Zašto Crna Gora nema faktor domaćeg terena: Tako blizu, a ipak dovoljno daleko

Crna Gora je sinoć izgubila od Norveške u 3. kolu grupe G kvalifikacija za Svjetsko prvenstvo, čime se još jednom potvrdilo da domaći teren nije značajna prednost naše reprezentacije u duelima sa selekcijama koje su u istoj ravni, ili u rangu (rangovima) iznad.

Jasno je da navijači i publika, osjećaj pripadnosti i podrške, čine da taj faktor bude izražen, ali i kada je stadion bio pun, a atmosfera „užarena“, rijetko kada se događalo da crnogorski tim nadmaši protivnika, pa i sebe, bude „bolji nego što jeste“...

Posljednja pobjeda kod kuće protiv rivala koji ne spadaju u red velikih favorita i nisu fudbalske velesile (kao što je i Norveška) ostvarena je još u septembru 2017. godine, kada je Jovetić na centaršut Marušića efektnim golom glavom srušio Rumuniju (1:0) u kvalifikacijama za Svjetsko prvenstvo 2018.

Mjesec kasnije pod Goricom je igrala Danska, jača od Rumunije, ali opet – ne i evropski „superteškaš“. Šanse da se Crna Gora umiješa u borbu za baraž još teorijski postojale, a gosti su pobijedili golom Eriksena i ugasili sve nade.

U tom kvalifikacionom ciklusu u Podgorici je slavila i Poljska (2:1)...

Zatim su u Ligi nacija bolji bili i Srbija (2:0) i Rumunija (1:0), kasnije, u siromašnim kvalifikacijama za EURO, Češka (3:0) i Engleska (5:1) dominantno su došle do bodova, dok su po bod uzeli i Kosovo i Bugarska...

Vraćajući se u nešto dalju prošlost, pamte se porazi od Ukrajine (4:0) i Austrije (3:2), Italije još prije 13 godina (2:0).

Crna Gora je na domaćem terenu uglavnom dobijala selekcije od kojih jeste (osjetno) bolja, rijetko kada one koje bi trebalo da iznenadi (Švajcarska 1:0, Vels 1:0, Rumunija 1:0 – dva gola Vučinića, jedan Jovetića), bilo je i pozitivnih remija, sa Engleskom (2:2, 1:1), Poljskom (2:2), Švedskom (1:1), Republikom Irskom (0:0).

Kao da je „sudbinu“ crnogorskog tima na domaćem terenu odredila prva takmičarska utakmica u istoriji, u kojoj je Bugarska, 6. septembra 2008. godine, srećno, golom Georgijeva iz slobodnog udarca u 94. minutu došla do 2:2...

Nije lako igru kakva je fudbal svesti u teoriju i naći objašnjenje za nešto što je toliko nepredvidivo i što se ne može uokviriti u taktičke zamisli i planove.

Ono što jeste pravilo, sa izuzecima – u svakoj igri najčešće pobjeđuje onaj koji je bolji u tom trenutku, ima više dobrih igrača, ima više sampouzdanja, iskustva, uigraniji je, čiji trener izabere prave fudbalere za ono što želi da mu tim pokaže... U fudbalu se najčešće dobije ono što se zasluži.

Takođe, u igri kakva je fudbal često odluči bukvalno jedan detalj.

Kao što je Georgijev prije skoro 13 godina pogodio tamo gdje Poleksić nije očekivao, tako je Jovetić prije četiri glavom naciljao desni ugao rumunskog gola, ili Vučinić koji je 2010. klasom matirao Velšane i Švajcarce.

I te utakmice mogle su da imaju drugačiji epilog, kao što je i Crna Gora sinoć možda mogla da izbjegne poraz od Norveške da nije bila tako uplašena u prvom poluvremenu, da je Jovetić u dobrom drugom poluvremenu bio precizan kao protiv Rumuna...

Isto tako, način na koji su Norvežani osvojili Podgoricu, podsjetio je na mečeve sa Danskom, Poljskom, Srbijom, Austrijom – tako blizu, a ipak, prilično daleko.

Prošlost je, dakle, pokazala da je mnogo toga potrebno da se sklopi da bi Crna Gora na svom, naravno i na gostujućem terenu, pobijedila selekcije „sa kojima može da se igra“.

A to je osnovni uslov u borbi za plasman na veliko takmičenje.

( Aleksandar Radović )