Kako je Evropa postala zavisna od ruskog gasa: I na vrhuncu Hladnog rata, isporuke su bile stabilne

Kada je, kao reakciju na rusku invaziju na Ukrajinu, Evropska unija (EU) uvela do tada nezabilježen broj sankcija Rusiji, te stroge mjere nisu obuhvatale isporuku energenata.

Kako je objasnio nemački kancelar Olaf Šolc: "U ovom trenutku, snabdijevanje Evrope energijom za proizvodnju toplote, mobilnost, snabdijevanje električnom energijom i industriju ne može se obezbediti na bilo koji drugi način".

Istovremeno, isključenje prirodnog gasa u Evropi ne bi koristilo ni Rusiji.

Već decenijama Rusija kao najveći svjetski izvoznik prirodnog gasa snabdijeva Njemačku - najveću evropsku ekonomiju.

Stručnjaci su godinama smatrali da se mnogo bliže partnerstvo u prirodnom gasu između Rusije i Evrope zasniva se na trima čvrstim osnovama: ogromnim resursima gasa, postojećoj infrastrukturi i "energetskom partnerstvu" Rusije i Evropske unije (EU), koji su uspostavljeni još tokom Hladnog rata, kada se trgovina razvila uprkos političkom protivljenju, dijelom i zato što su zapadnoevropske vlade vjerovale da gas može biti sila mira, partnerstva i prosperiteta.

Rat u Ukrajini je značio preispitivanje decenija energetske politike u kojoj je jeftini gas iz Rusije podržavao evropsku ekonomiju.

Radio Slobodna Evropa je objavio pregled po decenijama koji pobliže objašnjava energetske veze EU sa Rusijom.

1950-te

Moderna istorija prirodnog gasa na zapadnom dijelu kontinenta počela je 1959. godine otkrićem gasnih polja u holandskom Groningenu. Kasnije su izvorišta pronađena u Velikoj Britaniji, pa potom i u Norveškoj.

Prije toga vrlo ograničene količine sovjetskog gasa izvozile su se u Poljsku još kasnih četrdesetih godina prošlog vijeka. Ideja o značajnijem uvozu u Zapadnu Evropu tada se mnogima činila nerealnom.

Fokus sovjetske proizvodnje gasa geografski se premještao s Volge, Sjevernog Kavkaza i Ukrajine, prema Sibiru, što je značilo dodatnih nekoliko hiljada kilometara udaljenosti.

Ipak, upravo s otkrićima na tim širokim sibirskim poljima, Sovjetski Savez je - kao uostalom i današnja Rusija - imao najveće svjetske rezerve prirodnog gasa.

U isto vrijeme, mijenjala se i evropska politička i ekonomska klima.

Zapadnonjemački kancelar Konrad Adenauer posjetio je Moskvu još 1955. godine i diplomatske veze dvije države su uspostavljene. Uslijedili su trgovinski sporazumi iz 1958. i 1960.

1960-te

Napredak u tehnici eksploatacije gasa i tehnologiji za njegovu distribuciju 1960-ih godina omogućio je otvaranje bogatih gasnih polja u SSSR-u. S druge strane, poslijeratna rekonstrukcija Evrope podstakla je potražnju za prirodnim gasom. Tada počinje upotreba ruskog gasa u Evropi.

Evropljani su počeli da razmatraju daljinske gasovode iz Sibira, te su zapadnu industrijsku opremu i tehničko znanje učinili dostupnim Sovjetskom Savezu. Krutost komunističkog sistema značila je da je bila potrebna skoro decenija za pokretanje proizvodnje.

U međuvremenu, dogodile su se brojne geopolitičke promjene i odnosi Moskve i Zapada prolazili su kroz različite faze, ali je saradnja između Rusije i Evrope u sektoru prirodnog gasa ostala poprilično konstantna. Čak i na vrhuncu Hladnog rata, isporuke su bile stabilne.

Zastupljenost gasa iz Rusije širom Evrope nije se dogodila preko noći. Tokom šezdesetih, dakle, postavjaju se cjevovodi za isporuku, najprije preko satelitskih država tadašnjeg Sovjetskog Saveza.

I kako je Sovjetski Savez počeo da razvija naftovode i gasovode ka Evropi, izgledi evropske energetske zavisnosti od Moskve postali su posebna briga u Vašingtonu. Pojedini analitičari ocjenjuju i da je ovo pitanje imalo potencijal da podijeli Sjedinjene Američke Države i njene saveznike s druge strane Atlantika.

Dok su se SSSR i SAD takmičile za poslijeratnu hegemoniju, pojedini američki analitičari upozorili su na "sovjetsku ekonomsku ofanzivu".

U tom periodu Zapadna Evropa je uvozila samo šest odsto svoje nafte iz sovjetskog bloka.

