INTERVJU Vuk Drašković: Srbin sam, ali u odbrani Crne Gore ja sam Crnogorac

U svojoj autobiografskoj knjizi “Ožiljci života” (izdavačka kuća Laguna) poznati srpski pisac i političar Vuk Drašković sažima mnoga i raznovrsna događanja iz vremena djetinjstva, studentskih dana, novinarstva a pogotovo iz doba angažmana u politici od devedesetih godina do danas. U ovoj knjizi autor skoro ispovjedničkim tonom govori o onome što je i sa kim radio i kako je radio, ali, i o svojim manama i greškama.

S obzirom na to da se mnogi događaji zaboravljaju, neki brže a neki sporije, što je i prirodan psihofiziološki proces, pišući istinu o stvarnim događajima, bez prisustva fikcije, ovom se knjigom Vuk Drašković protivi upravo zaboravu. Možda bi trebalo reći i to: da srpska književnost nije dobila knjigu “Ožiljci života” bio bi veliki grijeh i moralni zločin prema srpskom narodu, jer taj narod zaslužuje da sazna istinu o svojoj bliskoj prošlosti u kojoj je i te kako stradao.

U knjizi “Ožiljci života” uz osvrte na književno stvaralaštvo, u najvećoj mjeri, govorite o sebi, o svojem životu, o svojem radu u novinarstvu, ali najviše o svojem angažmanju u politici. Šta Vas je motivisalo da ovoj knjizi u tolikoj mjeri date obilježje autobiografskog štiva?

U autobiografiji Ožiljci života, svog života, pisao sam i o drugima, ali najviše o sebi, što je bilo i logično i neizbježno. Tim prije što sam, i kao pisac i kao politički lider, bio čovjek bure. Obožavan i omražen, i uvijek meta Zla, koje mi je poubijalo najbliže u porodici i u stranci koju sam vodio. Ožiljci života su autobiografski roman. To je najteži književni žanr, jer autor nema pravo na maštu, na fikciju. Sve je istina, strašna istina, koja se onima koji ne pamte devedesete prošlog vijeka priviđa kao fantazija.

Kao po nekom prokletstvu mnogi ljudi danas, da li svjesno ili nesvjesno, često zapostavljaju ili čak zaboravljaju istinu. Dok ste pisali ovu knjigu jeste li imali na umu da se Vi, faktički, borite protiv zaborava?

Ovom knjigom se borim, vjerovatno uzaludno, protiv lobotomije koja se nad srpskim narodom, u režiji KGB, u režiji Udbe, koja je filijala te staljinističke nemani, sistematično sprovodi već duže od dvije decenije, a najpomamnije danas dok nas potapa cunami putinofilije... Srpski zločini počinjeni devedesetih su izmišljotina antisrpskog Zapada, Srbi su bili samo žrtve, NATO je bez ikakvog povoda ili razloga bombardovao Srbiju, sa jedinim ciljem da Srbiji otme Kosovo i albanskim teroristima daruje državu, ali je Rezolucijom 1244 Savjeta bezbjednosti UN Srbiji zagarantovan suverenitet nad Kosovom, koji nam čuva Rusija, srpska majka i zaštitnica...

Ovako danas misli ogromna većina lobotomiranog naroda u Srbiji i u Republici Srpskoj, a mnogo je obespamećenih i u Crnoj Gori.

U “Ožiljcima života” pominjete i Ivana Stambolića, značajnog jugoslovenskog, a pogotovo, srpskog političara i kažete: “Nas dvojica zaslužujemo neko prokletstvo zato što je on lansirao Miloševića, a ja Šešelja”. Možete li nam pojasniti ovu misao?

Ivan Stambolić je, kao predsjednik Srbije, odlučujuće lobirao da Slobodan Milošević preuzme vlast nad Savezom komunista Srbije. Naivno je povjerovao da je Milošević “čovjek kompromisa i evropskih reformi”. Brzo se i gorko pokajao, ali prekasno. Njegov “pulen” već je bio nedodirljiv jahač apokalipse. Za trajanja ubijanja Jugoslavije, Stambolić je, često, nakon šetnji u Košutnjaku, svraćao kod mene, a i ja sam odlazio kod njega. Govorio je da sve stranke demokratske opozicije idu odvojeno na izbore, da svak uzme svoje, i da na predsjedničkim izborima imamo više kandidata u prvom krugu, da što više miloševićevaca otpadne od njega, a da u drugom krugu, odlučujućem, svi stanemo iza najbolje plasiranog.

