na okolnu svjetlost, ali potvrđuju drugu teoriju o tamnoj materiji - da ona emituje gama zračenje kada se njene čestice međusobno sudaraju.
„Ovi mali oreoli mogu se proučavati samo simuliranjem evolucije svemira u velikom superračunaru“, napominje profresor Vang.
Ukoliko se ova hipoteza potvrdi, ovo bi još jednom otvorilo misteriju gama-zračenja koje „svijetli“ u centru naše galaksije. Vjeruje se da galaktička jata u dubokom svemiru potiču od tamne materije.
„Ovo bi potvrdilo pretpostavljenu prirodu tamne materije, koja kaže da ona ipak nije potpuno tamna“, kaže koautor studije, Sajmon Vajt sa Instituta za astrofiziku „Maks Plank“.
Naučnici neprestano razvijaju i dorađuju modele u pokušaju da bolje razumiju ovu misterioznu materiju, ali ova najnovija simulacija može da pomogne usmjeravanju budućih istraživanja i ponudi još jedan trag na putu čovječanstva do objedinjene teorije svega.
( Vijesti online )