Kako se postaje evropski šampion

Kada su prije godinu i po dana nekolicina igrača iz Crne Gore postali šampioni Evrope sa klubom iz susjedne zemlje, nije bilo dileme da li se prestižni trofej u gejmingu mora donijeti u svoj grad i svoju državu.

Počeci za e-fudbalski klub Budućnost u PES-u nisu bili laki, napravio se tim i sa gore navedenim osvajačima, ali i sa momcima koji nijesu imali velike mečeve na 11vs11 sceni. Kvalitet nije bio upitan, ali s obzirom na to da je u Ligi šampiona učestvovalo preko 40 ekipa sa po dvadesetak igrača koji svakodnevno treniraju, dovelo se u pitanje da li ekipa može biti kompaktna za četiri mjeseca trajanja borbe za “ušatog” i da li uopšte može da se bori za trofej.

Sa 4 igrača koja su “branila” trofej iz prethodne sezone, sa tri, četiri igrača ekstra-kvaliteta, ali i sa nekoliko igrača bez mnogo iskustva, falio je X faktor koji bi mogao da znači da Podgoričani mogu do kraja. Tako je i počeo regularni dio Lige šampiona, porazima koji su bili rezultat samo neiskustva pojedinaca, što je bilo previše za najviši nivo igre.

Nije Budućnost bila lošija ni od koga, samo nije znala da prelomi mečeve kada je trebalo. Start sezone nije mnogo obećavao, poslije nekoliko kola plavi nisu bili ni blizu zone koja vodi u glavnu fazu Lige šampiona, uprskos odličnom otporu svim “jačim protivnicima”.

Poslije nekoliko neuspjeha, Budućnost je počela da ređa pobjede, a da tokom cijele sezone mijenja igrače na pozicijama koje nijesu bile dobro pokrivene. U njihovoj premijernoj sezoni, četiri kluba iz “Adriatic” divizije su direktno išla u nokaut fazu dok su peti i šesti morali da kroz baraž traže mjesto u top 16. Budućnost je bila šesta, a u baražu je u posljednjem meču baraž-grupe izborila plasman među elitom, pobjedom protiv Poljaka koji su bili pretendenti za sami kraj takmičenja.

Osjetilo se olakšanje u samo donekle uigranom timu, koji je cijele sezone samo tražio kartu za završnicu. Podgoričani su u osmini finala dobili za protivnika još jedan tim iz Poljske, Arku iz Gdinje. U tom meču se vidjelo da je sva napetost u toku regularnog dijela bila loš saveznik rezultatima, a kako u doigravanju nije postojala, Arka je lako savladana, a Budućnost odigrala fantasticno i spremno čekala klub iz kojeg su igrači iz Budućnsti ponijeli ‘zlatnu medalju’ iz prethodne sezone - Galacticosi.

Duel timova koji su se itekako poznavali, donio je veliko interesovanje na PES sceni. Nepoznata Budućnost u borbi za trofej i skidaje krune šampionu, ili očekivani prolaz favorita. Duel trenutnog i budućeg titana pružio je gladijatorsku borbu koja je trajala preko dva sata, a Budućnost je u trilerima došla do pobjede i tako sebe lansirala među četiri najbolja tima Evrope.

Uspjeh sa takvim rosterom i tek stečenim iskustvom mladog tima bili su dovoljni za prvu sezonu, iako su Podgoričani u tom trenutku željeli još više. Željeli su do kraja, ali budući šampion je bio prejak za Crnogorce u tom trenutku. Iako je Budućnost bila ravnopravan protivnik, ostvarivši i pobjedu u sistemu gdje se igra na dva dobijena meča, Intrepid Fox je odnio cijeli plijen u trećem meču, i tako prešao još jednu prepreku ka osvajanju Lige šampiona. Meč za medalju - duel sa zagrebačkim Dinamom donio je dominantnu predstavu Budućnosti koja je najavila da u sljedećoj sezoni moze i do samog kraja.

Totalna suprotnost viđena je na startu novog poglavlja u Ligi šampiona. Naime, došlo je do ponovnog spajanja saigrača i osvajača iz prve sezone, pa je prvu postavu sačinjavalo osam igrača sa osvojenim prvim mjestom u karijeri, a činilo se da su se kockice konačno namjestile. Sezona u ligaškom dijelu bila je jedna od najboljih nekog tima uopšte u dotadašnjem istorijatu, sa preko 20 bodova prednosti ispred prvog konkurenta. U glavnu fazu - 16 najboljih timova Evrope - Budućnost je ušla kao prvi favorit za trofej namijenjen najboljem. Lako je pređena prepreka u osmini finala - Aris nije bio dostojan protivnik. A onda - šok. Budućnost je u četvrtfinalu izgubila rezultatom 2:1 od Apollona, i tako stali u fazi takmičenja za koju se nije moglo reći da je značila uspjeh.

Ipak, veliko razočarenje je samo pojačalo homogenost među igračima, i kao tihi favoriti ušli u sezonu broj četiri, a treću za njih. Sve što može da dođe na svoje mjesto u nekom timu, došlo je u pomenutoj sezoni. Od starta se naslućivalo da će Budućnost i Turkic Khaganate odlučivati o pobjednicima takmičenja unutar HFP organizacije, a dva tima igrala su u sva tri finala - finale divizije, Kupa i na kraju meč za titulu šampiona Evrope.

Plavi su osvojili diviziju, Turci kup, a posljednji meč je odlučivao o apsolutnom vladaru na Starom kontinentu.

Budućnost je preko grčkih timova PAOK-a i AEK-a pobjedama 2:1 težim putem došla do finala (s obzirom na to da je iz grčke divizije AEK važio za jednog od favorita, dok je Turkic lako izbacio Lonikos i Radnički. Meč za anale donio je najbolja tri meča u istoriji takmičenja, a podgorička Budućnost je trnovitim putem došla do toliko željenog trofeja i Podgorici donijela još jednu titulu do koje je možda teže bilo doći nego u drugim sportovima u kojim su se okitili zlatnom medaljom.

Igrači plavih su sada najtrofejniji igrači u ovoj vrsti gejminga, a sami vrh je izvjesna kategorija na predstojećim šampionatima.

Ligu šampiona su osvojili: Marko Spasojević, Marko Vuletić, Danilo Bajović, Dalibor Petrović, Drago Mandić, Semih Ozturk, Domen Pečnik, Vučeta Šćepanović, Bojan Tatar, Ivan Ražnatović, Boris Bajović, Rade Pavićević, Vladimir Šćekić, Steven Singh, Josip Petrović i Vladimir Matijević.

( Marko Vuletić )