Namjeravao je da se i on kandiduje, u nadi da će ga podržati dosta socijalista. Životni cilj mu je bio da se Srbija izbavi iz smrtonosnog Miloševićevog zagrljaja... Zbog toga je ubijen, po Miloševićevom nalogu. A niko se toliko, kao ja, sredinom osamdesetih, nije javno zalagao da se Vojislav Šešelj, “slobodoumni protivnik dahija u BiH”, izbavi iz zeničkog zatvora. I niko mu, kao ja, kad se dočepao slobode i Beograda, nije pomagao u svemu. Skoro tri godine, bio sam mu i vozač, a krstio sam mu i sina. Taj “slobodoumnik” će postati glavni megafon, glavni propagandista rušenja Jugoslavije i stvaranja Velike Srbije do Karlobaga, Karlovaca, Ogulina i Virovitice. Postaće ajatolah mržnje i nacionalnog sljepila i ludila.

Da li ste nekada u svom književnom, a pogotovo u političkom, radu učinili nešto čega se danas stidite?

Nema ničeg ni u mojoj literaturi ni u političkom djelovanju čega bih se stidio. Naprotiv. Samo se preispitujem, i to bolno, da li sam, predvodeći deset godina ustanak u Srbiji protiv razbojničkog režima, mogao da učinim više, iako znam da je to, zbog izdaje mojih saveznika u opoziciji, bilo nemoguće.

U ovoj knjizi govorite i o raznim državnim torturama, nekad i vrlo agresivnim. Kažete da su neki od aktera tih već davnošnjih tortura i kasnije dugo držali vlast u svojim rukama. Možete li nam to pojasniti?

Ne da su dugo držali vlast poslije Miloševićevog izbornog sloma i nakon njegove smrti, nego vlast drže i danas. Ljudi osuđeni u Hagu za ratne zločine, proglašeni su za heroje, ne silaze sa TV-ekrana, vaspitavaju mladost Srbije. Užasno je i slušati, i gledati, i čitati. Nikad u istoriji niko, kao što su oni, Srbiji i čitavom srpskom narodu nije priredio takve poraze i sramotu. A oni ponosni, hvališu se.

Na izborima 2007. godine SPO čiju ste listu predvodili Vi, nije prešla cenzus iako ste u to doba bili ministar spoljnih poslova Srbije. Da li zbog Vaših “antisrpskih” i “antipatriotskih” stavova kako su Vaš rad neki mediji kvalifikovali?

Udba je činila sve, i čini to i danas, da SPO-a nestane i da zamukne moj glas. Ja sam najveći neprijatelj Udbinog poretka, samim tim i nacionalni izdajnik... Te 2007. godine, preskočio bih, ipak, i deset izbornih cenzusa da sam spoljnu politiku Srbije vodio kao što će je povesti moj imenjak i nasljednik, Vuk Jeremić.

Kupiš prase, okreneš ga na ražnju, na Tajms skveru u Njujorku, okupiš novinare i kamermane iz Srbije, pa uzvikneš: “Za nas Srbe, Kosovo je vazduh koji dišemo, ono je naš Jerusalim, naš Veli Fordž i Jorktaun, naš Alamo i Getisburg, naš Perl Harbor i Ivo Džima, sve to u jednom...”

Možete li nam reći zašto ste bili u Vladi Slobodana Miloševića u doba NATO bombardovanja?

Naivno sam bio povjerovao da ću, zbog svog ugleda na Zapadu, žrtvovanjem svog opozicionog obraza i prihvatanjem funkcije šefa diplomatije u Miloševićevoj i vladi Momira Bulatovića, pomoći da Srbija izbjegne NATO bombe i da sačuva Kosovo... I uspio sam da nam u Rambujeu bude ponuđeno oboje: ostanak Kosova u granicama Srbije (uz prekid terora nad Albancima) i mirovni i privremeni ulazak NATO trupa u pokrajinu, da razoružaju UČK i razne pljačkaške i razbojničke bande, i srpske i albanske. Milošević je odbio sporazum, odbio je mir. Izabrao je rat i smrt, i to iz strateških razloga. Želio je da Srbija izgubi Kosovo i da Udbina propaganda za taj gubitak okrivi NATO i Zapad, rasplamsa antizapadne strasti u Srbiji i podstakne okretanje države i naroda ka Rusiji. Milošević je, zaista, pobijedio. Postigao je sve što je htio.

Nekada ste imali pamflete o “antisrpskoj Jugoslaviji”. Kasnije ste iste te pamflete pocijepali. Zbog toga su Vas neki političari nazivali izdajnikom. Kako tumačite te političke turbulencije?

Krajem osamdesetih, bio sam u klubu vrhovne srpske nacionalističke elite. Akademici, pisci, vladike, žurnalisti, glumci... sedlali su ata za novog cara Dušana i Karađorđa, a zvao se Slobodan Milošević. Ti moji pamfleti su iz tog perioda. Bio sam od te elite izuzetno cijenjen, poštovan i hvaljen sve dok sam, skupa sa njima, timario konja za vožda Velike Srbije. I bio sam odbačen i prezren istoga trena kada sam razumio kud to sve vodi i pozvao, javno, da se obara jahač apokalipse. Tada sam osnovao Srpski pokret obnove, udario na Zlo, a Zlo na mene.

