Virtus se vratio u Evroligu: Danilović je legenda, Teo će tek to da postane, Skariolo kao Ivković

Kada neko kaže Kinder na šta prvo pomislite? Vjerovatno na slatkiš od čokolade u obliku jajeta sa igračkom u sredini. Slatkiš, kojem se svako dijete obraduje, a zatim sa velikim uzbuđenjem otvara malu, žutu kutiju nadajući se da će u njoj biti igračkica koju želi, figura koja nedostaje u kolekciji...

Ali Kinder je mnogo više od čokolade. Crno-bijeli dresovi, Italija, Bolonja, košarka, Predrag Danilović... sve su to asocijacije na nekadašnjeg šampiona Evrope, giganta koji se nakon više od deset godina vratio tamo gdje mu je i mjesto - u Evroligu.

Istina Kinder više nije naziv kluba, već Virtus Segafredo Bolonja, ali to nije toliko važno. Radi se o klubu koji je tokom istorije duge 93 godine često mijenjao ime, ali je jedna stvar bila konstantna - trofeji. Prvak Italije 16 puta (jedino Olimpija iz Milana ima više titula - 28), osam puta osvajač Kupa, dva puta šampion Evrolige, osvajač Saporta kupa, Fibine Lige šampiona, Euročelendža, Evrokupa...

Upravo je sinoć u punoj "Segafredo" areni Virtus osvojio Evrokup i izborio povratak u Evroligu nakon sezone 2007/2008. Italijanska ekipa savladala je Bursu 80:67, nijednog trenutka nije ispuštala prednost i na krilima fenomenalnog Miloša Teodosića - 21 poen (8/12 iz igre) i tri asistencije - krunisala sezonu.

Upravo je Miloš Teodosić vođa ekipe. Drugu sezonu zaredom izabran je u najbolju petorku Evrokupa, a sinoć je proglašen za najkorisnijeg igrača finalne utakmice. Možda je nekima djelovalo iznenađujuće kada je Teo prije tri godine, nakon isteka ugovora sa CSKA, odlučio da igra u Evrokupu. Njegovim potpisom Virtus se nametnuo kao glavni favorit da u nekoj od narednih sezona upravo preko Evrokupa dođe do Evrolige, što se sinoć i ostvarilo.

Teodosićevu prvu sezonu u Bolonji prekinuo je koronavirus, prošle godine je u polufinalu bolji bio Uniks, dok ove sezone nije bilo prepreka. Košarkaš iz Valjeva je u grupnoj fazi prosječno bilježio 11,5 poena, uz 7,9 asistencija.

"Zaista sam ponosan na posljednje dvije i po ili tri godine ovdje. Svake godine smo napredovali. Vjerujem da je to rezultat poboljšanja otkad sam došao i nadam se da ćemo tako nastaviti", rekao je Teodosić, koji je 2020. i 2021. bio MVP regularnog dijela Evrokupa, dok je prošle godine vodio Virtus do šampionske titule u Italiji i pobjede nad Milanom u finalnoj seriji (4:0).

Teodosić jeste pokretač, ali ne i jedina zvijezda ekipe - tu su, između ostalog, Marko Belineli, Mem Žaite (MVP regularnog dijela Evrokupa), Kajl Vims, Isaija Kordinije... Uoči početka sezone stigao je i Ekpe Judo koji je na startu doživio tešku povredu, dok je šampionske ambicije ekipa iz Bolonje potvrdila početkom marta kada je iz moskovskog CSKA dovela Danijela Heketa i Tornikea Šengeliju.

Na klupi je jedan od najboljh evropskih trenera - Serđo Skariolo. Osvajanjem Evrokupa Italijan je postao prvi trener, poslije Dušana-Dude Ivkovića, koji je u karijeri osvojio Evrokup, Svjetsko i Evropsko prvenstvo. Ivković je Evrokup osvojio sa moskovskim Dinamom.

Skariolo je prošlog ljeta došao iz NBA lige - bio je asistent u Torontu, a na klupi Virtusa naslijedio je Aleksandra Đorđevića.

"Veoma smo srećni zbog ovog trofeja. Želim da se zahvalim čenicima kluba koji su mi dali šansu da budem trener Virtusa. Nije bilo lako napustiti NBA, ali večeras se ispostavilo da je to bila prava odluka. Pružili su mi veliku podršku i zahvalan sam im zbog toga. Hvala i igračima, koji su mi vjerovali od prvog treninga. Osjetio sam njihovo povjerenje - znam da sam u nekim momentima strog, ali oni su sve to izdržali i na kraju su nagrađeni", kazao je Skariolo po završetku finalne utakmice.

