Zgažena riječ

Ovi izvodi iz prve glave Jevanđelja po Jovanu bi trebalo da budu podsjetnik i vjernicima i nevjernicima kakva je moć riječi - logosa, tog svepočetka koji je u neprekidnom trajanju. Logos je stariji od hrišćanstva i višeslojan u svom značenju. U Homerovim spjevovima se koristi da označi riječ, iskaz, govor, razum, um, učenje, istinu, zakonitost… Stari Grci su vjerovali da sve što je bilo, sve što jeste i sve što će biti ima svoj tajanstveni logos, odnosno govor.

Snaga riječi i govora su utkani i u crnogorsku istoriju. Do riječi se držalo, njome se mjerilo čojstvo, koje je važan dio svijetle crnogorske tradicije. No, čini se da je danas malo ostalo i od svjetla koji je za vjernike logos unosio, ali i od skoposti kao legitimacije onih koji treba da vide više i dalje, pa i da vode građane i građanke ka boljem.

Živimo doba endemske devalvacije riječi, i posljedičnog gotovo svakodnevnog širenja govora mržnje i jezika netolerancije. Riječ i govor su počeli unositi tamu koja nam kao pojedincima i kao društvu zamagljuje vidik, a institucije ne pokazuju adekvatan stepen prepoznavanja opasnosti koja ispunjava tu tamu.

Zakonodavni okvir postoji i usklađen je sa međunarodnim preporukama. Međutim, sudska praksa upućuje na nedovoljno odgovornu kaznenu politiku koja dominantno kroz prekršajne postupke i novčane kazne sankcioniše prijave koje se odnose na govor mržnje. Ne postoji ni sistemsko niti institucionalno uvezivanje predmeta koji se odnose na govor mržnje, na što opominju i relevantni međunarodni izvještaji. Nezvanični papir Evropske komisije o stanju u oblasti vladavine prava iz maja 2021. godine konstatuje rast prijava o religijskim i etnički motivisanim napadima, zločinima počinjenima iz mržnje i govoru mržnje. Dodatno, borba protiv govora mržnje u Crnoj Gori se prioritizira i kroz poruke visokih zvaničnika međunarodnih međuvladinih organizacija.

Takođe, medijski izvještaji ukazuju da je tokom 2019. i 2020. godine trećina prijava odbačena, dok su incidentne osuđujuće presude, i to najčešće simboličnog karaktera, odnosno svega dvije presude koje su uključile i zatvorske kazne.

Mediji su osobito značajni u širenju ili ograničavanju govora mržnje. Agencija za elektronske medije, početkom ove godine, privremeno je zabranila reemitovanje određenih emisija sa Happy TV, čije je sjedište u Srbiji. AEM “je imao u vidu da se u navedenim programskim sadržajima koristi pogrdno, uvredljivo ili uznemiravajuće izražavanje koje podstiče intenzivne negativne emocije, iskazivanje neprijateljstva ili želju za diskriminacijom, kao i omalovažavanje ili obezvređivanje pripadnika crnogorske nacionalnosti, negiranjem njihovog nacionalnog identiteta i posebnosti,” stoji u zvaničnom saopštenju ovog regulatora. No, time problemi nisu riješeni, jer “srećna” TV iz regiona ima sljedbenika koji revnosno siju ili raspiruju govor mržnje u Crnoj Gori, ali to, nažalost, ostaje van domena intervencije i regulatora i samoregulatora.

Istraživanje američkog Nacionalnog demokratskog instituta (NDI), iz avgusta 2020. godine, ukazuje da više od četvrtine građana i građanki slobodu izražavanja pozicionira kao stub funkcionalne demokratije. Istovremeno, gotovo 90% njih je izrazilo zabrinutost zbog govora mržnje u izbornoj kampanji. Na to se, nakon izbora, nadovezuje rastući trend govora mržnje, javnog slavljenja ratnih zločinaca, lavina najprizemnijih uvreda i kleveta prema neistomišljenicima, kao i nikad izraženija mizoginija, a posebno prema ženama u javnoj sferi.

Brojni su i primjeri zvaničnika koji biraju ovaj “izraz” za javne “polemike”, koje imaju više karakter ad hominem napada i pokušaja diskreditacije onih prema kojima se to personalno upućuje ili struktura/organizacija kojima pripadaju, nego argumentovanih rasprava.

Takođe, i izjavljeni govor mržnje postaje još veći problem ukoliko mu se da medijska pažnja, odnosno ukoliko se dozvoli da takav govor bude nekritički distribuiran ka čitaocima/gledaocima/slušaocima, a što se dešava kroz pojedine crnogorske medije.

Osim što u govoru mržnje, ili afirmaciji onih koji su prepoznati po ovom govoru, prednjače političari, brine što i u obrazovni sistem i institucije kulture ulaze reprezenti takvog „novogovora“. Na drugoj strani, ohrabruju sve češće javne osude koje u razvijenom demokratskom društvu vode do smjena, ostavki ili otpuštanja takvih lica, ali u crnogorskom kontekstu to, još uvijek i nažalost, ima ograničen uticaj.

Selektivnost u adresiranju govora mržnje od strane nadležnih institucija nije dobar put. Tužilaštvo se djelimično pokazalo efikasnim u određenim individualnim slučajevima, ali nikada kad je govor mržnje ispoljen od strane javnih ličnosti ili nosilaca javnih funkcija, odnosno do sada nijesu zabilježene takve presude iako je u pojedinim slučajevima nesumnjivo bilo elemenata prekršajne, ali i krivične odgovornosti. Podsjećanja radi, poslanicima je garantovan imunitet od krivične odgovornosti, ali oni i dalje mogu biti prekršajno gonjeni, a što bi moglo imati i šire preventivno dejstvo.

Konačno, potcjenjivanje ovog problema samo generiše druge slične, poput rasizma čiji smo izraz nedavno imali i u odnosu na djecu afričkog porijekla u Podgorici. A u duboko polarizovanom crnogorskom društvu govor mržnje može, u situacijama naglašenih tenzija, dovesti i do eskalacije drugih vidova nasilja. Zato je važno da na vrijeme počnemo razgrtati tamu u koju nas je govor mržnje uveo i uspostavljati princip nulte tolerancije prema onima koji ga zastupaju. Time jedino možemo revitalizovati riječ, logos sa kojim sve počinje i razum koji treba da nas vodi u progres. Odgovornost za to nosimo svi.

(CIN-CG)

( Daliborka Uljarević )