Interpretativna superiornost

Umjetnik kojeg je kotorska publika slušala tokom prethodnih festivalskih izdanja, pijanista prepoznatljiv po istraživačkom pristupu pijanističkoj literaturi, virtuoznoj i intrigantnoj interpretaciji, Kemal Gekić, održao je resital u atrijumu Samostana Sv. Nikole u Prčanju.

Na Koktorart don Brankovim danima muzike, on je u četvrtak 11. avgusta izveo djela iz širokog stilskog dijapazona romantizma: Lista, Šuberta, Rahmanjinova i Šopena, prikazavši paletu kompozitorskih poetika 19. vijeka i ukazavši na izvođačke prakse tog doba.

Kemal Gekić, doživotni član Američkog društva “Franca Lista” i ekskluzivni umjetnik za kompaniju “Stenvej”, na Kotorartu je svirao na klaviru marke “bekšajn”, koji je Festival unajmio za potrebe korišćenja u prostorima gdje instrument inače ne postoji. Na početku večeri pijanista je poželeo dobrodošlicu publici i, zadovoljan performansama instrumenta, izrazio želju da klavir ostane trajno za potrebe Festivala.

Kemal Gekić je jedan od najistaknutijih pijanista svoje generacije, čiji se tonski zapis s transcendentalnim etidama Franca Lista za izdavačku kuću JVC smatra najboljim u istoriji pijanizma. Upravo se Listovim stvaralaštvom poslužio kako bi postavio koncepcijski ram, uokviren dvijema kompozicijama na početku i na kraju resitala. Pijanista je odabrao ona djela u kojima kompozitorov doprinos nije originalan, odnosno nije jedini. Jer, resital je otvorio Listovom transkripcijom “Sarabande i čakone” iz opere “Almira” Georga Fridriha Hendla, a završio koncertnim komadom “Heksameron”.

Iako, prema naručiocu djela, treba da ima biblijsku simboliku, naziv ovog djela danas prije svega otkriva zagonetku kompozitorskog postupka. Naime, kao primjer “saradničke muzike”, popularne prakse u prvoj polovini 19. vijeka, “Heksameron” su zajednički komponovali Franc List, Frederik Šopen, Karl Černi, Henri Herc, Johan Peter Piksis i Sigmond Talberg.

Središnji dio resitala bio je podijeljen u dva bloka. Gekić je prvo izveo “Klavirski komad” Franca Šuberta i izbor iz zbirke “Etide-slike” Sergeja Rahmanjinova, a potom tri “Empromptija” Frederika Šopena.

Izvodeći Šuberta i Rahmanjinova integralno, bez pauze, pijanista je svojim izvođačkim umijećem dvojicu kompozitora stilski približio, čak iznad granica u kojima se sličnost njihovih kompozitorkiuh poetika može detektovati. U tehnički veoma složenim Rahmanjinovljevim komadima, Gekić je naglasio virutoznost baziranu na mnoštvu brzosmjenjujućih kompozitorskih postupaka. Iako je pijanista ostavio, prije svega, utisak interpretativne superiornosti, ovom izvođačkom “vratolomijom” motivisao je publiku da pažljivo i strpljivo sluša.

Pronicljivog i inovativnog pristupa muzičkog djelu, Gekić je u Šopenovim “Empromptijima” istakao osobenosti improvizatorske prakse ranog romantizma, ponudio nekonvencionalnost njihove prezentacije i, konačno, djela učinio maštovitijim i kreativninijim.

( Boris Marković )