Živio za izlazak pred publiku

Slavni pjevač Đorđe Marjanović preminuo je za vikend u 90. godini od posljednica zaraze koronavirusom.

Kako prenose srpski mediji, bio je priključen na respirator i ljekari su se prethodnih dana borili za njegov život.

Marjanović je najveća nekadašnja jugoslovenska i srpska muzička zvijezda čija karijera traje više od pola vijeka.

Prvi je pjevač koji je imao zvanične klubove obožavalaca u bivšoj Jugoslaviji, a oni su se zvali “Đokisti”.

Rođen je u Kučevu 1931. godine. U Požarevcu je završio gimnaziju, a potom je napustio studije farmacije u Beogradu. Ubrzo počinje da radi kao statista, između ostalog i u JDP-u.

Prvi put je nastupio kao pjevač na audiciji koju je organizovalo Udruženje džezista Srbije.

Prvu ploču “Muzika za igru”, objavio je za PGP-RTB 1959. godine u 28. godini života i ona je prodata u 11.000 primjeraka.

Naredne godine počinje karijeru u Sovjetskom Savezu, gdje je bio veoma popularan i gdje je održao koncerte sa brojnom publikom.

Zbog njega su izbijali neredi i demonstracije, jedini je pjevač koji je održao koncert šapatom, a prvom pravom jugoslovenskom muzičkom zvijezdom načinilo ga je ponašanje na sceni. Izazvao je revoluciju u zabavnoj muzici.

On je prvi pjevač zabavne muzike u Jugoslaviji koji je tokom izvođenja padao na koljena, plakao, valjao se po bini, bacao sako u publiku... Topio je srca mase svojom scenskom i pjevačkom pojavom, držanje mikrofona u mjestu nije dolazilo u obzir, kad je o njemu riječ i to mu je donijelo ogromnu popularnost.

Događaj koji se i danas prepričava zapisan je 1961. godine u tadašnjem Domu sindikata. Na takmičenju “Zlatni mikrofon”, po mišljenju publike nepravedno mu je oduzeto prvo mjesto i nezadovoljni „Đokisti“ su na Trgu Marksa i Engelsa (danas Trg Nikole Pašića) napravili demonstracije i ulične nerede, tako da je milicija morala da interveniše. Da bi nekako smirio razbjesnjelu masu, Marjanović se popeo na krov automobila i zapjevao pred obožavaocima.

Đorđe Marjanović ima dva muzeja. Prvi se nalazi u njegovom rodnom Kučevu, a drugi, sa 300 eksponata, u Moskvi, vlasništvo je „Đokiste“ Nikolaja Larena, koji je pratio Đorđa na svim koncertima, od Moskve, preko Minska i Sibira, do Vladivostoka.

Pojavio se u nekoliko filmova i televizijskih serija, uglavnom igrajući sebe.

Učestvovao je na gotovo svim jugoslovenskim festivalima zabavne muzike - Beogradsko proleće, Pjesma leta, Splitski festival, Zagrebački festival i drugi.

Ostao je upamćen po mnogim hitovima, među kojima su “Zvižduk u osam”, “Lazarela”, “Romana”, “Moje ludo srce”...

Pratile su muzičku legendu i teške situacije, a najpoznatija javnosti dogodila se na koncertu Lepe Brene u Melburnu. Naime, 14. aprila 1990. je doživio moždani udar na sceni kad je bio gost na tom koncertu. Udar je doživio dok je pjevao pjesmu „Mene nema ko da žali“. Poslije toga jedno vrijeme nije mogao uopšte da priča, ali mu se kasnije govor povratio u izvjesnoj mjeri. Uprkos bolesti, na insistiranje svojih obožavalaca priređivao je koncerte uglavnom sa gostima i na plejbek izvodio svoje stare hitove. Pojavljivao se i na koncertima drugih pjevača i kao gost na televiziji.

Od publike se oprostio u maju 2004. godine, koncertom u Centru Sava.

Povodom njegovog 75. rođendana, Kulturno-obrazovni program RTS-a napravio je seriju “K’o nekad u osam” od pet epizoda o njegovom životu i karijeri, čija je promocija održana u Ruskom domu, uz prisustvo delegacija Rusije, Belorusije i Ukrajine.