Kada je šezdesetih zapanjujuće bogatstvo ruskih gasnih resursa postalo očigledno, i potražnja za cijevima velikog prečnika je porasla. Upravo je Zapadna Njemačka obezbijedila cijevi za gasovod Družba koji je - kao najduži na svijetu - otvoren 1964. uprkos Kenedijevom embargu.

1970-te

Sedamdesete su donijele novi nivo saradnje. Povećana je količina ruskog prirodnog gasa koji ulazi u Evropu. Potrošnja je brzo skočila, a gas se pokazao jeftinijim i ekološki čistijim od uglja ili nafte.

Ogromne rezerve gasa, uz jeftinu cijenu, Rusiji su davale tržišnu prednost u odnosu na druge zemlje proizvođače, pa je vrlo brzo počela da obezbjeđuje skoro polovinu potrošnje u evropskim državama, među kojima su velike ekonomije poput Njemačke i Italije.

Između 1970. i 1980. isporuke sovjetskog gasa Zapadnoj Evropi porasle su sa 3,4 milijarde na 26 milijardi kubnih metara. Do 1990. izvoz gasa je porastao na 109 milijardi kubnih metara, sa 63 milijarde m3 uvoza, bila najveći kupac sovjetskog gasa.

Kako je došlo do toga?

Istočna politika (Ostpolitik) zapadnonjemačkog kancelara Vilija Branta otvarala je odnose zemlje s njenim istočnim susjedima. To je otvorilo put istorijskom sporazumu između Zapadne Njemačke i Sovjetskog Saveza 1970. godine, kojim je Zapadna Njemačka pristala da produži Transgas, produžetak gasovoda Sojuz, preko Češke.

U zamjenu za gas, Zapadna Njemačka bi snabdijevala cijevi, kao dio mnogo šireg aranžmana poznatog kao "cijevi za gas". Uvoz gasa iz Sovjetskog Saveza, dakle, plaćan je izvozom čeličnih cijevi u drugom pravcu. Ruski gas tekao je ka Njemačkoj i sa jedne i druge strane Berlinskog zida.

Njemački uvoz sovjetskog gasa konstantno je rastao tokom cijele decenije, a naftna kriza sredinom 1970-ih značila je da se pojedine dalje diverzifikuju i usmjeravaju ka prirodnom gasu kao izvoru energije. Mnogi ocjenjuju da je profitirao Sovjetski Savez.

U Vašingtonu to, naravno, nije primljeno s oduševljenjem.

1980-te

Uz finansiranja sa Zapada, od 1982 do 1984. građen je Transsibirski gasovod. On je dopunio transkontinentalni sistem za transport gasa Zapadni Sibir-Zapadna Evropa koji je postojao od 1973.

Vašington se protivio tim planovima, plašeći se da će Zapadna Evropa postati zavisna od sovjetskih zaliha gasa, što bi dalje Kremlj stavilo u poziciju moći, to jest da bi prihode od izvoza gasa upotrijebio u vojne svrhe. Zabrinutost koja je aktuelna i četiri decenije kasnije, ponajviše zbog ruske invazije na Ukrajinu.

U decembru 1981. SAD su uvele sankcije kojima su zabranili američkim kompanijama da u Sovjetski Savez izvoze opremu neophodnu za izgradnju gasovoda. Zapadnoevropski saveznici Vašingtona su, međutim, odbili da bojkotuju gasovod.

Novi gasovod završen je 1984. godine.

I dok je Sovjetski Savez razvijao domaću alternativnu tehnologiju kompresora i cijevi - ključnu za transport gasa - evropske zemlje nastavile su da prodaju tehnologiju koju Sovjeti nisu mogli da proizvode kod kuće.

1990-te

Uoči raspada Sovjetskog saveza Ministarstvo za gasnu industriju SSSR-a pretvoreno je u ogromnu državnu korporaciju Gasprom. Tokom devedesetih veći dio te kompanije je privatizovan. Time je obezbijeđeno neprekinuto snabdijevanje Evrope gasom uprkos kolapsu SSSR-a.

Privatizacija tokom 1990-ih dovela je do toga da su i druge kompanije stekle uporište u ruskoj gasnoj industriji, međutim ta diverzifikacija vlasništva nije dugo trajala. Nakon što je postao predsjednik Rusije 2000. godine, Vladimir Putin vratio je Gasprom pod skoro potpunu državnu kontrolu.

2000 – 2010.

U novom milenijumu određivanje cijena prirodnog gasa u Evropi postepeno je prešlo s relativno dugoročnih ugovornih cijena (uglavnom povezanih s cijenom nafte) na konkurentne cijene zasnovane na tržištu.

Bilježe se i prve značajnije krize. Tokom 2006. i 2009. sporovi Moskve i Kijeva doveli su do prekida isporuka. Drugo gašenje trajalo je gotovo dvije sedmice, usred zime. Pjedine zemlje u Srednjoj Evropi i na Balkanu morale su da racionalizuju gas, zatvore fabrike i prekinu snabdijevanje strujom.