DANILOVIĆ ZA SVA VREMENA

Tokom istorije klub je često mijenjao ime, a najblistavije trenutke doživio je u posljednjoj deceniji 20. i početkom 21. vijeka kada se takmičio pod imenom Kinder. Tada je dva puta bio prvak Evrope, a jedan čovjek je obilježio te godine - Predrag Danilović.

Legenda jugoslovenske i srpske košarke, Predrag Danilović dres tadašnjeg Kindera nosio je, u dva navrata, ukupno šest godina (od 1992. do 1995. i od 1997. do 2000. godine). Osvojio je četiri titule prvaka Italije, kao i trofej šampiona Evrope 1998.

Te 1998. na putu do evropske titule Kinder je u osmini finala eliminisao Estudijantes, a onda u četvrtfinalu gradskog rivala, ekipu Fortituda (tada se ekipa zvala Timsistem). U polufinalu je italijanski tim bio bolji od Partizana, a onda u finalu i od AEK-a. Osim Danilovića (izabran u prvu petorku Evrolige) u ekipi su bili Zoran Savić (MVP fajnl fora u Barseloni), Antoan Rigodo, Ugo Skonokini, Radoslav Nesterović...Etore Mesina je bio trener.

Evropska titula bila je samo uvod u spektakl koji je uslijedio u finalnoj seriji italijanskog šampionata protiv Fortituda. Poslije velike drame finale je iznjedrilo heroja - Predraga Danilovića.

Na jednoj strani Danilović, Savić, Rigodo, Nesterović, na drugoj Majers, Fućka, Vilkins, Galanda...

Finalna serija igrala se na tri pobjede, a rezultat nakon četiri utakmice bio je 2:2. Bila je to prva Danilovićeva sezona po povratku iz NBA u Bolonju. Evropska titula je osvojena, ali ništa nije toliko značajno kao pobjeda nad velikim rivalom u finalu nacionalnog prvenstva. Znao je to Danilović veoma dobro.

U petoj utakmici Fortitudo je bio nadomak titule. Do kraja je ostalo 27 sekundi, a ekipa je imala tri poena prednosti. Danilović je faulirao Fućku, a italijanski reprezentativac pogodio jedno slobodno bacanje. Ostalo je dvadesetak sekundi, Kinder je imao minus četiri. Meč je, mislili su svi osim Danilovića, bio riješen.

Danilović je dobio loptu i pokušao da se izbori za šut. Digao se preko Vilikinsa, "pocijepao" mrežicu, pogodio za tri poena, uz faul! Uslijedilo je dodatno bacanje - u dvorani je muk, ali je Danilović hladnokrvan. Pogađa mirno i to bacanje, kao da je u pitanju basket u kraju, a ne meč za titulu, meč protiv najvećeg rivala, meč koji ispisuje istoriju, italijanske, evropske košarke...

U produžecima dileme nije bilo - Kinder je slavio 86:77. Danilović je igrao 43 od 45 minuta i postigao 20 poena. Bio je MVP finalne serije i italijanskog šampionata.

U Bolonji je ostao do 2000. godine, a 2014. priređena je velika svečanost na kojoj je povučen njegov dres sa brojem 5. Tu privilegiju imali su samo još Roberto Brunamonti (4) sa kojim je Danilović igrao u prvom mandatu u Bolonji i Renato Vilalta (10).

"Sezone u Bolonji i Virtusu bile su mi najvažnije u karijeri. Najljepše. Bolonja je imala nešto posebno. Virtus je bio poseban. Njegova istorija, tradicija su me osvojili. Da sam se 1992. vodio samo finansijskim ponudama, možda bih krenuo drugim putem. Ali bilo je nešto što me je privlačilo ka Bolonji. I nijesam se prevario. Istorija Virtusa, naravno, ali i odnos koji se razvijao sa Etoreom Mesinom. I program kluba, sa kojim smo, u dva različita trenutka, osvojili sve. Kažem zajedno, jer smo u tome učestvovali svi: Virtus, saigrači, stručni štab, direktori, ja", napisao je Danilović prošle godine u otvorenom pismu povodom 150 godina od osnivanja Sportskog društva Vritus.

DRUGA EVROPSKA TITULA, PA DRUGA LIGA I ZANETIJEVA ERA

Drugu i posljednju evropsku titulu Virtus, odnosno Kinder, je osvojio 2001. godine. U timu nije bilo Danilovića, ali su tu bili neki novi sjajni evropski i svjetski igrači - Marko Jarić, Manu Đinobili, Dejvid Andersen, Matjaž Smodiš. Ostao je Rigodo, a na klupi je bio i dalje Etore Mesina.