Za njegov 80. rođendan, u oktobru 2011, u Domu sindikata u Beogradu održan je kocert “Milordu s ljubavlju”.

Na oduševljenje publike, u junu 2016, pojavio se na festivalu “Pesma leta” u Smederevu i na plejbek izveo pjesme “Zvižduk u osam”, “Romana” i “Nikad nije kasno”.

Đorđe Marjanović je dobitnik velikog broja nagrada i priznanja, među kojima su Zlatni mikrofon Radio Beograda (2016), Sretenjski orden trećeg stepena (2015), Zlatna plaketa Beograda. Mihail Gorbačov, predsjednik Sovjetskog saveza, dodijelio mu je Orden za učvršćivanje prijateljstva i širenje kulturnih veza između Jugoslavije i SSSR.

Mnoge kolege oprostile su se od Marjanovića.

“Tuga je što nizu nema kraja. Toliko ljudi umire na svakodnevnom nivou, da to nije normalno. Kad ih je ovoliko poznatih, mogu da mislim koliko ima onih koji nisu. Đorđe je za Jugoslaviju i Srbiju ono što je Elvis za Ameriku. On je ovdje bio prvi roker kad na našim prostorima nije bilo ni “r” od rokenrola. Pravio je šou na bini, bacao sako u publiku. Imao je izuzetne nastupe i harizmu. Đorđe je prvi pjevač koji je imao svoje fanove. Stanovao je na Terazijama, ulaz pored “Muzičkog magazina” bio je pokriven izrazima ljubavi prema njemu, njegovi obožavaoci su nosili transparente. Prokrčio je put mnogima koji su kasnije došli. Jako mi je žao što nas je napustio, ali, iza njega je mnogo toga ostalo. Beograd i Srbija bi trebalo da mu se oduže na najveći mogući način, on je nacionalni heroj”, smatra Srđan Marjanović.

“Vječna slava dragom Đorđu Marjanoviću, legendi, našem velikom prijatelju, uzoru, ocu scenskih nastupa. Veoma sam potresen. Cjeloj ‘Ribljoj čorbi’ je bila ogromna čast kad veliki Đorđe dođe da nas sluša. Imao je uvijek rezervisano najbolje mjesto u prvom redu. Imao sam tu rjetku sreću da snimi dva moja teksta, i nevjerovatnu čast da sa velikim uspjehom pjeva ‘Anđela’, preimenovanog u ‘Molitvu’, na ruskim turnejama. Posjetili smo jednom Eli i njega u Kučevu. Na prvom javnom nastupu u životu, u Učiteljskom domu u Čačku, pjevao sam ‘Zvižduk u 8’. Od Đorđa sam mnogo naučio”, kazao je Bora Đorđević frontmen Riblje čorbe.

Osnivač i gitarista YU grupe Žika Jelić pamti početke Đorđa Marjanovića.

“Pamtim njegove početke i nevjerovatnu popularnost koju je imao šezdesetih godina. Nezaboravan je koncert u Domu sindikata, kada je pružio priliku tada mladoj rokenrol grupi ‘Siluete’. U SSSR-u su ga zvali Žorž. Tamo je bilo dovoljno samo spomenuti njegovo ime pa da nastanu ovacije. Poslije onog što mu se desilo u Australiji sretao sam ga na nekim svečanostima, i kratko bismo popričali. Mnogo je ostavio iza sebe, starije generacije to znaju, a mladi mogu samo da pretpostave koliko je bio popularan. Ostao je veliki, do posljednjeg dana”, kaže Jelić.

Minja Subota tvrdi da je Marjanović živo za izlazak pred publiku.

“Tačno je znao kako da razveseli ljude, prenese im emociju, učini im bolji život na tih dva ili tri sata koliko je nastupao. Ono što je bio Elvis u Americi i na Zapadu, Ðorđe Marjanović je bio u Sovjetskom Savezu, voljen i obožavan. Njegovi nastupi bili su neka vrsta veze sovjetske publike sa zapadnom pop kulturom i rokenrolom”, podjetio je Subota.

( Marija Vasić )