Književnost je naše mjesto susreta sa samima sobom
Govoreći o Petrovićevom stvaralaštvu, prof.dr Aleksandar Jerkov, predstavio ga je kao nedvosmisleno najvećeg srpskog pisca u ovom trenutku
Podgorička sajamska publika imala je veliki broj prilika da upozna pisca Gorana Petrovića, koji se na 16. Međunarodnom podgoričkom sajmu knjiga i obrazovanja pojavio i u ulozi gosta koji na neki način otvara ovu manifestaciju, a tokom prvog sajamskog dana publika je bila u prilici da, na vrlo posjećenoj promociji, razgovara sa autorom i da čuje više o njegovom stvaralaštvu.
Govoreći o Petrovićevom stvaralaštvu, prof.dr Aleksandar Jerkov, predstavio ga je kao nedvosmisleno najvećeg srpskog pisca u ovom trenutku, a sam autor je ovo svoje predstavljanje, započeo pitanjem koje ga, kako je rekao, progoni od prve njegove knjige- kada sam počeo da pišem?
"Pitajući se o tome kada sam počeo da pišem, pokušao sam da se sjetim kada je to bilo. Prvo sam pomislio da je to bilo tokom studija, ali ubrzo sam se sjetio da je to ipak bilo negdje tokom srednje škole, da bi se ta starosna granica u mom sjećanju ubrzo spustila na osnovnu školu, četvrti razred, kada sam u lokalnom časopisu objavio naučno-fantastičnu priču. Ali, ipak mislim da je to bilo kada sam imao šest godina. Mislim da je to taj uzrast, nisam mogao da pišem u prenatalnoj fazi“, našalio se Goran Petrović, odgovarajući sebi i drugima, na to stereotipno pitanje koje muči svakog pisca.
Potom je brojnoj sajamskoj publici pročitao odlomak iz svog „Priloga bibliografiji“, zapisa koji je posvetio toj književnoj opsesiji.
Nadovezujući se na ovaj odlomak, Jerkov se našalio da je Petrović zapravo možda „propali pisac naučne fantastike“.
On je Petrovića, pak stavio u referentni okvir u kome su i Danilo Kiš, Borisav Pekić i Milorad Pavić. Oni, kao je naveo „progovaraju kroz stvaralaštvo Gorana Petrovića“.
"Kakav je kompliment srpskoj književnosti Goran Petrović. Kiš, Pekić, Pavić žive kroz Petrovića, njihova snaga,te generacije progovara kroz njegov glas. Ne znam da li je iko maštovitiji pisac od Gorana Petrovića, možda je maštovitiji i od Pavića. On ima divan balans, književnu zrelost vrhunskog stila, našaliću se da nema šanse da je pisao lošu poeziju, kako sam za sebe kaže, jer je on jedna lirska pjesnička duša“, istakao je Jerkov.
Petrović je vrlo živo i nadahnuto govorio o procesu stvaranja koji kod njega zapravo nikada ne prestaje.
"Priče su svuda. Ne sjećam više se sa čime sam sve uporedio pripovijedanje. Možda sa končićemo koji visi, pa ga povučeš i kreneš da paraš tkaninu. Nekad se pitam, gdje odlaze riječi. Zašto proizvodimo ugljen monoksid, zašto ne proizvodimo više riječi i više muzike? To je pitanje za novu civilizaciju“, istakao je Goran Petrović koji je sa publikom podgoričkog sajma ekskluzivno podijelio impresije o tome kako je doživio Podgoricu, posmatrajući Moraču uzvodno i nizvodno i kišu bagrema.
On je konstatovao i da je književnost naše mjesto susreta sa samima sobom. Govoreći o procesu pisanja, on je sa publikom podijelio da pišući romane, pokušava da stekne dozu povjerenja u sebe, da bi mu i „čitalac povjerovao“.
Goran Petrović (Kraljevo, 1. jul 1961) srpski je književnik i akademik. Jedan je od najznačajnijih (i najčitanijih) srpskih pisaca mlađe generacije srpskih savremenih prozaista,redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti.
Petrović je studirao jugoslovensku i srpsku književnost na Filološkom fakultetu Beogradskog univerziteta.
Objavio je: knjigu kratke proze “Saveti za lakši život” (1989), roman “Atlas opisan nebom” (1993), zbirku pripovjedaka “Ostrvo i okolne priče” (1996), roman “Opsada crkve Svetog Spasa” (1997), roman “Sitničarnica ‘Kod srećne ruke’“ (2000), zbirku pripovjedaka “Bližnji” (2002), zbirku izabrane kratke proze “Sve što znam o vremenu” (2003), dramu “Skela” (2004), zbirku pripovjedaka “Razlike” (2006) i kino-novelu “Ispod tavanice koja se ljuspa” (2010).
Zbirka pripovjedaka “Ostrvo i okolne priče” obiluje raskošnom imaginacijom. Mada su u njoj pripovjetke raznovrsne među sobom, zajedničko im je da poručuju da riječi sačinjavaju svijet. Knjige su mu štampane u preko četrdeset izdanja. Petrovićevi romani su objavljivani u prevodu na ruski, francuski, italijanski, španski jezik, poljski, bugarski, makedonski, engleski, mađarski, češki, slovački, bjeloruski, grčki, holandski jezik.
( Kultura Vijesti )