I te sezone ekipa je u polufinalu eliminisala Fortitudo, dok je u finalu, a tada se finale igralo na tri pobjede, Virtus savladao Tau Keramiku, na čijoj klupi je sjedio Duško Ivanović. Šampion je odlučen u petom meču, a blistali su Rigodo, Jarić i Đinobili, koji je bio MVP tog finala.

Ekipa je osvojila i titulu u Italiji, takođe nakon pobjede nad Fortitudom. Ispostaviće se da je to bila posljednja titula sve do prošle godine.

Uslijedile su teške godine. Zbog administrativnih i finansijskih problema i neisplaćenih zarada Virtus je 2003. godine ispao u niži rang. Vratio se već naredne sezone ali nakon fuzije sa Futur Virtus Kastelmađoreom.

Tih godina klub je uglavnom bio u sjenci Montepaskija i Milana, a onda je 2009. godine djelovalo da stvari idu boljim tokom kada je osvojen Euročelendž pod okriljem Fibe.

Nažalost ekipa je nastavila da tavori, pa je 2016. godine, pod imenom Objetivo Lavoro Bolonja, ispala iz lige. Uslijedile su nove promjene...

Već tokom sezone u Drugoj ligi došlo je do promjene u rukovodstvu kluba. Većinski akcionar postao je vlasnik Segafredo grupe, Masimo Zaneti i klub je preimenovan u Virtus Segafredo. Ekipa se ekspresno vratila u Palakanestro...

Na ljeto 2017. godine Zaneti je pokrenuo ambiciozan projekat. Doveo je italijanske igrača Pjetra Aradordija i Alesandra Đentilea, ali i iskusne evropske košarkaše Markusa Slotera i Olivera Lafajeta, ali klub nije uspio da obezbijedi plej-of šampionata.

Zaneti nije odustajao. Njegov cilj je bio da Virtus igra Evroligu i postepeno je išao ka tome. U sezoni 2018/2019. Virtus je igrao Fibinu Ligu šampiona. Bilo je to prvo evropsko takmičenje nakon deset godina. Trener je bio Aleksandar Đorđević, a ekipa je u polufinalu savladala Bamberg, a u finalu Tenerife. MVP fajnl fora bio je Kevin Panter.

Sezona 2019/2020. bila je sezona velikih očekivanja, ali je prekinuta zbog koronavirusa. Virtus je u trenutku prekida bio prvi u Italiji sa 18 pobjeda i dva poraza, dok je u Evrokupu protivnik u nesuđenom četvrtfinalu trebalo da bude Monako.

Nakon ranog kraja sezone, uslijedile su pripreme za narednu (2020/2021) u kojoj je Viruts konačno, nakon 20 godina čekanja, osvojio šampionsku titulu. Ekipa je u finalu savladala Milano (4:0 u seriji) i osvojila 16. pehar. Virtus je imao jak tim predvođen Teodosićem, a šampionske ambicije potvrdili su sredinom sezone kada su iz NBA lige doveli Marka Belinelija.

I dok je u Italiji išlo sve po planu, ekipa je u polufinalu Evrokupa poražena od Uniksa. Propuštena je još jedan šansa da se obezbijedi Evroliga, ali Zaneti nije očajavao. Nekoliko dana poslije osvajanja titule u Italiji klub nije produžio ugovor sa Đorđevićem, a na njegovo mjesto došao je Skariolo.

Španski trener je sastavio jaku ekipu, ali se već na startu sezone suočio sa pehovima - Ekpe Judo i Avudu Abas su zbog povrede odmah završili sezonu, a umjesti njih došli su Kordinije i Džakar Sempson.

U međuvremenu, Zaneti je postao jedini akcionar kluba, a Virtus grupnu fazu Evrokupa završio na 4. mjestu. U osmini finala i četvrtfinalu je na domaćem terenu poslije velike borbe eliminisao Lietkabelis, odnosno Ulm, da bi u polufinalu u "La Fonteti", u finalu prije finala savladao Valensiju.

Finale je bila jednosmjerna ulica, a protivnik najprijatnije iznenađenje ovogodišnjeg Evrokupa - Bursa. Virtus nije ispuštao prednost, imao je i 15 poena viška i na kraju slavio i vratio se u Evroligu.

Virtus je jedan od najvećih evropskih klubova. A kada vidite da su Virtus trenirali ili dres tima nosili, između ostalog, Predrag Danilović, Krešimir Ćosić, Bogdan Tanjević, Arijan Komazec, Zoran Savić, Marko Jarić, Manu Đinobili, Uko Skonokini, Etore Mesina, Radoslav Nesterović, Roberto Brunamonti, Renato Vilalta onda je jasno zašto je to tako.

( Savo Njunjić )