Velikani iz veznog reda: Božik, Didi, Ćavi, Pirlo... (1)

Čuveni pariski magazin “Frans fudbal” glasovima 170 novinara bira najbolji tim svih vremena, među kojima će se naći i dva defanzivna vezna.

Od 20 igrača, fudbalskih velikana koji su u konkurenciji za te pozicije, danas donosimo prvih 10.

JOŽEF BOŽIK: Jedan od ključnih ljudi moćnog, poslijeratnog Honveda. Odrastao je igrajući fudbal na poljanama budimpeštanskog predgrađa Kišpešta, zajedno sa komišijom i najvećim prijateljem - Ferencom Puškašom. Akter dvije nezaboravne pobjede Mađara protiv Engleske - 6:3 na Vembliju, 7:1 na Nepu, akter i „čuda u Bernu” - „laka konjica” je pravim čudom izgubila finale Svjetskog prvenstva 1954. od Njemačke.

DIDI: Jedan od najelegantnijih igrača u istoriji fudbala. Zvali su ga Princ Etiopije, iako je rođen u Rio de Žaneiru, a proslavio se u Fluminenseu i Botafogu. Kratko igrao i za Real Madrid, sa kojim je 1960. osvojio Kup šampiona. Izumitelj „suvog lista” - udarca prepunog felša, koji su nako njega koristili mnogi veliki fudbaleri. Svjetski prvak sa Brazilom 1958, kada je izabran za najboljeg igrača Mundijala, kao i 1962.

ĐOZEP GVARDIOLA: Nije uspješan samo kao trener - bio je i vrhunski plejmejker, od koga su polazile sve akcije. Oslonac Krojfove Barselone, koja je 1992. osvojila prvi od pet trofeja Lige šampiona.

LOTAR MATEUS: Legendarna njemačka desetka iz 80-ih i 90-ih godina prošlog vijeka. Igrao na pet svjetskih prvenstava - 1982, 1986, 1990, 1994. i 1998. Proslavio se na Mundijalu u Italiji 1990, kada je izabran za najboljeg fudbalera, pošto je donio „elfu” treću titulu svjetskog prvaka. Maradona ga je opisao kao najvećeg igrača protiv kojeg je igrao. Tokom karijere u Borusiji Menhengladbah, Bajernu i Interu, igrao na raznim pozicijama - čak i u odbrani.

ANDREA PIRLO: Zvali su ga „fudbalski Mocart”, neki su mu tepali „maestro”, za druge je bio „il professore”, za teće „arhitekta”... Dijelio lopte kao iz rukava. Imao je nevjerovatnu sposobnost da kontroliše tempo utakmice. Svjetski prvak sa Italijom 2006. Noseći dres Milana osvojio dvije Lige šampiona. Kada su ga mnogi otpisali, u jeseni karijere zablistao igrajući za Juventus.

FRANK RAJKARD: Jedan od najboljih zadnjih veznih u istoriji i jedan od najboljih fudbalera svoje generacije. Ključni šraf moćnog holandskog tima koji je 1988. osvojio titulu prvaka Evrope. Sa Milanom uzeo dva trofeja Kupa šampiona, a jedno finale je sam odlučio - 1990. protiv Benfike. Vratio se u Ajaks, sa kojim je, baš preko Milana, 1995. u Beču, osvojio još jednu Ligu šampiona.

KLARES SEDORF: Rođen na Surinamu, naučio da igra fudbal u Holandiji, gdje su ga doveli roditelji još kao dvogodišnjaka. Prvi i jedini igrač koji je osvojio Ligu šampiona sa tri različita kluba - sa Ajaksom, Real Madridom i Milanom. Pele ga je 2004. uvrstio na svoju listu od 100 najboljih živih fudbalera.

STIVEN DŽERARD: Liverpul ima nekoliko ikona, ali malo koji navijač crvenog kluba sa Mersisajda neće izabrati Džerarda za svog heroja. „Lokalni momak”, rođen u gradu Bitlsa, skoro cijelu karijeru proveo je u dresu Liverpula - odigrao preko 500 mečeva, postigao 120 golova. Posljednju sezonu karijere proveo je u LA Galaksiju. Pokretač „čuda u Istanbulu” - najvećeg preokreta u finalima Lige šampiona, kada je Liverpul nadoknadio 0:3 protiv Milana u drugom poluvremenu, i slavio penalima.

ŽAN TIGANA: Njegova radna etika, izdržljivost, ali i fudbalsko znanje, bili su primjer mnogim igračima. Rođen u Bamaku (Mali) cijelu igračku karijeru proveo je u Francuskoj, noseći dres Tulona, Liona, Bordoa i Marseja. Sa Platinijem, Fernandesom i Žiresom činio takozvani „magični skver” francuske reprezentacije, koja je 1984. postala prvak Evrope.

ĆAVI ERNANDEZ: Možda i najbolji zadnji vezni svih vremena. Otjelotvorenje tiki-taka stila, kojim je Barselona harala Evropom od 2006. do 2015, kada je osvojila četiri Lige šampiona. Ćavi je uz to bio svjetski i dvostruki evropski prvak sa Španijom. Obožavan ne samo zbog fudbalskog znanja, već i zbog radne etike i izuzetno skromne ličnost.

( Danilo Mitrović )