Sredinom te decenije, naime, Ukrajina je još uvijek primala iste, subvencionisane, isporuke iz Rusije. Međutim, poslije Narandžaste revolucije 2004. kada na vlast u Kijevu dolazi struja koja je težila bližim odnosima sa zapadnim zemljama, Gasprom je tražio od Ukrajine da plati pune tržišne stope za gas.

Rusija je potom ograničila protok - ostavivši samo dovoljno da ispuni ugovore sa zemljama iz Zapadne Evrope. Mnogi su to protumačili kao pokušaj destabilizacije nove, prozapadne vlade u Kijevu.

Ovaj narativ iskorišćen je kao osnova za tvrdnje da je Ukrajina nepouzdana tranzitna zemlja, što je pomoglo u izgradnji podrške za novi gasovod pod nazivom Sjeverni tok koji je direktno kanalisao gas iz Rusije u Njemačku - preko Baltičkog mora, zaobilazeći sve zemlje između.

Sporazum su 2005. godine potpisali tadašnji njemački kancelar Gerhard Šreder i ruski predsjednik Vladimir Putin, a gasovod je zvanično otvoren 2012. godine, uz protivljenje Poljske i baltičkih zemalja.

Oni koji su u Njemačkoj podržavali sporazum s Putinom, vidjeli su u njemu način daljeg učvršćivanja dobrih veza sa Rusijom putem dubljeg, strateškog partnerstva.

Sjeverni tok tako je još jednom je postavio pitanje njemačke energetske zavisnost od Rusije.

U Njemačkoj se prirodni gas osim u privredi, koristi za grijanje i za proizvodnju električne energije.

Taj gasovod je sada odgovoran za trećinu ukupnog izvoza ruskog gasa u Evropu. Kao rezultat toga, izvoz ruskog gasa u Evropu dostigao je rekordan nivo 2021. godine.

Evropska unija je 2021. uvezla 155 milijardi kubnih metara prirodnog gasa iz Rusije, što čini oko 45 odsto uvoza gasa u EU i blizu 40 odsto njene ukupne potrošnje gasa.

Prema posljednjim dostupnim podacima, iz 2020, dvije države Unije, Češka i Letonija, kompletno su zavisne od ruskog izvoza. Najsnažnija evropska ekonomija uvozi 66 odsto od ukupne količine gasa iz Rusije, dok je sa šest procenata najmanje zavisna Belgija.

Rat i smanjenje zavisnosti

Kada su Ukrajina i Rusija u decembru 2019. postigle petogodišnji sporazum o tranzitu gasa, obezbjeđujući snabdijevanje do 2024. godine, ukrajinski predsjednik Volodimir Zelenski rekao je da će nacija zaraditi najmanje sedam milijardi dolara od tranzitnih naknada.

Međutim, kada je Rusija 24. februara otpočela invaziju na Ukrajinu, promijenili su se mnogi odnosi na globalnom nivou.

Njemačka je otkazala otvaranje Sjevernog toka 2 još u februaru, a Evropska komisija predstavila je plan za smanjenje uvoza gasa iz Rusije za dvije trećine u roku od godinu dana.

Kako rat u Ukrajini odmiče, evropski čelnici su pod sve većim pritiskom da prošire sankcije Rusiji i prekinu decenijama dugu zavisnost EU-a o njenom nafti i plinu.

Osim Rusije, jedini dobavljači plina u Evropu su Norveška, Azerbajdžan, Libija i Alžir, koji bi mogli u izvjesnoj mjeri mogli da pojačaju isporuke, ali to nije dovoljno da podmiri trenutne potrebe.

Napredak ka evropskim neto nultim ambicijama će vremenom smanjiti njenu upotrebu i uvoz gasa, ali današnja kriza postavlja specifično pitanje o uvozu iz Rusije i šta se još može učiniti u bliskoj budućnosti da se on smanji, ocjenjuje IEA (International Energy Agency).

Ključne akcije preporučene u Planu od 10 tačaka IEA uključuju nepotpisivanje novih gasnih ugovora sa Rusijom; maksimiziranje snabdijevanja gasom iz drugih izvora; ubrzanje primjene sunca i vjetra; maksimalno iskorištavanje postojećih izvora energije sa niskim emisijama, kao što su nuklearni i obnovljivi izvori; i povećanje mjera energetske efikasnosti u kućama i preduzećima.

Uzeti zajedno, ovi koraci bi mogli da smanje uvoz ruskog gasa u Evropsku uniju za više od 50 milijardi kubnih metara, ili za više od jedne trećine, u roku od godinu dana, procjenjuje IEA. Ovo uzima u obzir potrebu za dodatnim punjenjem evropskih skladišta gasa 2022.

( Radio Slobodna Evropa )