San njemačke “semafor-koalicije” o evropskoj republici

Kako bi SPD, Zeleni i Liberali (FDP) željeli da iskoriste vrijeme u budućoj njemačkoj vladi da bi realizovali novu EU i imigracionu politiku, postaje veoma jasno kad se baci pogled na njihov koalicioni sporazum: legalnu imigraciju treba još više povećati tako što će neevropljani, koji traže posao, odmah dobijati vize čak i ako nemaju pozivnicu za posao ili ako uopšte nemaju školsku spremu.

Za odbijene tražioce azila trebalo bi da se ubrza zasnivanje radnog odnosa i legalizacija boravka. A buduća vlada želi da izdaje njemačke pasoše strancima posle samo pet godina, a dobro integrisanim ljudima posle samo tri godine.

Njemačka država, u čije bi građane crveno-zeleno-žuti željeli da pretvore mnogo imigranata, trebalo bi u budućnosti utopiti u novu EU republiku. A na tzv. Konferenciji o budućnosti Evrope - o kojoj nijedan Evropljanin van politički maskimalno informisanih krugova ne zna baš ništa - nemačka “semafor-koalicija” želi da drastično promijeni sadašnje EU ugovore.

Prema koalicionom sporazumu, Konferencija (koja se već od aprila ove godine održava kroz mnoge pojedinačne događaje i u promjenjivom sastavu učesnika, a rad treba da okonča u aprilu 2022) trebalo bi da "bude finalizovana u sazivanju EU-ustavotvorne skupštine, a u daljem razvoju da stvori Evropsku Saveznu Državu.”

Tačno je da van lijevo orijentisanog liberalnog miljea u Njemačkoj malo koji Evropljanin osjeća bilo kakvu potrebu da zamijeni svoju istorijsku i tradicionalnu nacionalnu državu nekakvom postnacionalnom državnom strukturom. Ali njemački SPD, Zeleni i Liberali smatraju da bi to predstavljalo napredak.

Buduća njemačka ministarka spoljnih poslova, Annalena Baerbok iz Zelenih, rekla je još 2019. za FAZ šta ova Evropska Republika - u osnivanju - treba da postigne: „Ona brine o socijalnoj zaštiti, unutrašnjoj bezbjednosti, odbrani.“ Zatim kaže „Evropski parlament biva centralno mjesto za sve evropske odluke, predlaže i donosi zakone”. Na nacionalnom nivou ili u gradovima i selima treba još ostaviti samo ona ograničena ovlašćenja, koja na ovom nižem nivou mogu biti bolje odrađena. Kada je „Zeit” u proljeće 2020. pitao budućeg kancelara Olafa Scholza (SPD): „Da li Vi to imate na umu Sjedinjene Evropske Države?“, on je odgovorio: „Njemački SPD to zagovara još od 1925. godine“.

U svom izbornom programu njemački liberali (FDP) se takođe zalažu za „Evropsku uniju kao saveznu državu“. Na „evropskom referendumu” građani treba da „donesu odluku i stvore osnovu za federalnu i decentralizovanu evropsku saveznu državu”. Ovaj put je „antimodel za ponovno vraćanje Evrope u male nacionalne države s jedne strane ili stvaranja centralizovane evropske superdržave s druge strane“.

Znači i FDP želi da Savezna Republika Njemačka bude apsorbovana u novu evropsku državu pod uslovom da nije snažno centralizovana, kao Francuska, već decentralizovana, kao današnja njemačka savezna država, koja se sastoji od 16 saveznih država, koje sve imaju svoje državne vlada, parlamente i ustave.

Prije posljednjih njemačkih izbora, FDP je vodio kampanju za drugačiji kurs od SPD-a i Zelenih u vezi sa tačkom koja je odlučujuća za suverenitet SR Njemačke, a to je suverenitet nad korišćenjem poreskih prihoda. FDP se založio da kreditno zaduživanje institucija EU - koje zagovaraju ljevičarske partije i Merkelin CDU/CSU - nakon okončanja pandemije korone ostane jednokratna krizna mjera u cilju pomaganja ekonomski slabih EU država.

Francuska, Italija i druge zemlje već odavno pozivaju da se fond pomoći za koronu - koji je napunjen sa 807 milijardi eura - proširi u trajni investicioni budžet EU. Pošto Njemačka ima daleko najveći poreski prihod od svih evropskih zemalja, ovi planovi prvenstveno podrazumijevaju finansiranje Evrope kroz buduće njemačke poreske prihode.

SPD i Zeleni već dugo zahtijevaju stvaranje trajnog investicionog budžeta EU. Budući kancelar Scholz u vezi sa korona-fondom govori već dugo o „Hamiltonovom momentu“ za EU ​- podsjećajući na bivšeg ministra finansija SAD Alexandra Hamiltona, koji je, u razvoju Sjedinjenih Država u saveznu državu, kreditno zaduživanje države sa pojedinačnog digao na savezni nivo.

Kad je njemački privredni dnevni list „Handelsblatt” dvije nedjelje prije saveznih izbora pitao Scholza da objasni šta misli pod “Hamilton momentom”, on je rekao: „Hamilton je u to vrijeme dao američkoj saveznoj državi mogućnost da generiše sopstvene prihode - to je bio pravi Clou i to je bio temelj za moje poređenje”. Što se tiče korona-fonda, budući kancelar je rekao: „U nekom momentu će slijediti faza 2, u kojoj se otplaćuju krediti. EU za ovo treba da ima sopstvene prihode, a upravo to je naš sljedeći zadatak.”

Prema mišljenju većine posmatrača, Scholz je pobijedio na izborima prije svega zbog obećanja o povećanju minimalnih plata i penzija te zato što je, poput Angele Merkel (CDU), uspješno stvarao utisak ozbiljnosti i kontinuiteta. Ali budućeg kancelara niko ne može optužiti da je krio svoje planove da SR Njemačku utopi u nekakvu EU-saveznu državu.

Međutim, koalicionim sporazumom nove njemačke vlade se izbjegava, vjerovatno na insistiranje FDP-a, preciziranje daljih konkretnih transfera suvereniteta ili „integracionih koraka“ u pravcu unije dugova i ovlašćenja Brisela za naplatu poreza. No, činjenicu da Evropska komisija prvi put može da se zaduži preko korona-fona i da se ponaša kao država, njemačka “semafor-koalicija”, za razliku od odlazeće vlade koju predvodi CDU/CSU, ne vidi više kao singularnost nego kao nešto blaži „temporalno i što se sume tiče ograničen instrument“. Ova formulacija u koalicionom sporazumu otvara široki manevarski prostor u realizaciji.

Međutim, po njemačkom “semaforskom” koalicionom sporazumu, Njemačka i druge zemlje EU bi trebalo da se u korist Brisela odreknu ključnog instrumenta nacionalne suverenosti u spoljnoj i bezbjednosnoj politici - svog prava veta. Načelo jednoglasnosti svih država članica treba zamijeniti principom većinske odluke. Do sada nijedna država EU ne može biti primorana da usvoji spoljnu i bezbjednosnu politiku za koju smatra da je pogrešna.

Ako se nekim čudom desi ono što je vrlo malo vjerovatno: da se i druge države EU, poput njemačke vlade, odreknu svog prava veta, to bi moglo da ugrozi neke od fundamentalnih smjernica njemačke spoljne politike. Istovremeno: takve diskusije bi bile okončane ako se SR Njemačka utopi u postnacionalnu EU-saveznu državu.

(Die Welt)

Prevod: Mirko Vuletić

( Marcel Leubecher )