Nazivani ste i “balijom” zbog predvođenja kolone Beograđana koja se pobunila protiv opsade i granatiranja Sarajeva. Kako danas gledate na ta događanja?

Sa ponosom se sjećam beogradskog crnog flora za mučeničkim Sarajevom pod granatama Srba. Za skoro četiri godine opsade, na Sarajevo su sručili više granata nego Rusi na Berlin 1945. Ubijeno je oko jedanaest hiljada civila, među njima i oko 1.500 djece... Zbog toga što sam, nedavno, u jednom TV intervjuu, govorio o tom zločinu nad Sarajlijama, Skupština opštine Pale izglasala je da sam persona non grata. Ponosan sam i zbog toga.

Jednom ste bili proglašeni i “ustaškim doglavnikom”. Zbog čega?

Za “ustaškog doglavnika” proglašen sam zbog zalaganja za prihvatanje Plana Z-4 za Srpsku Krajinu, po kome su tamošnji Srbi dobijali praktično svoju državu u granicama države Hrvatske. Šešelj je objavio i knjigu sa tim naslovom.

Šta nam možete reći o međudržavnim odnosima Srbije i Crne Gore danas? Šta je osnovni uzrok tenzijama koje su iz dana u dan sve očitije?

Odnosi su zategnuti, ponekad i do ruba pucanja. Magistralni put krivice za takvo stanje vodi do Moskve i centrale KGB. Kad je pripreman referendum o obnovi državne nezavisnosti Crne Gore, najsnažnija podrška ostvarenju tog cilja bila je u Putinovoj Rusiji. Srbija je, tada, KGB stratezima djelovala kao nepouzdan trojanski konj. Mnogo se u Beogradu galamilo o “evroatlantskim integracijama”, o članstvu u NATO alijansi i Evropskoj uniji. Naročito sam ja, kao šef diplomatije, insistirao na tome. U Kremlju su digli ruke od Srbije i okrenuli se ka Crnoj Gori. Vjerovali su da će, po sticanju državne nezavisnosti, Milo Đukanović obnoviti i vjekovnu rusofiliju u svojoj državi, da će ruska ratna flota uploviti u Boku... KGB je kasno shvatio da je promašio.

Nezavisna Crna Gora okrenula se Zapadu, svom članstvu u NATO savezu i EU, a sumnjiva i kolebljiva Srbija se, neočekivano, odrekla NATO alijanse, a i put ka EU počela da uslovljava negiranjem nezavisnosti Kosova. Obrt u Beogradu i na Cetinju, izazvao je i obrt u Kremlju. Primljena u ruski zagrljaj, Srbija je postajala i strateška saveznica u osveti KGB “izdajničkoj” vlasti u Crnoj Gori.

Bez znanja i pomoći premijera Srbije, a uz svu pomoć njene Udbe, pripremljen je puč u Crnoj Gori, ubistvo Đukanovića i dovođenja na vlast lidera srpskih stranaka, koji su javno govorili da je Vladimir Putin predsjednik Srbima u Crnoj Gori. Puč je propao, ali ne i KGB ofanziva. Srpska crkva je odabrana za glavnog saveznika. U Crnoj Gori bilo je više srpskih popova, nego crnogorskih vojnika i topova.

U Beogradu je lansiran projekat “srpskog sveta”, kao replika Putinovog “ruskog sveta”, koji je, opet, replika Hitlerovog “germanskog sveta”... I, evo, Srbije i Crne Gore u odnosima koji nijesu istorijski, saveznički. Odužih, a i moji stavovi o uzrocima ovakvog stanja su poznati. Srbin sam, ali u odbrani Crne Gore ja sam Crnogorac!

Poslije objavljivanja Vaših knjiga “Nož” i “Molitva” Vaše ime je na ovim prostorima doživljavano kao ime pravog Srbina iz Hercegovine, koji se, eto, napokon osmjelio da kaže dugo skrivanu istinu. Kako na to gledate iz današnje perspektive?

Zazirem od termina “pravi Srbin”. Odrastao sam u Hercegovini, u godinama “bratstva i jedinstva”, kad se samo šapatom govorilo o ustaškim jamama, o genocidu nad Srbima. U romanima Nož i Molitva progovorio sam o zločinu i zločincima. Žigosan sam i od “pravih Srba” označen za monstruma, koljača, četnika, izroda, onih “pravih Srba” koji će, uskoro poslije toga, počiniti Srebrenicu, masakrirati Vukovar i Sarajevo, u rijeke i jezera po Srbiji bacati albansku djecu i njihove majke, ubijene po Kosovu... Progovorio sam i o tim zlodjelima, u romanima Isusovi memoari i Ko je ubio Katarinu.

( Vujica Ognjenović )